0

29/10/12 - Σουρεαλισμός και υποκρισία

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 27 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7 :

Σουρεαλισμός και υποκρισία

Ήταν Οκτώβριος του 2005 όταν σε άρθρο μου έγραφα για τον «βασικό μισθό και τον βασικό εργαζόμενο».

Θα ήθελα να υπενθυμίσω ορισμένες παραγράφους εκείνου του άρθρου :

«Σε μια εποχή που γύρω μας ακούμε βαρύγδουπες λέξεις όπως ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα και παρουσιάζεται ως μείζον πρόβλημα η έλλειψη επενδύσεων, την ίδια ώρα καμία κουβέντα δεν γίνεται για την κατάσταση που επικρατεί στο μισθολογικό status ιδιαίτερα των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Κάποτε ο νέος εργαζόμενος προβληματιζόταν για το αν θα επιλέξει καριέρα στον ιδιωτικό η το δημόσιο τομέα, γιατί στον ιδιωτικό τομέα γνώριζε ότι η δουλειά είναι περισσότερη αλλά υπάρχουν παροχές και οι μισθοί κινούνται σε υψηλά επίπεδα έναντι του δημοσίου.

Σήμερα, ο ιδιωτικός τομέας έχει φτάσει να προσφέρει μισθούς χαμηλότερους από το δημόσιο αλλά και πολύ λιγότερες ιατροφαρμακευτικές παροχές για παράδειγμα ! Μέσα σε όλη αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση έρχεται να προστεθεί και ο περίφημος βασικός μισθός, ο οποίος παρουσιάζεται ως το καλύτερο δυνατό και μάλιστα νόμιμο ! Μάλλον κάτι δεν έχει γίνει σωστά κατανοητό ή κάτι έχει εσκεμμένα διαστρεβλωθεί για να ικανοποιήσει μια προφανή σκοπιμότητα. Ο βασικός μισθός θεσμοθετήθηκε για να ορίσει τον πυθμένα, τη βάση, το κατώτατο και όχι το ανώτατο. Έχει παρεξηγηθεί η έννοια του. Δεν είναι αυτό που πρέπει να δώσεις αλλά το ελάχιστο που μπορείς να δώσεις !

Είναι όμως φυσική συνέπεια και λογικό επόμενο ο βασικός μισθός να φέρνει μαζί του και το βασικό εργαζόμενο ακόμα και αν αυτός κατέχει γνώσεις και τίτλους. Για άλλη μια φορά στην Ελλάδα καταλάβαμε λάθος όπως το συνηθίζουμε άλλωστε, ή μάλλον καταλάβαμε όπως θα θέλαμε γιατί αυτό μας βόλεψε παροδικά. Όταν οι ελληνικές επιχειρήσεις διαπίστωσαν ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν πολύ αργά διότι είχαν χάσει το πλεονέκτημα της ενδοεπιχειρησιακής αρμονίας και του προσωπικού το οποίο με εμπιστοσύνη ότι θα αμειφθεί θα έδινε τα μέγιστα για την ευρωστία της επιχείρησης.

Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Μόνο μέσα από την ειλικρινή σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Αυτή είναι και η βασική έννοια της ελεύθερης οικονομίας που διαμορφώνει τα πράγματα με βάση τις αποδοτικότητες. Όμως η έννοια του όλοι παίρνουν τα βασικά γιατί έτσι λέει ο νόμος έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη οικονομία και παραπέμπει σε άλλα οικονομικά μοντέλα που ιστορικά απέτυχαν.»

Σήμερα, 7 χρόνια μετά, τα περίφημα «εργασιακά» κοντεύουν να αποτελέσουν το εκρηκτικό υλικό που θα τινάξει στον αέρα την προσπάθεια που γίνεται για να αποκτήσουμε μετά από 3 χρόνια, μια περίοδο σχετικής νηνεμίας, μήπως και καταφέρουμε να θέσουμε στο δημόσιο διάλογο και προς επίλυση, θέματα που βασανίζουν κάθε μικρομεσαία ελληνική οικογένεια στην καθημερινότητά της.

Ζητήματα και αιτήματα της καθημερινότητας όπως η αποκλιμάκωση των τιμών, η δημιουργία θέσεων εργασίας, οι αναγκαίες ρυθμίσεις στο φορολογικό σύστημα, η εξέταση και λύση του τεράστιου θέματος των στεγαστικών, κυρίως, δανείων των νοικοκυριών, απουσιάζουν από τη δημόσια κουβέντα και από τις κορυφές της ατζέντας, επειδή ασχολούμαστε εδώ και μια εβδομάδα με ένα απίστευτο γαϊτανάκι αντεγκλήσεων γύρω από τα «εργασιακά».

Αλήθεια, για ποια «εργασιακά» μιλάνε όλοι αυτοί που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και παριστάνουν τους «ανένδοτους» επειδή για παράδειγμα ο χρόνος προειδοποίησης απόλυσης «πέφτει» στους 4 μήνες, επειδή τελικά μένουν ως έχουν οι ωριμάνσεις και οι τριετίες, επειδή δεν θα υπάρξει μείωση του κατώτατου μισθού, επειδή δεν θα αποτελεί μέρος της όποιας ατομικής σύμβασης ο χρόνος εργασίας ; Που ζούσαν τόσα χρόνια αυτοί οι άνθρωποι ; Σε άλλο πλανήτη ;

Δεν είχε τύχει κανείς να τους μιλήσει για τη «ζούγκλα» στην αγορά εργασίας που είχε διαμορφωθεί την τελευταία, τουλάχιστον, 15ετία, παρόλο που σχεδόν όλα υπήρχαν γραμμένα σε νόμους και νόρμες ; Που τηρούνταν κατά γράμμα όλα αυτά και κυρίως ποιοι ήταν εκείνοι που δεν τα εφάρμοζαν ; Μήπως ήταν οι ίδιοι με εκείνους που σήμερα παριστάνουν με κροκοδείλια δάκρυα ότι τα υπερασπίζονται ;

Ποιος απαγορεύει σε έναν εργοδότη να μην δώσει σε κάποιον εργαζόμενό του το «κατώτατο» και να τον επιβραβεύσει με παραπάνω μισθό από τον βασικό αν κρίνει ότι κάτι τέτοιο του αξίζει και θέλει να τον έχει ικανοποιημένο για όσα του προσφέρει ; Ποιοι είναι εκείνοι που σήμερα εμφανίζονται ανένδοτοι στις – πάντα μη ευχάριστες – αλλαγές που έχουν όμως για πρώτη φορά την πιθανότητα να εφαρμόζονται και να ελέγχονται μάλιστα όλοι, σχετικά με την εφαρμογή τους από ένα κράτος που προσπαθεί να συμπεριφέρεται ως τέτοιο και όχι ως ένας μηχανισμός που θα κάνει μονίμως τα «στραβά μάτια» ;

Μήπως είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που φρόντισαν να τινάξουν τα ταμεία στον αέρα λαμβάνοντας υπερδιπλάσια εφάπαξ από εκείνα που τους αναλογούσαν προκειμένου να συναινέσουν σε διαδικασίες «εθελουσίας εξόδου», ή μήπως είναι εκείνοι που έπαιρναν 100.000 ευρώ από τη συμμετοχή τους σε διοικητικά συμβούλια των οργανισμών στους οποίους εργάζονταν ;

Και μαζί με όλα αυτά ξέσπασε και ο ορυμαγδός σχετικά με τα στεγαστικά δάνεια. Σοκαρίστηκαν, δήθεν, κάποιοι με το γεγονός ότι κάποια στιγμή πρέπει να ρυθμιστεί η υπόθεση με το πάγωμα των «πλειστηριασμών» που εκ των πραγμάτων είναι έκτακτο μέτρο, περιορισμένης χρονικής διάρκειας. Αντί να ξεκινήσουμε να συζητάμε για το πώς θα γίνει απομείωση στο ποσό του κεφαλαίου με τους τόκους που αποπληρώνεται στο τέλος ενός δανείου, ανάλογα ή περίπου ανάλογα με τις μειώσεις που έχει υποστεί λόγω των μέτρων ένας μισθωτός, υπάρχουν πολιτικά κόμματα που μιλούν για διαγραφές χρεών σε όσους δεν πληρώνουν, ενώ γνωρίζουν ότι υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τις ευπαθείς ομάδες, τους πολύτεκνους, τους ανέργους.

Το συνεπές νοικοκυριό αυτής της χώρας πότε θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης ; Οι πολίτες που παλεύουν με νύχια και με δόντια να είναι συνεπείς ακόμα και στα τωρινά πολύ δύσκολα, θα γίνουν ποτέ προτεραιότητα αυτής εδώ της Πολιτείας ; Θα κοιτάξουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε σε μια δομή που θα επιβραβεύει τον συνεπή και δεν θα τον κάνει συνέχεια να νιώθει ο αδικημένος (sic) της όλης υπόθεσης ; Θα βάλει κάποιος «βέτο» στη συζήτηση με στόχο να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μην πωλείται το γαλλικό κρέας 2,5 ευρώ φθηνότερα απ’ ότι το ελληνικό στην Ελλάδα ; Ορισμένες φορές, πραγματικά, τόση υποκρισία και φαρισαϊσμός δεν αντέχονται …










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ. 










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr







0

26/10/12 - "Η Πελοπόννησος Σήμερα" - 25/10/12

Στην εκπομπή "Η Πελοπόννησος Σήμερα" του Σ. Μασούρη, στο TV Super, φιλοξενήθηκε την Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012, ο Β.Μπαλάφας, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ και μέλος της ΝΟ.Δ.Ε. ΝΔ Κορινθίας.

Κύρια θέματα η τρέχουσα επικαιρότητα και η "εμπλοκή" που παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες σχετικά με την ψήφιση των μέτρων εξ αφορμής των "εργασιακών".

Διανύουμε μέρες σουρεαλισμού όπου η υποκρισία περισσεύει καθώς όλα όσα συζητούνται στο μεγαλύτερο μέρος τους δεν εφαρμόζονται ή υπάρχουν απλώς στα χαρτιά.

Η διαφοροποίηση σχετικά με όσα γράφονταν για τα μέτρα τις προηγούμενες ημέρες σε σχέση με όσα πράγματι περιλαμβάνονται τελικά στο πακέτο που εκκρεμεί για τα 31 δισ. της επερχόμενης δανειακής δόσης. Τα πραγματικά προτάγματα που θα έπρεπε να υπήρχαν στο δημόσιο διάλογο, το τεράστιο πρόβλημα της μη αποκλιμάκωσης των τιμών, των στεγαστικών δανείων και της έλλειψης θέσεων εργασίας.

Η ελληνική κοινωνία ζει με ψευτοδιλήμματα την ώρα που διακυβεύεται η σταθεροποίηση της οικονομίας και πιθανώς η πολυπόθητη ανάπτυξη. Απουσία σοβαρής και αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης, ο κόσμος, παρασυρμένος από πολιτικές δυνάμεις είτε άκρατου λαϊκισμού, είτε εθνικοσοσιαλιστικού αφορισμού, οδηγείται σε αδιέξοδα που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την ήδη πολύ άσχημη που βιώνουμε.

Η κοινωνία και η ίδια η πολιτική έχουν ανάγκη από ηρεμία και νηφαλιότητα προκειμένου να τεθούν επί τάπητος τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν όλους τους πολίτες καθημερινά.



Δείτε το σχετικό video :







Βασίλειος Μπαλάφας





0

22/10/12 - Κάντε κάτι τώρα για τα νοσοκομεία

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 20 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7 :

Κάντε κάτι τώρα για τα νοσοκομεία

Υπάρχουν στιγμές που η ίδια η καθημερινότητα επιβάλει το να γίνει μια «παύση» σε όσα καταιγιστικά συμβαίνουν γύρω μας και «παγώνει» το χρόνο. Στέκεσαι ακίνητος και σκεπτικός την ώρα που όλα τα άλλα τρέχουν, αλλάζουν, εξελίσσονται, μεταμορφώνονται, διαμορφώνονται. Δεν ενδιαφέρεσαι για το τι λένε οι ειδήσεις, δεν σε νοιάζει για το τι γράφουν ιστοσελίδες και blogs, σταματάς την προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσεις τα δρώμενα, να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις και να δεις πίσω από τις γρίλιες. Κάνεις ένα μικρό άλμα και πηδάς στο πεζοδρόμιο, έξω από τη λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας μέσα στην οποία δραστηριοποιούμαστε. Στέκεσαι αμίλητος, προβληματισμένος, αναλογιζόμενος – σχεδόν σε απόγνωση – ότι ακόμα και αν αποφασίσουμε να παλέψουμε μέχρι τέλους γι’ αυτό που ονομάζεται «σωτηρία της πατρίδας», θα πρέπει τουλάχιστον να έχουμε κάποιες βασικές σταθερές, κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις.

Στο σημερινό άρθρο θα αναφερθώ σε μια από αυτές τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις, μια δικλείδα αξιοπρέπειας και αναγκαία συνθήκη αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε μια κοινωνία που έχει αποφασίσει να σώσει την οικονομία της, να λειτουργήσει συντεταγμένα για να κατορθώσει να επιλύσει τις παθογένειες που τη βασανίζουν. Διότι, ας μην το ξεχνάμε, έννοια παράπλευρης απώλειας εδώ δεν υπάρχει, όσο ακόμα λέμε ότι είμαστε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τουλάχιστον.

Το μεγάλο θέμα έχει να κάνει με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σε άρθρο μου, τον Ιούνιο του 2008, έγραφα ότι : «Στοιχεία όπως η οργάνωση των κρατικών παροχών, η πειθαρχία των φορέων ασφάλισης, συνταξιοδότησης, παιδείας και περίθαλψης, η επάρκεια των ανθρώπων που στελεχώνουν υπηρεσίες, η σωστή λειτουργία των δομών υγείας, στο εξωτερικό είναι αυτονόητα και λειτουργούν αποδοτικά υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Ο πολίτης στις άλλες χώρες της Ευρώπης εξυπηρετείται, δεν αντιμετωπίζει δαιδαλώδη γραφειοκρατία, δε χρειάζεται να στηθεί από τις 4 τα ξημερώματα στα ανάλογα «Ι.Κ.Α.» για να «πάρει νούμερο», ο γιατρός είναι στη θέση του την ώρα που πρέπει, γιατί αντιλαμβάνεται πρώτον ότι αυτή είναι η δουλειά του και δεύτερον ότι κάποιοι συνάνθρωποί του τον έχουν ανάγκη.».

Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και τα πράγματα πάνε χειρότερα, με τα δεδομένα να δείχνουν συνεχή επιδείνωση. Από την περίοδο που συζητάγαμε για το πώς τα ασφαλιστικά ταμεία θα παρέχουν καλύτερες υπηρεσίες, έχουμε φτάσει στην περίοδο που τα νοσοκομεία αποτελούν τη μόνη λύση για το μικρομεσαίο ελληνικό νοικοκυριό και όχι μόνο. Αποτελούν ίσως τη μοναδική δομή υγείας που λειτουργεί αδιαλείπτως αυτή την περίοδο, που δεν επηρεάζεται από τις επισχέσεις εργασίας, από τις απεργίες των φαρμακείων, από τις απαιτήσεις των φαρμακοβιομηχανιών, από τις απεργίες, από τον περιορισμένο αριθμό των ραντεβού των γιατρών του ΕΟΠΥΥ, από την έλλειψη ειδικοτήτων από τις λίστες του ΕΟΠΥΥ. Άλλωστε, τα όποια περιστατικά, δεν υπόκεινται σε αυτούς τους όρους και κανόνες. Δεν προγραμματίζονται, δεν περιμένουν και πρωτίστως, δυστυχώς, δεν απεργούν.

Στα ελληνικά νοσοκομεία δίνεται καθημερινά άνιση μάχη από την πλευρά του προσωπικού, που ως γνωστόν είναι τραγικά ελλιπές ως προς το πλήθος του, για την αντιμετώπιση των περιστατικών. Άνιση μάχη που δεν έχει να κάνει τόσο με την επιστημονική επάρκεια γιατρών ή άλλων κατηγοριών προσωπικού, αλλά με τη διαθεσιμότητα και την επάρκεια υλικών, με τη συντήρηση του εξοπλισμού, με τη συντήρηση των ίδιων των κτιριακών υποδομών. Σε πολλά νοσοκομεία δεν υπάρχουν βασικά ιατρικά υλικά, ενώ σχεδόν σε όλα δεν υπάρχουν σαπούνια, χαρτιά υγείας, καθαριστικά υλικά, αντισηπτικά, απλά αναλώσιμα. Στη διάθεση των ιατρών υπάρχουν πεπαλαιωμένες συσκευές άμεσης διάγνωσης, φθαρμένα εργαλεία και υπερσύγχρονα μηχανήματα που είτε δεν δουλεύουν γιατί δεν υπάρχει προσωπικό, είτε κάθονται κουκουλωμένα με τις μεμβράνες από την αγορά τους, είτε δεν έχουν συντηρηθεί, είτε είναι ακόμα στα κουτιά τους.

Δεν γίνεται στα νοσοκομεία να μη λειτουργούν οι τουαλέτες επειδή δεν υπάρχει κονδύλι να πληρωθεί ο υδραυλικός που χρειάζεται να τις φτιάξει, δεν γίνεται να μην αντικαθίστανται φθαρμένα υλικά, δεν γίνεται οι καθαρίστριες να σφουγγαρίζουν με νερό επειδή δεν υπάρχουν καθαριστικά.

Και δυστυχώς υπάρχουν και ακόμα χειρότερα. Είναι αδιανόητο, το 2012, το Νομαρχιακό Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου να μην έχει παιδίατρους και γενικότερα γιατρούς. Είναι αδιανόητο σε έναν ολόκληρο νομό να πρέπει να μεταφέρονται παιδιά στην Αθήνα για να κάνουν απλή θεραπεία με μάσκες, επειδή δεν λειτουργεί παιδιατρικό τμήμα στο Νοσοκομείο.

Αυτά είναι απλώς μερικά και λίγα από όσα εξοργιστικά συμβαίνουν στα νοσοκομεία της χώρας και δυστυχώς συμβαίνουν και στα νοσοκομεία παίδων, εκεί που ο κάθε γονιός βιώνει την αγωνία για τα παιδιά του και είναι ικανός να κάνει το οτιδήποτε προκειμένου να έχουν σωστή περίθαλψη. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες συνθήκες σε μια χώρα που θέλει να λέγεται «ευρωπαϊκή», σε μια χώρα όπου το βιοτικό επίπεδο από πλευράς εισοδημάτων πέφτει δραματικά και ο κόσμος αναγκάζεται να προσφεύγει στα νοσοκομεία ακόμα και για ένα απλό κρυολόγημα.

Γύρω μας ακούμε συνέχεια για δισεκατομμύρια, για τρελά νούμερα που χοροπηδάνε στις οθόνες των τηλεοράσεων, συνηθίσαμε να συζητάμε μεταξύ μας για δισ. ευρώ, λες και αναφερόμαστε σε στραγάλια. Μοιραία λοιπόν θυμάται κανείς ότι τα ελληνικά νοσοκομεία έχουν ένα συσσωρευμένο χρέος 5-6 δισ. ευρώ, μπορεί και παραπάνω. Και εύλογα αναρωτιέται «μα, που πήγαν όλα αυτά τα λεφτά» ; Πως είναι δυνατόν με τέτοια χρέη τα κουφώματα, οι τουαλέτες, μεγάλο μέρος του εξοπλισμού να έχουν ηλικία 40 και πλέον ετών ; Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι σημαντικό μέρος από αυτά τα λεφτά ρίχτηκαν σε υποδομές και εξοπλισμούς, θα έπρεπε να είχαμε τουλάχιστον υπερσύγχρονες υποδομές που θα μπορούσαν να κρατήσουν σήμερα τα προσχήματα και να λειτουργήσουν υπέρ των πολιτών που βασανίζονται από την οικονομική κρίση.

Κάτι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα με τα νοσοκομεία στην Ελλάδα. Κάτι πρέπει να γίνει με το Νοσοκομείο της Κορίνθου και αντί διάφοροι να διαρρέουν σενάρια περί κλεισίματος, ή να πανηγυρίζουν για «επίκουρους ιατρούς», θα πρέπει να στελεχώσουν το νοσοκομείο και να λειτουργήσουν όλες οι διαθέσιμες μονάδες του. Σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας θα πρέπει να πιστοποιηθεί η αρτιότητα των υποδομών, να αποκατασταθεί όπου υπάρχουν προβλήματα και να γίνουν πλήρως λειτουργικά.

Δεν συζητάμε ούτε για πολυτέλειες, ούτε για εκκεντρικότητες. Συζητάμε για τους απλούς και θεμελιώδεις όρους που χρειάζονται για να δώσουμε και εμείς σαν πολίτες τη δική μας μάχη. Να μη φοβόμαστε όμως μην πεθάνουμε αν πάθουμε και τίποτα. Έτσι μάχες δεν κερδίζονται, είναι χαμένες πριν τη σέντρα.











Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ. 












Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr





0

20/10/12 - Νοσοκομεία ... Ο αιώνιος ασθενής

Το μέλος της Π.Ε της ΝΔ, Β.Μπαλάφας, σχολιάζει την κατάσταση στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Κορίνθου καταγγέλλει τις ελλείψεις και ζητά από όλους τους φορείς άμεσα να ασχοληθούν με το μεγάλο αυτό πρόβλημα.










Δείτε το βίντεο :





Από το ekorinthos.gr








0

15/10/12 - Απογοήτευσε η επίσκεψη Μέρκελ

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 13 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7 :

Απογοήτευσε η επίσκεψη Μέρκελ

Αναμφισβήτητα το κορυφαίο γεγονός της εβδομάδας που πέρασε ήταν η επίσκεψη στη χώρα μας της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ. Ζωντανές μεταδόσεις, μαραθώνιες εκπομπές, συνεχής ροή ειδήσεων και ανταποκρίσεων, επίσημες και ανεπίσημες διαρροές, συνέθεσαν την καθημερινότητά μας καθώς οι προσδοκίες ήταν πολλές από κάθε πλευρά.

Στο ίδιο μοτίβο και οι όποιες διαμαρτυρίες, πορείες, αντιδράσεις που έχω την εντύπωση ότι έως και εσκεμμένα κινήθηκαν στη σφαίρα του «γραφικού». Η πολυδιάσπαση των διαμαρτυρομένων για ακόμη μια φορά στέρησε τη μαζικότητα από τις συγκεντρώσεις και κατέδειξε ότι ακόμη και στα πιο μεγάλα μας προβλήματα είμαστε περιχαρακωμένοι, χώρια. Το έχουμε ξαναπάθει, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η κάθε, κομματική ουσιαστικά, υποομάδα έδωσε πραγματικό αγώνα για το ποια θα κάνει την πιο ακραία δήλωση, θα προσφέρει το πιο «γραφικό» ενσταντανέ, θα δώσει το πιο αλλόκοτο στιγμιότυπο και τελικά όλοι μαζί έχασαν. Όλοι οι δικοί μας, οι εγχώριοι έχασαν.

Έχασαν από ένα «αμερικανάκι» (συμφορά !), τον 56χρονο Ντάγκλας Αλαν Χάτιερ, που σκέφτηκε να κάνει αυτό που δεν θα μπορούσαν όλοι οι άλλοι. Να ξεβρακωθεί και να αρχίσει να τρέχει αλλόφρων στο Σύνταγμα, δηλώνοντας αργότερα ότι είναι και λάτρης του ούζου. Και αυτό το παιχνίδι το χάσαμε λοιπόν με διαφορά εκκεντρικότητας. Η διαμαρτυρία των Ελλήνων για τις συνεχείς περικοπές και την επιβολή φόρων μετατράπηκε σε ένα από αυτά τα βίντεο που βλέπουμε, με κάτι τύπους τρελαμένους, που μπουκάρουν γυμνοί σε ποδοσφαιρικούς αγώνες για να κερδίσουν τα δικά τους δευτερόλεπτα παγκόσμιας δημοσιότητας. Ε, αυτό πάθαμε.

Η επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα απογοήτευσε πολύ κόσμο για διαφορετικούς λόγους και αυτό φάνηκε από τα όσα ακολούθησαν, από τις λίγες δηλώσεις «αντίπραξης» που έγιναν και κυρίως από τους ήπιους κραδασμούς που υπήρξαν από την πρώτη στιγμή που προσγειώθηκε στο «Ελ. Βενιζέλος». Ήδη από τη θέα των σημαιών των δύο χωρών στα παράθυρα του πιλοτηρίου, εκείνοι που είχαν επιφορτιστεί με την αποστολή της σχετικής σπέκουλας, έχασαν τα πληκτρολόγια κάτω από τα δάχτυλά τους.

Πρώτη απογοήτευση λοιπόν το γεγονός ότι η Μέρκελ δεν ήρθε τελικά στην Ελλάδα ως «Καίσαρας», ούτε ως αγοραστής που ήρθε να επιθεωρήσει το «ακίνητο». Δεν κατέφθασε ως κατακτητής, δεν έδειξε ούτε για μια στιγμή κάποια χροιά αίσθησης «uber alles». Ακολούθησε με ευλάβεια το πρωτόκολλο, συμπεριφέρθηκε σε όλους όπως ακριβώς όφειλε ο επικεφαλής μιας ξένης χώρας, έδειξε σεβασμό σε όλους τους θεσμούς της Πολιτείας μας, κάτι που ακόμα και εμείς δεν το κάνουμε. Έβαλε στη σειρά τους δικούς της, μετά από τους Έλληνες, τους σύστησε έναν έναν, δεν βάδισε πιο μπροστά από τον Σαμαρά, όπως πολλοί περίμεναν, δεν κρατούσε ψηλά το πηγούνι και δεν μου φάνηκε και καθόλου ακατάδεκτη. Ακόμα και στην ανάκρουση των Εθνικών ύμνων ήταν απόλυτα τυπική, ενώ ακόμα και κατά την άφιξή της στο Μαξίμου, έδειξε την «ανθρώπινη» υπόστασή της αφού, όπως θα έκανε κάθε Γερμανός που επισκέπτεται την Αθήνα, ρωτούσε για τα αξιοθέατα. Προς απογοήτευση πολλών, δεν ήταν «στημένη», δεν ήταν «μαγκωμένη», ούτε περπάταγε με το βάδισμα της πάπιας όπως περίμεναν οι διάφοροι σπεκουλαδόροι.

Από αυτά και μόνο που περιέγραψα η απογοήτευση ήταν τεράστια. Πως ήταν δυνατόν να μη συμβεί τίποτα από όλα εκείνα που περίμεναν με αδημονία να μεταδώσουν σε όλα τα «κανάλια πληροφόρησης» οι συνήθεις σπεκουλαδόροι που βγάζουν κανονικό, παχυλό μεροκάματο από αυτές τις ιστορίες ! Πως τόλμησε η Μέρκελ να τους κόψει το «ψωμί» !

Η δεύτερη απογοήτευση ήρθε για εκείνους που περίμεναν να δουν τον Σαμαρά να παριστάνει είτε τον νταή, είτε τον δουλοπρεπή. Άλλοι ήθελαν έναν Σαμαρά να υψώνει ένα ακαθόριστο «ΟΧΙ» προς τον «κατακτητή», να συμπεριφέρεται με απέχθεια, να μην διασταυρώνει το βλέμμα του με της Καγκελαρίου και ορισμένοι πιο ακραίοι, ίσως και να περίμεναν να τη δείρει σε κάποια γωνία στο Μαξίμου. Άλλοι, περίμεναν έναν Έλληνα Πρωθυπουργό δουλοπρεπή, που θα έκανε υποκλίσεις, που θα συμπεριφερόταν ως χαζοχαρούμενος τοπάρχης που υποδέχεται τον «επιβλέποντα». Ο Σαμαράς ήταν αυτό που έπρεπε, ο Έλληνας Πρωθυπουργός που υποδέχτηκε την ηγέτιδα μιας ευρωπαϊκής χώρας – εταίρου, με τον πρέποντα σεβασμό και τις μετρημένες κινήσεις ενός επικεφαλής που είναι επιφορτισμένος με το πολύ δύσκολο έργο συγκράτησης της χώρας σε περιβάλλον αξιοπρέπειας, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, όσο και αν αυτό αποτελεί ακόμα ζητούμενο. Μεγάλη απογοήτευση λοιπόν και σε αυτόν τον τομέα, με όλους αυτούς να μην μπορούν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τους και να μεταδώσουν τη «δικαίωσή» τους. Και αυτοί λοιπόν έμειναν με τα πληκτρολόγια στο χέρι.

Όμως δεν έφταναν όλα αυτά. Υπήρξε και τρίτη απογοήτευση. Αυτή έγκειται σε όλους εκείνους που παριστάνοντας τους κλασσικούς «κουτοπόνηρους» Έλληνες, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η Μέρκελ θα ερχόταν ως άλλος Santa Claus, με σακούλια γεμάτα λεφτά στους ώμους, έτοιμη να τα μοιράσει σε εκείνους που θα την «έγλειφαν» περισσότερο. Οι προσδοκίες τους διαψεύστηκαν μαζί με την αίσθηση του ότι η Ελλάδα τελεί υπό κηδεμονία. Η Μέρκελ συμπεριφέρθηκε στις ελληνικές αντιπροσωπείες με τρόπο που έδειχνε ότι η ίδια η Ελλάδα πρέπει να διορθώσει τις παθογένειές της για να βγει από την κρίση. Ότι είναι ένα αυτόνομο κράτος που διαθέτει το δυναμικό που θα την κρατήσει στην Ευρωζώνη. Όσοι λοιπόν περίμεναν να «προσληφθούν» από την «προσωπάρχη» Μέρκελ, έμειναν με την προσδοκία.

Τέταρτη και ίσως μεγαλύτερη από όλες, απογοήτευση. Όσοι λιγουρεύονταν δραχμή και όσοι πόνταραν στην καταρράκωση της χώρας προκειμένου να σωθούν μέσα από μια ολική κατάρρευση, θα μείνουν με την όρεξη. Η Μέρκελ έκλεισε την κουβέντα αυτή με όλους τους δυνατούς τρόπους. Η πρόθεση διατυπώθηκε και ήταν συγκεκριμένη. Η Ελλάδα θα μείνει στο ευρώ και όλοι εκείνοι που περιμένουν με τα λεφτά τους στο εξωτερικό να έρθουν στην Ελλάδα και να αγοράσουν με ένα κομμάτι ψωμί ακίνητα και περιουσίες, θα συνεχίσουν να παραμένουν στον προθάλαμο και θα αναγκαστούν με άλλον τρόπο να αξιοποιήσουν τα λεφτά που έκαναν φτερά. Στην ίδια μοίρα θα βρεθούν και εκείνοι που περιμένουν να καταστήσουν τη δική τους κατάσταση, κοινή μοίρα, προσπαθώντας να αποφύγουν την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους.

Από την άλλη πλευρά, όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία, υφίστανται και ελπίζω να αμβλυνθούν γιατί διαφορετικά θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα σε κοινωνική έκρηξη. Οι μπαταχτσήδες παντός τύπου πάντως, το πήραν το μήνυμα. Και αυτό είναι μείζονος σημασίας για μια χώρα όπου 80 % των φόρων το πληρώνουν μισθωτοί και συνταξιούχοι. Η Κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί με περισσότερη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Και ο δρόμος αυτός είναι εντός ΕΕ και εντός ευρώ.










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd,
εδώ.
 










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr






0

12/10/12 - "Η Πελοπόννησος Σήμερα" - 11/10/2012

Στην εκπομπή "Η Πελοπόννησος Σήμερα" του Σ. Μασούρη, στο TV Super, φιλοξενήθηκε την Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012, ο Β.Μπαλάφας, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ και μέλος της ΝΟ.Δ.Ε. ΝΔ Κορινθίας.

Κύρια θέματα η τρέχουσα επικαιρότητα και η πολιτική - κοινωνική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές.

Οι προκλήσεις για τη χώρα και τους νέους ανθρώπους, το μεταβατικό στάδιο που διανύουμε, τα δομικά προβλήματα της πολιτικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Η πραγματικότητα σχετικά με την κατάσταση που βρισκόμαστε, ο σταθερός προσανατολισμός που πρέπει να διατηρήσουμε και τα ψέματα που λέγονται για λόγους εντυπώσεων.


Δείτε το σχετικό video :





Βασίλειος Μπαλάφας




0

8/10/12 - Τα «μαγικά χαλιά» της πολιτικής

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 6 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7 :

Τα «μαγικά χαλιά» της πολιτικής

Αν μπορούσαμε να πατήσουμε, για λίγο, το κουμπί της «παύσης» σε αυτό που ζούμε όλοι μας την τελευταία πενταετία, θα διαπιστώναμε ότι οι απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, αλλά και οι λύσεις σε διάφορα προβλήματα, μπορούν να έρθουν μέσα από τον επαναπροσδιορισμό, την αναψηλάφηση της ίδιας της έννοιας της πολιτικής.

Σχεδόν όλοι όσοι εκφέρουν δημόσιο λόγο, προφορικό ή γραπτό, συμφωνούν πια ότι η χώρα έχει σοβαρό, δομικό, πολιτικό πρόβλημα κυρίως, και όλα τα άλλα έπονται. Συμφωνούν ότι η ουσία βρίσκεται σε αυτά που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «πολιτική ευθύνη» και «πολιτική βούληση». Δεν μιλώ φυσικά για την «ευθύνη» που πολλές φορές εξευτελίζεται ως έννοια, όταν την επικαλούνται διάφοροι για να δικαιολογήσουν τραγικές παραλήψεις ή τεράστια λάθη και δεν αναφέρομαι στη «βούληση» που λειτουργεί ετσιθελικά, βουλιμικά ή που καλύπτει εμμονές σε ενέργειες αποδεδειγμένα άστοχες, που γίνονται χωρίς την ελάχιστη επεξεργασία, διαβούλευση ή έστω συζήτηση, ακόμα και αν είναι ειλημμένες.

Πολλοί πολίτες σήμερα – αν όχι η συντριπτική πλειοψηφία – αποστρέφονται την πολιτική. Έχουν υιοθετήσει έναν ακραίο λόγο και μια συμπεριφορά που τους οδηγεί στο περιθώριο των όποιων πολιτικών δρώμενων και τους καθιστά οργισμένους θεατές σε μια ταινία που είναι η ίδια τους η ζωή. Μιλούν για μια «επανάσταση», χωρίς να μπορούν να διακρίνουν ξεκάθαρα εναντίον ποίου θα επαναστατήσουμε, αναφέρονται με μίσος για τη Βουλή, τους βουλευτές, τον Κοινοβουλευτισμό, χωρίς να μπορούν να περιγράψουν το τι θα συνέβαινε αν ένα πρωινό αποφασίζαμε όλοι μαζί να το κλείσουμε το «κτήριο». Αναθεματίζουν γενικά και αόριστα την πολιτική, αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική είναι οι πολίτες, ότι η Βουλή είναι το μέρος όπου συνδιαλέγεται η δική μας αντιπροσωπεία, εκείνοι που εμείς οι ίδιοι στείλαμε εκεί να μας εκπροσωπούν.

Έχει μπει πλέον μια επικίνδυνη ταφόπλακα πάνω από ό,τι σχετίζεται με την πολιτική, η βαριά σκιά του «όλοι ίδιοι είναι», του «όλοι λαμόγια είναι» κτλ κτλ.. Το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο αν αναλογιστούμε ότι, πρώτον δεν διαφαίνεται κάποια εναλλακτική λύση – πρόταση στα πλαίσια της δημοκρατίας, και δεύτερον ότι υπάρχουν πολιτικά κόμματα που δεν διστάζουν να αντιπροτάξουν σε όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα, με κάθε επισημότητα, εκδοχές εφαρμοσμένων ολοκληρωτισμών, είτε τύπου παλαιού ανατολικού μπλοκ, είτε με τη μορφή εθνικοσοσιαλιστικών παραλογισμών.

Η τρέχουσα πολιτική εμπροσθοφυλακή, δυστυχώς, δεν έχει απαντήσεις απέναντι σε όλα αυτά. Πανικόβλητη, αποϊδεολογικοποιημένη, αφυδατωμένη, βρίσκεται σε συνεχή στάση άμυνας και διαρκώς οπισθοχωρεί. Η πολιτική σκέψη έχει απονευρωθεί από τα πολιτικά πυροτεχνήματα και ο πολιτικός λόγος από τους επικοινωνιακούς «κανόνες» που θέτουν διάφορες «ειδησεογραφικές» ιστοσελίδες, μεγάλες εφημερίδες, κανάλια, εταιρείες πλαστικών χειρουργών πολιτικών προφίλ, συγκροτήματα που αναλαμβάνουν ομάδες πολιτικών, υποσχόμενα σίγουρη επιτυχία και πρόοδο, μοιράζοντας μάλιστα φυλλάδια τύπου επιχειρήσεων αδυνατίσματος, «πριν και μετά». Όλα γίνονται για το «φτιασίδωμα». Αν είσαι «καλό παιδί» προχωράς, αλλιώς τοίχος.

Σταδιακά συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε το όλον πλαίσιο της πολιτικής ως «παιχνίδι», μια ατελείωτη παρτίδα πόκερ, για γερά νεύρα, για ατσάλινες αντοχές και το πιο σημαντικό, ως ένα τεντωμένο σκοινί στο οποίο πρέπει υποχρεωτικά κάποιος να περπατήσει αν θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική. Όλα αυτά όριζαν και ορίζουν τη διαδρομή μέχρι να καταφέρει κανείς κάτι, αν τα καταφέρει, μετά ξεκινούν άλλα. Και κάπως έτσι όλα γυρνάνε με φρενήρεις ρυθμούς, περιφερειακά όμως από την ίδια την ουσία, τον πυρήνα της πολιτικής δραστηριότητας και δράσης.

Έχουν λοιπόν άδικο οι πολίτες που αποστρέφονται την πολιτική, που διστάζουν να ασχοληθούν σε κάθε επίπεδο, σε οποιονδήποτε σχηματισμό ; Έχουν άδικο που νιώθουν απογοητευμένοι και πιστεύουν ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ;

Φαίνεται ότι υπάρχει ένας τελείως άλλος κόσμος, πίσω από όλα όσα βλέπουμε, που ο μέσος πολίτης που ασχολείται με τα κοινά μπορεί και να μην τον αντιληφθεί ποτέ. Να παλεύει, να παλεύει, να τραβάει κουπιά και η θάλασσα να φαίνεται ατελείωτη την ώρα που άλλοι κάνουν ένα «τσουπ» και φτάνουν στη στεριά. Αυτό το «τσουπ» έχει μέσα του απίστευτα πράγματα, καραμπόλες, συσχετισμούς και ένα σύστημα που είναι πολύ δύσκολα ορατό. Κάποια στιγμή στέκεσαι, νομίζεις ότι γνωρίζεις αρκετά, αλλά γελιέσαι. Υπάρχει ένας κόσμος που πιθανώς να μην τον αγγίξεις ποτέ. Και θα κάθεσαι να χαλιέσαι και να τρελαίνεσαι για το τί δεν έκανες σωστά ή τι δεν έκανες καλύτερα. Θα προσπαθείς να ψάχνεις που έκανες το λάθος, που δεν κατάφερες να ανταποκριθείς και γιατί δεν μπόρεσες να προβλέψεις αυτό που ερχόταν.

Την ίδια ώρα, νιώθεις ότι υπάρχουν γύρω σου άλλοι που καβαλάνε ένα «μαγικό χαλί», υπερπηδούν ολόκληρα «κεφάλαια» του «βιβλίου» και κινούνται σχεδόν απευθείας προς το «happy end». Ή μπορεί να περιβάλλονται από μια εμφανή, αλλά δαιδαλώδη ατμόσφαιρα εύνοιας και προστασίας που λειτουργεί ως απυρόβλητο από τη μια και ως προωθητήριος δύναμη από την άλλη, με το αζημίωτο βέβαια …

Υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση. Αν κάποιος πολίτης, οποιοσδήποτε, ξεκινά με όρεξη, όραμα και αποφασιστικότητα την ενασχόλησή του με τα κοινά και τύχει κάποια στιγμή να φτάσει στο σημείο που θα μπορεί πλέον να ασκήσει την όποια εκτελεστική εξουσία, περνώντας μέσα από όλα όσα περιέγραψα παραπάνω, τότε πια κουβαλάει πάνω του τόσες αμυχές, τόσες «δεσμεύσεις» και τόσα «βαρίδια» που πλέον είναι αποκαμωμένος και αδύναμος να τα βάλει με την οποιαδήποτε παθογένεια.

Η λογική σειρά όμως θα έπρεπε να είναι αντίστροφη. Δηλαδή η εκτελεστική εξουσία θα έπρεπε να ασκείται από ανθρώπους «φρέσκους», ξεκούραστους, ορεξάτους να προσφέρουν και όχι να αντιμετωπίζεται ως ο τελικός προορισμός μιας ακανθώδους διαδρομής, κάτι σαν τρόπαιο. Και σκεφτείτε ότι αυτό είναι το καλό σενάριο, το σενάριο δηλαδή που κάποιος πολίτης τα καταφέρνει να φτάσει σε τέτοια επίπεδα.

Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν. Οι πολίτες πρέπει να ασχοληθούν με την πολιτική. Αυτό είναι το δομικό μας πρόβλημα. Να συμμετέχουν στις δομές, να διαμορφώνουν πολιτικές, να ασκούν έλεγχο, να συμμετέχουν ακόμα και στην υλοποίηση. Δεν γίνεται η πολιτική να είναι συνεχώς μια ταινία στην οποία θα περιμένουμε το τι θα γίνει στο τέλος. Γιατί όπως είδαμε, στο τέλος συμμετέχουμε όλοι, είτε έχουμε ασχοληθεί, είτε όχι. Ο «λογαριασμός» έρχεται σε όλους μας και κυρίως πλήττει τους αδύνατους και τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα.

Δεν γίνεται κάποιοι «εκλεκτοί» να παίζουν συνέχεια το ρόλο της εκτελεστικής εξουσίας και οι υπόλοιποι να «παίζουν» τους διαμαρτυρόμενους. Η δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, οι πυλώνες του πολιτεύματος πρέπει να προστατευτούν. Και αυτό μπορούν να το καταφέρουν μόνο οι πολίτες που δημιουργικά θα ασχοληθούν με την πολιτική σε κάθε επίπεδο.












Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd,
εδώ.
 








Βασίλειος Μπαλάφας


vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr






0

1/10/12 - Μια χόρτα και δυό μακαρονάδες !

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 29 Σεπτεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Μια χόρτα και δυό μακαρονάδες !

Θα παραμείνω σταθερός στη θέση που έχω διατυπώσει εδώ και πολύ καιρό και δεν πρόκειται να την αλλάξω. Θα γράψω για τα νέα μέτρα όταν αυτά θα ανακοινωθούν επίσημα και όταν θα είμαστε σε θέση να τα αξιολογήσουμε συνολικά, να τα επεξεργαστούμε και να μελετήσουμε τις λεπτομέρειες και τις κατανομές τους. Αλλιώς, συμμετέχουμε, είτε ηθελημένα, είτε όχι, σε έναν άνευ προηγουμένου ορυμαγδό παραπληροφόρησης και φρικαλεοτήτων που διαδραματίζεται παραπάνω από ένα μήνα και έχει στόχο του την κατατρομαγμένη ελληνική κοινωνία που παλεύει να βρει μια σανίδα σωτηρίας και μια κατάσταση ηρεμίας, μήπως και καταφέρει να ανασυνταχθεί.

Έχω διαβάσει τερατώδη πράγματα και έχω ακούσει σε χώρους συνάθροισης ακόμα χειρότερα. Διάφοροι τύποι λειτουργούν μέσα στην κοινωνία σαν σερβιτόροι απόγνωσης και παπαγαλίζουν κάθε είδους ανοησία. Και όσο μεγαλύτερη ανοησία είναι αυτή, τόσο πιο εξόφθαλμη είναι η θεατρινίστικη αγανάκτηση που προβάλουν. Το έχω ξαναγράψει. Τέτοιοι τύποι γυρνάνε γύρω μας, και στις μικρές μας κοινωνίες τους ξέρουμε καλά. Είτε είναι άνθρωποι που ουδέποτε έδωσαν αυτό που τους αναλογούσε φορολογικά στην πατρίδα, είτε δεν έχουν κάνει ποτέ τους φορολογική δήλωση, είτε περιφέρονται ως δήθεν «κοινωνιστές» και οργανώνουν μαϊμού «κοινωνικούς χώρους» όπου διδάσκουν παλαιολιθική συντηρητική προπαγάνδα ή παριστάνουν τους θεωρητικούς του χάους και τις αυθεντίες μιας κάστας που πάντα ήταν πολύ καλή στα λόγια, αλλά από «τηγανίτα» … τζίφος ! Τρομπάρουν μυαλά νέων ανθρώπων, τους πιπιλίζουν με θεωρίες μίσους, προβάλλοντας μια δήθεν ταξική διαπάλη που ουσιαστικά διαπερνά την ίδια την κοινωνία οριζόντια.

Στην Ελλάδα έχουν αναπτυχθεί πλέον ετερόκλητες και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους πολιτικές δυνάμεις που αυτή την πρακτική την έχουν καταστήσει πυρήνα της καθημερινής δράσης τους. Διδάσκουν μίσος, «μαγκιά» και μια πλασματική ανωτερότητα, στοιχεία που τις καθιστούν ελκυστικές στις μάζες, αλλά ταυτόχρονα και πολύ επικίνδυνες για την κοινωνική ισορροπία. Άλλοι παριστάνουν τους «αμόλυντους» και τους μαυροφορεμένους εκδικητές, άλλοι πλασάρουν μια καρικατούρα αριστερίστικων ιδεοληψιών που στον πυρήνα τους φέρουν καθαρά φασιστικές απόψεις και πρακτικές, όπως για παράδειγμα είναι το να θεωρείς όποιον δεν συμφωνεί μαζί σου, φασίστα ή ρατσιστή. Και με αυτόν τον τρόπο χύνεται συνεχώς δηλητήριο μέσα στα σωθικά της κοινωνίας μας, από τα χωριά, μέχρι τη μεγαλύτερη πόλη.

Τα πρώτα μέτρα που έχουν επισήμως «διαρρεύσει» είναι οπωσδήποτε αποθαρρυντικά και δείχνουν ότι για ακόμη μια φορά δεν έχει γίνει μελέτη επιπτώσεων. Εφαρμόζονται περικοπές άκριτες και οριζόντιες, χωρίς παράλληλα να επιδεικνύεται πρόνοια για το αν εκείνοι στους οποίους εφαρμόζονται οι περικοπές, μπορούν να ανταπεξέλθουν στους φόρους που επιβάλλονται. Η Κυβέρνηση δείχνει να βρίσκεται σε πανικό την ώρα που η Τρόικα αδυνατεί να κατανοήσει ότι ετούτη η χώρα έχει πρωτίστως δομικό πρόβλημα που δεν γίνεται να λυθεί σε έναν και δύο μήνες.

Το μεγάλο ζήτημα όμως δεν είναι η άγνοια της Τρόικας. Είναι το ότι αυτή η άγνοια γίνεται εύκολα εκμεταλλεύσιμη από εκείνους που έχουν θέσει ως στόχο τους την αποσταθεροποίηση της χώρας, την αποκόλληση της κοινωνίας από οποιονδήποτε δημοκρατικό θεσμό και εν πολλοίς την εξαθλίωση των κατοίκων της, με ενδεχόμενη επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα εσωτερικής καταναλώσεως. Ελπίζω να πρόκειται περί άγνοιας και όχι περί συνεργασίας, αν και πλέον οφείλουμε να είμαστε έως και καχύποπτοι.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται, θεωρώ, όλη αυτή η συνεχής καταιγίδα «σκανδάλων» που δηλητηριάζουν κάθε έκφανση δραστηριότητας μέσα στη χώρα. Την ώρα που έχουμε ανάγκη να συγκεντρωθούμε και να ενωθούμε σε ένα εθνικό πλαίσιο συμφωνίας για τη διάσωση της οικονομίας μας, μερικοί βρίσκουν την ευκαιρία να σπεκουλάρουν με τρόπο ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να διώκεται ποινικά υπό την κατηγορία της επιχείρησης αποσταθεροποίησης του πολιτεύματος.

Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει με τις περίφημες λίστες του ΣΔΟΕ. Μια διαρροή ξεκίνησε το χορό της ονοματολογίας και πλέον ο καθένας λέει ότι έχει μια άλλη λίστα που προσθέτει ή αφαιρεί ονόματα. Και μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει χρόνος για έρευνες. Οι πολίτες, ζαλισμένοι από τις υποχρεώσεις που τους έρχονται κάθε μέρα σε μπιλιέτα, δεν έχουν – και καλά κάνουν – καμία διάθεση να κάνουν υπομονή. Συνεπώς, στοχοποιούνται άνθρωποι και επιδιώκεται μια γενικευμένη κατάρρευση που σίγουρα δεν βολεύει τον λαό, βολεύει όμως όλους εκείνους που καραδοκούν να μπουν δυνατά στο παιχνίδι με φραγκοδίφραγκα.

Το ίδιο γίνεται και με την υπόθεση Μεϊμαράκη, εκεί που απ’ ότι φαίνεται η κόντρα δύο ανθρώπων κοντεύει να διαλύσει έναν ολόκληρο πολιτειακό θεσμό. Και είναι προφανές ότι αυτός είναι ο στόχος. Πως έχει ξεκινήσει όλο αυτό ; Κάποιες επιτολές και καταγγελίες τρίτων προσώπων που έχουν σε μεταξύ τους διαλόγους χρησιμοποιήσει υπονοούμενα για τις γνωριμίες τους, έχουν κατασταθεί πυρήνας μιας ολόκληρης υπόθεσης που έφτασε να παρουσιάζεται ως θέμα αξίας 10 δισ. στην αρχή, κάποιων εκατομμυρίων μετά, στο τέλος βλέπω να καταλήγει σε συζητήσεις περί «νόμιμου και ηθικού». Το έχουμε ξαναδεί το έργο.

Γιατί λοιπόν και με ποια λογική θα πρέπει να αποτελεί «αποκάλυψη» το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι ελέγχονται από το ΣΔΟΕ ; Πολύ καλά κάνουν και ελέγχονται. Να γίνουν όλοι οι έλεγχοι και μετά όποιον είναι, από όπου και αν προέρχεται, να τον διασύρουμε όλοι παρέα. Το λογικό είναι να ελέγχονται όλοι, ανά πάσα στιγμή και από κάθε αυτόματη ή μη διαδικασία. Τι νόημα έχει ο αχταρμάς με πρωτοσέλιδα του τύπου «μια χόρτα και δυο μακαρονάδες», αν πραγματικά δεν υφίσταται τελικώς υπόθεση ; Αυτό έχει τη σημασία του όμως στους περίεργους καιρούς που ζούμε.

Και δίνω ένα παράδειγμα. Γιατί δεν έγινε τέτοιος ντόρος πριν τελεσφορήσει η υπόθεση Τσοχατζόπουλου ; Ακριβώς γιατί φαινόταν ότι εκεί κάπου θα κατέληγε το πράγμα, όχι επειδή ο συγκεκριμένος ανήκει εκεί που ανήκει, αλλά γιατί από την πρώτη στιγμή είχε διαφανεί ότι τα στοιχεία ήταν αδιάσειστα και επισήμως διαχειριζόμενα.

Εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με μια επιδιωκόμενη ολική αποσταθεροποίηση σε μια περίοδο που μυρίζει μπαρούτι. Σε μια περίοδο που η χώρα είναι αδύναμη και στο εσωτερικό της. Δεν συζητώ για το εξωτερικό. Έχουμε τόσα προβλήματα στο εσωτερικό μας, που όλα αυτή την περίοδο είναι πάντα έτοιμα να εκραγούν. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι απελευθερώνοντας κάθε ένστικτο μέσα σε τούτη τη χώρα, είτε ντόπιο, είτε αλλοδαπό, θα γλιτώσουν οι ίδιοι, είναι πολύ γελασμένοι. Συνέβη και παλαιότερα στην Ελλάδα αυτό, δυστυχώς, και ακόμα ψάχνουμε να εξηγήσουμε τι συνέβη.










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd,
εδώ.
 










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr