𝚫𝚬𝚱𝚨 𝚷𝚸𝚶𝚻𝚬𝚸𝚨𝚰𝚶𝚻𝚮𝚻𝚬𝚺 𝚪𝚰𝚨 𝚻𝚶𝚴 𝚫𝚮𝚳𝚶 𝚱𝚶𝚸𝚰𝚴𝚯𝚰𝛀𝚴
𝟏. 𝚳𝚶𝚴𝚻𝚬𝚲𝚶 𝚫𝚰𝚨𝚱𝚼𝚩𝚬𝚸𝚴𝚮𝚺𝚮𝚺
Βρέθηκα χτες σε ένα ωραίο τραπέζι όπου διεξήχθη μια πραγματικά πολύ ουσιαστική και μεστή πολιτική συζήτηση για τον Δήμο Κορινθίων. Διαπίστωσα ότι οι υποψήφιοι - τουλάχιστον - σύμβουλοι οφείλουν να θέσουν ως πρόταγμα μια σειρά προτεραιοτήτων που να μπορούν να υπηρετήσουν, στοιχειοθετήσουν και αναλύσουν.
Προσπαθώντας να κάνω σιγά σιγά τη δική μου δεκάδα, συνειδητοποίησα πόση σημασία έχει κάποιος να έχει κάνει την αυτοκριτική του και μέσα από τη δική του εμπειρία να έχει κάνει τις αναθεωρήσεις του, με γνώμονα βέβαια το καλό του τόπου.
Έχοντας βαθιά πίστη ότι πάντα τα πράγματα αλλάζουν συνδυαστικά και συνεργατικά, αλλά και μέσα από τη ζύμωση θέσεων και ιδεών, θέτω ως πρώτο ζήτημα το μοντέλο διακυβέρνησης του Δήμου.
Η αναντίρρητη αλήθεια είναι ότι ο Δήμος μας για πολλά χρόνια βίωσε ένα καθαρά προσωποκεντρικό μοντέλο το οποίο με την αλλαγή σκυτάλης το 2019 μετατράπηκε σε ένα καθαρά εγωκεντρικό μοντέλο.
Η ιστορία αυτή πρέπει να σταματήσει. Και όταν δεν μπορεί να σταματήσει επειδή μια οποιαδήποτε προσωπικότητα δεν μπορεί να αντισταθεί στη διαβρωτική δύναμη της εξουσίας, τότε ο μόνος τρόπος να σταματήσει είναι σε επίπεδο προγραμματικό. Στη συμφωνία δηλαδή που συνάπτεται μέσα σε έναν συνδυασμό και στη συνέχεια προσδοκά στη συνυπογραφή της από την κοινωνία.
Η ωριμότητα που προφανώς προήλθε από την εμπειρία του Νίκος Σταυρέλης, τον οδήγησε να θέσει ακριβώς αυτή τη συμφωνία μεταξύ των πρώτων προγραμματικών του θέσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι έχοντας βιώσει την ασυδοσία ενός προσωποκεντρικού μοντέλου επί μακρόν, επέλεξε ο ίδιος ως προμετωπίδα ακριβώς αυτή την αλλαγή κουλτούρας και νοοτροπίας στο μοντέλο διαχείρισης των δημοτικών πραγμάτων. Προς τιμήν του.
Έχοντας πολύ ξεκάθαρη άποψη, όχι μόνο για το μοντέλο που λέει τι δεν θα αναλάβει ένας Δήμαρχος, αλλά κυρίως για το πώς πρέπει να εμπλακεί η ίδια η κοινωνία, οι πυλώνες και οι φορείς της σε αυτό το μοντέλο, τοποθετώ τη συγκεκριμένη ανάγκη στην κορυφή των προτεραιοτήτων για τον Δήμο Κορινθίων.
Μήπως καταφέρουμε κάποια στιγμή και σταματήσουμε να λέμε το γνωστό και δυστυχώς πολύ επίκαιρο, "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι" ...