0

12/11/12 - Η πολιτική της επόμενης μέρας

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 10 Νοεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Η πολιτική της επόμενης μέρας

Μόνο ως «επόμενη μέρα» με την έννοια της διαμόρφωσης μιας νέας πραγματικότητας μπορεί να χαρακτηριστεί το ξημέρωμα μετά τη θυελλώδη συνεδρίαση της Βουλής και την θετική ψήφο που πήρε το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών.

Όχι επειδή θα περιμένουμε εντυπωσιακά πράγματα ή ότι θα διορθωθούν οι παθογένειες που δημιουργήθηκαν μετά από μια μακρά περίοδο σχετικής ευημερίας στον τόπο. Γιατί αυτό είναι ένα γεγονός αν θέλαμε να κάνουμε μια οικονομική ενδοσκόπηση. Η χώρα για μια μακρά περίοδο, «ανέβαζε» συνεχώς βιοτικό επίπεδο, χωρίς στην ουσία αυτό να αντανακλάται σε υποδομές, ποιότητα υπηρεσιών, βάσεις μακράς πνοής που θα μπορούσαν να αντέξουν απέναντι σε μια αδυσώπητη παγκόσμια οικονομική κρίση.

Είναι πια πανθομολογούμενο ότι η Ελλάδα, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν αντέδρασε νωρίς απέναντι στις αδυναμίες της που μας έφεραν εδώ. Στο πέρασμα του χρόνου υπήρξαν φωνές που έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου, υπήρξαν πολιτικοί ή ακόμα και πολιτικές δυνάμεις που προσπάθησαν να φρενάρουν τα πράγματα, αλλά όλοι αυτοί είτε αντιμετωπίστηκαν ως «γραφικοί», με πλείστες περιπτώσεις εντός όλων των κομμάτων, είτε, ως οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, συνάντησαν απέναντί τους κάθε λογής συντεχνιακή αντίδραση που δεν μετατράπηκε σχεδόν ποτέ σε έναν υγιή και δημιουργικό διάλογο.

Η συζήτηση που έγινε στη Βουλή την τελευταία ημέρα, σχετικά με το πολυνομοσχέδιο, εν πολλοίς απεικόνισε όλους τους «παραλογισμούς» και τις αδυναμίες της πολιτικής κατάστασης των τελευταίων ετών. Και τους απεικόνισε με τρόπο εκκωφαντικό για όποιον πολίτη την παρακολούθησε με ηρεμία.

Μια κυβέρνηση, αποτελούμενη για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά (εξαιρείται η περίοδος της Οικουμενικής) από τρία κόμματα, προσπαθούσε να επιχειρηματολογήσει – με την ακαμψία που επιβάλει το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι – απέναντι σε φωνές και κραυγές που εξέφρασαν, στην πιο κρίσιμη καμπή, μέχρι την επόμενη, ό,τι πιο ακραίο, λαϊκίστικο ή ακόμα και ανεδαφικό μπορούσαν. Τη στιγμή που τα νοικοκυριά ανησυχούν για την ίδια τους την ύπαρξη, το Κοινοβούλιο σείστηκε από τακτικισμούς, κραυγές και μια άνευ προηγουμένου ισοπέδωση του περιβάλλοντος στο οποίο και το ίδιο δραστηριοποιείται.

Αυτό θα είχε μια λογική, αν πράγματι απέναντι έστεκε μια ολοκληρωμένη πρόταση ευθύνης και ρεαλισμού και ίσως θα είχε και θετικό απόηχο για τον δημόσιο διάλογο, αν απέναντι εμφανιζόταν μια συγκροτημένη και συνεκτική θεωρία αντιμετώπισης της κατάστασης, που θα μπορούσε να μετατραπεί σε πλειοψηφικό ρεύμα, όχι επειδή θα ήταν αρεστή σε όλους μας προσωρινά, αλλά επειδή θα περιείχε ένα ελάχιστο υπόβαθρο για την όποια επόμενη ημέρα.

Και εδώ είναι το σημείο – κλειδί. Αυτό που όλοι μας αποκαλούμε «επόμενη μέρα», από καμία πλευρά δεν είναι διαυγώς διακριτό. Κανείς δεν μπορεί να την προσδιορίσει, κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει, ούτε καν να την εκτιμήσει. Η φράση «αχαρτογράφητα νερά» δεν είναι μια απλώς αφαιρετική περιγραφή, είναι ίσως η φράση που περιγράφει την αγωνία του ίδιου του πολιτικού συστήματος (όποια μορφή και αν έχει αυτό), την αγωνία των πολιτών, την αγωνία μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Αυτή η ιστορία, μπορεί στο επιστημονικό επίπεδο να αποτελεί μια ελκυστική άσκηση επί χάρτου και ενδιαφέρουσα μελέτη για ανάπτυξη θεωριών, μοντέλων και προτάσεων, στην πολιτική όμως έχει την υφή του άλυτου γρίφου, γιατί πρώτον περιλαμβάνει εκατοντάδες παραμέτρους, σταθερές και μη, και δεύτερον περιέχει ένα βασικό, θεμελιώδες, δομικό ζητούμενο που είναι η ίδια η κοινωνία.

Κανείς πολιτικός σχηματισμός, άσχετα με τις λεκτικές «φωτοβολίδες» που εκτοξεύονται, δεν έχει δείξει την πραγματική διάθεση να αναλάβει την ευθύνη για μια λύση εκτός των διαπραγματευτικών ορίων με τις ευρωπαϊκές επικρατούσες λογικές, και κυρίως κανείς δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί στοιχειώδεις συνθήκες για τους πολίτες σε περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εδώ που βρισκόμαστε πλέον, δεν υπάρχει το περιθώριο λάθους και αυτό το γνωρίζουν όλοι.

Από την άλλη πλευρά, ο παράλληλος διάλογος που αναπτύσσεται σε πολιτικό επίπεδο, εμπεριέχει ατέρμονες πολιτικές ζυμώσεις και διαδικασίες για υποτιθέμενα σενάρια νέων σχηματισμών, πολιτικών διεργασιών που επιζητούν τη συγκρότηση μιας «άλλης» πολιτικής σύνθεσης.

Όμως, αυτός ο διάλογος γίνεται χωρίς πλάνο, χωρίς ιδεολογικό πλαίσιο και κυρίως γίνεται την ώρα που οι γενικότερες καταστάσεις αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, από τη μια συνεδρίαση των ευρωπαϊκών θεσμών, στην επόμενη. Πρόκειται ουσιαστικά για μια συζήτηση που ανοίγει με λάθος δεδομένα και εκ των πραγμάτων οδηγεί σε παροδικά συμπεράσματα.

Είναι βέβαιο ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί, και συμβαίνει ήδη, όμως δεν μπορεί να αποτελεί το εσωτερικό μας κοινωνικοπολιτικό πείραμα. Δεν μπορεί να προκύψει, δηλαδή, ως αποτέλεσμα μιας διαδρομής μέσα στην άβυσσο, την αβεβαιότητα και τα «αχαρτογράφητα νερά». Κυρίως γιατί αυτή τη στιγμή η ίδια η κοινωνία δεν έχει την «πολυτέλεια» να λάβει μέρος σε έναν τέτοιο διάλογο.

Κατά την άποψή μου, αυτό το θέμα, η συμμετοχή της κοινωνίας στην πολιτική αυτή ζύμωση, πρέπει να αποτελεί τον μέγιστο εθνικό στόχο, όταν όμως ομαλοποιηθεί η οικονομία και εξασφαλιστούν οι συνθήκες ώστε ο διάλογος αυτός να γίνει με ηρεμία και με το χρόνο που απαιτείται.

Αν λοιπόν, συνεχιστεί σε αυτή τη φάση, μια τέτοια ατέρμονη συζήτηση, η κοινωνία θα είναι και πάλι απούσα, όπως εν πολλοίς συνέβαινε και τα προηγούμενα χρόνια, καθώς όλοι μας, ακόμα και όσοι δραστηριοποιούμαστε στα κόμματα ή γενικώς στην πολιτική, εντοπίζαμε ελλείμματα διαλόγου, ανάλυσης προτάσεων, συνεργασίας.

Όσοι λοιπόν οραματίζονται μια επόμενη μέρα, με απλή ανακατανομή, ρόλων, γραφείων, καρεκλών και ισορροπιών εκτός κοινωνικού ιστού, πολύ σύντομα θα βρεθούν στο ίδιο αποτέλεσμα γιατί τώρα πια ο πολιτικός χρόνος είναι αδυσώπητα συμπιεσμένος. Δεν είμαι σίγουρος αν με το πολυνομοσχέδιο η χώρα κέρδισε οριστικά τον ορίζοντα στο μέλλον, φαίνεται όμως να συνεχίζει να βρίσκεται εντός παιχνιδιού μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Αυτό για την ώρα είναι το μόνο κέρδος, με σίγουρα πολύ μεγάλο κόστος.








Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ. 











Βασίλειος Μπαλάφας


vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr







0

11/11/12 - "Η Πελοπόννησος Σήμερα" - 8/11/12

8/11/12 - Στην εκπομπή "Η Πελοπόννησος Σήμερα" του Σ. Μασούρη, στο TV Super, φιλοξενήθηκε την Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012, ο Β.Μπαλάφας, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ και μέλος της ΝΟ.Δ.Ε. ΝΔ Κορινθίας.

Καλεσμένος επίσης ήταν και ο κος Ν. Τουλιάτος, πολιτευτής στις τελευταίες Εθνικές Εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κύρια θέματα η τρέχουσα επικαιρότητα και η επόμενη μέρα της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου.



Δείτε το σχετικό video :






Βασίλειος Μπαλάφας



0

5/11/12 - Είμαστε απλώς ανεπίδεκτοι

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 3 Νοεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Είμαστε απλώς ανεπίδεκτοι

Τρίτη απόγευμα παρακολουθούσα την κορύφωση του σύγχρονου ελληνικού δράματος με τις δηλώσεις πολιτικών «ταγών» που είτε προσπαθούσαν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι αντιτάσσονται στα μέτρα, μην ψηφίζοντας διατάξεις για θέματα που ήταν ήδη διφορούμενα και υπό αίρεση εδώ και χρόνια στην αγορά εργασίας, είτε παρίσταναν τους έκπληκτους σχετικά με τις αποκρατικοποιήσεις, επαναφέροντας την Ελλάδα σε μια κουβέντα που της στέρησε σχεδόν είκοσι χρόνια οικονομικής εξέλιξης, είτε εμφανίζονταν αφοριστικοί χωρίς όμως να αναφέρουν ίχνος εναλλακτικής πρότασης, και το μόνο που προέταξαν ως τη δική τους συμβολή για τη σωτηρία του τόπου ήταν η καταψήφιση της ένταξης του κλάδου των δημοσιογράφων στον ΕΟΠΥΥ, καταργώντας κάθε έννοια ισοπολιτείας.

Ομολογώ ότι είμαι πολύ ανήσυχος για όσα ενδέχεται να συμβούν, ανάστατος με όλη αυτή την ιστορία των δυσθεώρητων μέτρων που ξετυλίγονται κάθε φορά που η χώρα βρίσκεται στον προθάλαμο μιας δόσης από το μηχανισμό στήριξης, απογοητευμένος από τις αντιπολιτευτικές τακτικές που δεν κατορθώνουν να δώσουν ούτε καν την περιγραφή μιας άλλης λύσης. Αναλογίζομαι συχνά ότι δεν μας αξίζει, ειδικά στους νέους ανθρώπους, το ότι φτάσαμε ως εδώ και καταλήγω όλο και πιο συχνά στο συμπέρασμα ότι τελικά νοσούμε πρωτίστως σε επίπεδο νοοτροπίας σε κάθε έκφανση της πολιτικής δραστηριότητας.

Το βράδυ προβλήθηκε η εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» στον ΣΚΑΪ. Το θέμα ήταν η δαιδαλώδης ιστορία των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, μια ιστορία που περικλείει όλα εκείνα που μας έφτασαν εδώ, ως χώρα, ως εφαρμογή πολιτικών πρακτικών και επιλογών, όχι πάντα κυβερνητικών, γιατί ευθύνη δεν έχουν μόνο όσοι κυβερνούν, παρά την προσφιλή αντεπιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρακολουθώντας την εκπομπή, θυμήθηκα και βρήκα ένα σχετικό ρεπορτάζ με εργαζόμενους στα ναυπηγεία, της Ντίνας Δασκαλοπούλου από το περιοδικό «Έψιλον» της «Ελευθεροτυπίας», δημοσιευμένο στις 18 Ιουλίου 2010, που ξεκίναγε αυτή την ιστορία σχεδόν από την αρχή της.

Αξίζει να παραθέσω μερικά αποσπάσματα :

«Κάποτε, στα χρόνια του ’50, όταν ο Σταύρος Νιάρχος αγόρασε τα ναυπηγεία, ήταν μεγάλη τύχη να δουλεύεις εδώ. Τα ναυπηγεία εξελίχθηκαν σταδιακά στη μεγαλύτερη μονάδα της ανατολικής Μεσογείου. Στα χρόνια του ’60 και του ’70 απογειώθηκαν: απασχολούσαν 6.000 εργαζομένους και είχαν τη δυνατότητα να επισκευάζουν ταυτόχρονα 18 πλοία.

Διεκδικήσαμε τα ναυπηγεία να είναι δημόσια και κάποιοι πίστεψαν πως έτσι θα είναι όταν πέρασαν στην ΕΤΒΑ. Ο Νιάρχος απειλούσε τους εργάτες με τους ροπαλοφόρους του, οι ΠΑΣΟΚοι με τους ρουφιάνους τους. Ήσουν στην κλαδική; Ήσουν στα μέσα και στα έξω. Οι διευθύνοντες σύμβουλοι και τα μεγαλοστελέχη άλλαζαν ανά εξάμηνο. Έρχονταν, άρμεγαν, έφευγαν. Κάπως έτσι, κατάντησε αυτό το κόσμημα άλλη μια προβληματική».

Όταν η παγκόσμια ναυτιλιακή κρίση των αρχών της δεκαετίας του ’80 χτύπησε και τον Σκαραμαγκά, ο Νιάρχος έκρινε πως το ναυπηγείο δεν είναι πια αποδοτικό: κανείς δεν παραγγέλνει καινούργια πλοία, ούτε επισκευάζει τα παλιά. Άλλωστε, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία σηματοδοτεί αλλαγές και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το 1983 πραγματοποιούνται οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στο σωματείο των 6.000 εργαζομένων του ναυπηγείου. Την επόμενη χρονιά το σωματείο θα συγκρουσθεί σκληρά με την εργοδοσία για την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης και θα πραγματοποιήσει την πρώτη απεργία μετά από 27 χρόνια λειτουργίας του ναυπηγείου. Έναν μήνα μετά ο Νιάρχος θα υπογράψει τη σύμβαση. Αλλά η χρονιά της οριακής σύγκρουσης θα είναι το 1985. Ο ιδιοκτήτης του Σκαραμαγκά επιχειρεί μαζικές απολύσεις πάνω από το νόμιμο όριο. Οι εργάτες κατεβαίνουν σε απεργία κι ο Νιάρχος απαντά με λοκ άουτ.

Το 1995 ο υπουργός Βιομηχανίας Κώστας Σημίτης δρομολογεί την ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων. Ύστερα από αλλεπάλληλες συγκρούσεις των εργαζομένων με τη νέα κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου και μια σφοδρή διαφωνία με τον πρωθυπουργό, ο Υπουργός θα παραιτηθεί όχι μόνο από το υπουργείο του, αλλά και από το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ.

Έναν χρόνο αργότερα τα χρέη του Σκαραμαγκά προς το Δημόσιο έχουν φτάσει τα 44 δισ. δραχμές, ενώ η Κομισιόν πιέζει ζητώντας η μονάδα να λειτουργεί αποκλειστικά ως πολεμικό ναυπηγείο του Δημοσίου ή να ιδιωτικοποιηθεί. Οι εργαζόμενοι δημιουργούν συνεταιρισμό και αγοράζουν το 49% των μετοχών της εταιρείας έναντι 8 δισεκατομμυρίων δραχμών, με ισόποση αναλογία μετοχών ανά εργαζόμενο και μακροπρόθεσμη εξόφληση

Η εκπομπή των «Νέων Φακέλων» συνέχιζε σχεδόν από εκεί και περιελάμβανε τις υποθέσεις με τα υποβρύχια που οδήγησαν τον Τσοχατζόπουλο στη φυλακή, τις συμφωνίες με τη HDW, την πώληση των ναυπηγείων στη HDW/Ferrostaal το 2002 και την απόρριψη της προσφοράς Ταβουλάρη, την άρνηση παραλαβής του «Παπανικολή» το 2007, τις διαπραγματεύσεις για τη βελτίωση των συμβάσεων με τους Γερμανούς, τη συμφωνία του 2010 με τον Ισκαντάρ Σάφα και την Αμπου Ντάμπι Μαρ για ένα πακέτο κατασκευής των υποβρυχίων, ένα πρόγραμμα παραγγελιών από το Υπουργείο Άμυνας, δυνατότητα άλλων εργασιών από γειτονικές χώρες στα ναυπηγεία, και διερεύνηση της δυνατότητας εμπορικών δραστηριοτήτων, στο πλαίσιο συνεργασιών. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η διένεξη της ελληνικής πλευράς με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία καταλήγει σε τραγωδία με τους τραγικούς χειρισμούς του Υπ. Οικονομικών της κυβέρνησης Γ.Παπανδρέου λόγω μιας επιστολής αλλά και της ασυνεννοησίας των Υπουργών. 

Στην εκπομπή κεντρικό ρόλο είχε και ο Π.Μπεγλίτης, π. Υπουργός Αμύνης, ο οποίος ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικός και καυστικός σε σχέση με τις ενέργειες Υπουργών αλλά και πολύ υψηλών παραγόντων της Κυβέρνησης στην οποία ανήκε. Προς τιμήν του, έστω και αν είναι πολύ αργά πια, έστω και αν το ΠΑΣΟΚ έλεγε πολύ διαφορετικά πράγματα για την υπόθεση πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009.

Διαβάζοντας όλα αυτά και παρακολουθώντας τις πολιτικές διαμάχες που γίνονται, νομίζω ότι τελικά είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως και αρνούμαστε να δούμε τα προφανή που μας οδήγησαν εδώ. Ο αντιπολιτευτικός λόγος περιέχει αντίστοιχες νοοτροπίες του παρελθόντος, πιστεύοντας ότι θα μας οδηγήσει σε καλύτερο αποτέλεσμα, κάτι που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο.










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ. 










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr






0

2/11/12 - "Η Πελοπόννησος Σήμερα" - 1/11/12

Στην εκπομπή "Η Πελοπόννησος Σήμερα" του Σ. Μασούρη, στο TV Super, φιλοξενήθηκε την Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012, ο Β.Μπαλάφας, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ και μέλος της ΝΟ.Δ.Ε. ΝΔ Κορινθίας. Στη συζήτηση συμμετέχει και ο δημοσιογράφος Β.Ζώης.

Κύρια θέματα η τρέχουσα επικαιρότητα και η επικείμενη ψηφοφορία στη Βουλή των νέων μέτρων που αποτελούν την προϋπόθεση για τη δόση των 31,5 δισ..

Παράλληλα, ένα κλίμα πολιτικών ακροβατισμών αναπτύσσεται στη χώρα λίγο πριν την ψηφοφορία, την ώρα που όμως καμία πολιτική δύναμη δεν εμφανίζεται με μια εναλλακτική πολιτική λύση.

Οι ενστάσεις που πραγματικά εμφανίζονται επί των μέτρων μέσω των ψηφοφοριών είτε έχουν να κάνουν με συγκεκριμένα κλαδικά συμφέροντα, είτε επαναφέρουν προβληματισμούς του παρελθόντος που είχαν εκλείψει, όπως είναι η ανάγκη για αποκρατικοποιήσεις.

Ο ελληνικός λαός παρακολουθεί αποσβολωμένος ένα παιχνίδι εντυπώσεων και πολλοί επιδιώκουν να "αχρηστεύσουν" μια κυβέρνηση μόλις στον 4ο μήνα ζωής της. Ακόμα και έτσι όμως, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είναι η ώρα των πολιτικών ζυμώσεων, για να συμβούν αυτές, χρειάζεται ένα σταθερό οικονομικό περιβάλλον που δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Ο Πρωθυπουργός της χώρας επιδιώκει την αποταμίευση της δόσης για να προχωρήσει στα επόμενα βήματα προς την υλοποίηση των προγραμματικών θέσεων ενώ ήδη έχουν ικανοποιηθεί προεκλογικές δεσμεύσεις όπως είναι η παύση των οριζόντιων περικοπών, γεγονός που συμβαίνει με τις κλίμακες για μείωση συντάξεων άνω των 1.000 ευρώ.

Ο τόπος βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, ο καθένας θα πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη του, διατυπώνοντας ξεκάθαρα τις θέσεις και τις απόψεις του, μακριά από αφορισμούς, ισοπέδωση και λογικές τύπου "όλοι ίδιοι είναι".


Δείτε το σχετικό video :





Βασίλειος Μπαλάφας







0

29/10/12 - Σουρεαλισμός και υποκρισία

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 27 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7 :

Σουρεαλισμός και υποκρισία

Ήταν Οκτώβριος του 2005 όταν σε άρθρο μου έγραφα για τον «βασικό μισθό και τον βασικό εργαζόμενο».

Θα ήθελα να υπενθυμίσω ορισμένες παραγράφους εκείνου του άρθρου :

«Σε μια εποχή που γύρω μας ακούμε βαρύγδουπες λέξεις όπως ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα και παρουσιάζεται ως μείζον πρόβλημα η έλλειψη επενδύσεων, την ίδια ώρα καμία κουβέντα δεν γίνεται για την κατάσταση που επικρατεί στο μισθολογικό status ιδιαίτερα των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Κάποτε ο νέος εργαζόμενος προβληματιζόταν για το αν θα επιλέξει καριέρα στον ιδιωτικό η το δημόσιο τομέα, γιατί στον ιδιωτικό τομέα γνώριζε ότι η δουλειά είναι περισσότερη αλλά υπάρχουν παροχές και οι μισθοί κινούνται σε υψηλά επίπεδα έναντι του δημοσίου.

Σήμερα, ο ιδιωτικός τομέας έχει φτάσει να προσφέρει μισθούς χαμηλότερους από το δημόσιο αλλά και πολύ λιγότερες ιατροφαρμακευτικές παροχές για παράδειγμα ! Μέσα σε όλη αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση έρχεται να προστεθεί και ο περίφημος βασικός μισθός, ο οποίος παρουσιάζεται ως το καλύτερο δυνατό και μάλιστα νόμιμο ! Μάλλον κάτι δεν έχει γίνει σωστά κατανοητό ή κάτι έχει εσκεμμένα διαστρεβλωθεί για να ικανοποιήσει μια προφανή σκοπιμότητα. Ο βασικός μισθός θεσμοθετήθηκε για να ορίσει τον πυθμένα, τη βάση, το κατώτατο και όχι το ανώτατο. Έχει παρεξηγηθεί η έννοια του. Δεν είναι αυτό που πρέπει να δώσεις αλλά το ελάχιστο που μπορείς να δώσεις !

Είναι όμως φυσική συνέπεια και λογικό επόμενο ο βασικός μισθός να φέρνει μαζί του και το βασικό εργαζόμενο ακόμα και αν αυτός κατέχει γνώσεις και τίτλους. Για άλλη μια φορά στην Ελλάδα καταλάβαμε λάθος όπως το συνηθίζουμε άλλωστε, ή μάλλον καταλάβαμε όπως θα θέλαμε γιατί αυτό μας βόλεψε παροδικά. Όταν οι ελληνικές επιχειρήσεις διαπίστωσαν ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν πολύ αργά διότι είχαν χάσει το πλεονέκτημα της ενδοεπιχειρησιακής αρμονίας και του προσωπικού το οποίο με εμπιστοσύνη ότι θα αμειφθεί θα έδινε τα μέγιστα για την ευρωστία της επιχείρησης.

Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Μόνο μέσα από την ειλικρινή σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Αυτή είναι και η βασική έννοια της ελεύθερης οικονομίας που διαμορφώνει τα πράγματα με βάση τις αποδοτικότητες. Όμως η έννοια του όλοι παίρνουν τα βασικά γιατί έτσι λέει ο νόμος έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη οικονομία και παραπέμπει σε άλλα οικονομικά μοντέλα που ιστορικά απέτυχαν.»

Σήμερα, 7 χρόνια μετά, τα περίφημα «εργασιακά» κοντεύουν να αποτελέσουν το εκρηκτικό υλικό που θα τινάξει στον αέρα την προσπάθεια που γίνεται για να αποκτήσουμε μετά από 3 χρόνια, μια περίοδο σχετικής νηνεμίας, μήπως και καταφέρουμε να θέσουμε στο δημόσιο διάλογο και προς επίλυση, θέματα που βασανίζουν κάθε μικρομεσαία ελληνική οικογένεια στην καθημερινότητά της.

Ζητήματα και αιτήματα της καθημερινότητας όπως η αποκλιμάκωση των τιμών, η δημιουργία θέσεων εργασίας, οι αναγκαίες ρυθμίσεις στο φορολογικό σύστημα, η εξέταση και λύση του τεράστιου θέματος των στεγαστικών, κυρίως, δανείων των νοικοκυριών, απουσιάζουν από τη δημόσια κουβέντα και από τις κορυφές της ατζέντας, επειδή ασχολούμαστε εδώ και μια εβδομάδα με ένα απίστευτο γαϊτανάκι αντεγκλήσεων γύρω από τα «εργασιακά».

Αλήθεια, για ποια «εργασιακά» μιλάνε όλοι αυτοί που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και παριστάνουν τους «ανένδοτους» επειδή για παράδειγμα ο χρόνος προειδοποίησης απόλυσης «πέφτει» στους 4 μήνες, επειδή τελικά μένουν ως έχουν οι ωριμάνσεις και οι τριετίες, επειδή δεν θα υπάρξει μείωση του κατώτατου μισθού, επειδή δεν θα αποτελεί μέρος της όποιας ατομικής σύμβασης ο χρόνος εργασίας ; Που ζούσαν τόσα χρόνια αυτοί οι άνθρωποι ; Σε άλλο πλανήτη ;

Δεν είχε τύχει κανείς να τους μιλήσει για τη «ζούγκλα» στην αγορά εργασίας που είχε διαμορφωθεί την τελευταία, τουλάχιστον, 15ετία, παρόλο που σχεδόν όλα υπήρχαν γραμμένα σε νόμους και νόρμες ; Που τηρούνταν κατά γράμμα όλα αυτά και κυρίως ποιοι ήταν εκείνοι που δεν τα εφάρμοζαν ; Μήπως ήταν οι ίδιοι με εκείνους που σήμερα παριστάνουν με κροκοδείλια δάκρυα ότι τα υπερασπίζονται ;

Ποιος απαγορεύει σε έναν εργοδότη να μην δώσει σε κάποιον εργαζόμενό του το «κατώτατο» και να τον επιβραβεύσει με παραπάνω μισθό από τον βασικό αν κρίνει ότι κάτι τέτοιο του αξίζει και θέλει να τον έχει ικανοποιημένο για όσα του προσφέρει ; Ποιοι είναι εκείνοι που σήμερα εμφανίζονται ανένδοτοι στις – πάντα μη ευχάριστες – αλλαγές που έχουν όμως για πρώτη φορά την πιθανότητα να εφαρμόζονται και να ελέγχονται μάλιστα όλοι, σχετικά με την εφαρμογή τους από ένα κράτος που προσπαθεί να συμπεριφέρεται ως τέτοιο και όχι ως ένας μηχανισμός που θα κάνει μονίμως τα «στραβά μάτια» ;

Μήπως είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που φρόντισαν να τινάξουν τα ταμεία στον αέρα λαμβάνοντας υπερδιπλάσια εφάπαξ από εκείνα που τους αναλογούσαν προκειμένου να συναινέσουν σε διαδικασίες «εθελουσίας εξόδου», ή μήπως είναι εκείνοι που έπαιρναν 100.000 ευρώ από τη συμμετοχή τους σε διοικητικά συμβούλια των οργανισμών στους οποίους εργάζονταν ;

Και μαζί με όλα αυτά ξέσπασε και ο ορυμαγδός σχετικά με τα στεγαστικά δάνεια. Σοκαρίστηκαν, δήθεν, κάποιοι με το γεγονός ότι κάποια στιγμή πρέπει να ρυθμιστεί η υπόθεση με το πάγωμα των «πλειστηριασμών» που εκ των πραγμάτων είναι έκτακτο μέτρο, περιορισμένης χρονικής διάρκειας. Αντί να ξεκινήσουμε να συζητάμε για το πώς θα γίνει απομείωση στο ποσό του κεφαλαίου με τους τόκους που αποπληρώνεται στο τέλος ενός δανείου, ανάλογα ή περίπου ανάλογα με τις μειώσεις που έχει υποστεί λόγω των μέτρων ένας μισθωτός, υπάρχουν πολιτικά κόμματα που μιλούν για διαγραφές χρεών σε όσους δεν πληρώνουν, ενώ γνωρίζουν ότι υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τις ευπαθείς ομάδες, τους πολύτεκνους, τους ανέργους.

Το συνεπές νοικοκυριό αυτής της χώρας πότε θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης ; Οι πολίτες που παλεύουν με νύχια και με δόντια να είναι συνεπείς ακόμα και στα τωρινά πολύ δύσκολα, θα γίνουν ποτέ προτεραιότητα αυτής εδώ της Πολιτείας ; Θα κοιτάξουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε σε μια δομή που θα επιβραβεύει τον συνεπή και δεν θα τον κάνει συνέχεια να νιώθει ο αδικημένος (sic) της όλης υπόθεσης ; Θα βάλει κάποιος «βέτο» στη συζήτηση με στόχο να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μην πωλείται το γαλλικό κρέας 2,5 ευρώ φθηνότερα απ’ ότι το ελληνικό στην Ελλάδα ; Ορισμένες φορές, πραγματικά, τόση υποκρισία και φαρισαϊσμός δεν αντέχονται …










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ. 










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr







0

26/10/12 - "Η Πελοπόννησος Σήμερα" - 25/10/12

Στην εκπομπή "Η Πελοπόννησος Σήμερα" του Σ. Μασούρη, στο TV Super, φιλοξενήθηκε την Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012, ο Β.Μπαλάφας, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ και μέλος της ΝΟ.Δ.Ε. ΝΔ Κορινθίας.

Κύρια θέματα η τρέχουσα επικαιρότητα και η "εμπλοκή" που παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες σχετικά με την ψήφιση των μέτρων εξ αφορμής των "εργασιακών".

Διανύουμε μέρες σουρεαλισμού όπου η υποκρισία περισσεύει καθώς όλα όσα συζητούνται στο μεγαλύτερο μέρος τους δεν εφαρμόζονται ή υπάρχουν απλώς στα χαρτιά.

Η διαφοροποίηση σχετικά με όσα γράφονταν για τα μέτρα τις προηγούμενες ημέρες σε σχέση με όσα πράγματι περιλαμβάνονται τελικά στο πακέτο που εκκρεμεί για τα 31 δισ. της επερχόμενης δανειακής δόσης. Τα πραγματικά προτάγματα που θα έπρεπε να υπήρχαν στο δημόσιο διάλογο, το τεράστιο πρόβλημα της μη αποκλιμάκωσης των τιμών, των στεγαστικών δανείων και της έλλειψης θέσεων εργασίας.

Η ελληνική κοινωνία ζει με ψευτοδιλήμματα την ώρα που διακυβεύεται η σταθεροποίηση της οικονομίας και πιθανώς η πολυπόθητη ανάπτυξη. Απουσία σοβαρής και αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης, ο κόσμος, παρασυρμένος από πολιτικές δυνάμεις είτε άκρατου λαϊκισμού, είτε εθνικοσοσιαλιστικού αφορισμού, οδηγείται σε αδιέξοδα που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την ήδη πολύ άσχημη που βιώνουμε.

Η κοινωνία και η ίδια η πολιτική έχουν ανάγκη από ηρεμία και νηφαλιότητα προκειμένου να τεθούν επί τάπητος τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν όλους τους πολίτες καθημερινά.



Δείτε το σχετικό video :







Βασίλειος Μπαλάφας





0

22/10/12 - Κάντε κάτι τώρα για τα νοσοκομεία

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 20 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7 :

Κάντε κάτι τώρα για τα νοσοκομεία

Υπάρχουν στιγμές που η ίδια η καθημερινότητα επιβάλει το να γίνει μια «παύση» σε όσα καταιγιστικά συμβαίνουν γύρω μας και «παγώνει» το χρόνο. Στέκεσαι ακίνητος και σκεπτικός την ώρα που όλα τα άλλα τρέχουν, αλλάζουν, εξελίσσονται, μεταμορφώνονται, διαμορφώνονται. Δεν ενδιαφέρεσαι για το τι λένε οι ειδήσεις, δεν σε νοιάζει για το τι γράφουν ιστοσελίδες και blogs, σταματάς την προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσεις τα δρώμενα, να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις και να δεις πίσω από τις γρίλιες. Κάνεις ένα μικρό άλμα και πηδάς στο πεζοδρόμιο, έξω από τη λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας μέσα στην οποία δραστηριοποιούμαστε. Στέκεσαι αμίλητος, προβληματισμένος, αναλογιζόμενος – σχεδόν σε απόγνωση – ότι ακόμα και αν αποφασίσουμε να παλέψουμε μέχρι τέλους γι’ αυτό που ονομάζεται «σωτηρία της πατρίδας», θα πρέπει τουλάχιστον να έχουμε κάποιες βασικές σταθερές, κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις.

Στο σημερινό άρθρο θα αναφερθώ σε μια από αυτές τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις, μια δικλείδα αξιοπρέπειας και αναγκαία συνθήκη αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε μια κοινωνία που έχει αποφασίσει να σώσει την οικονομία της, να λειτουργήσει συντεταγμένα για να κατορθώσει να επιλύσει τις παθογένειες που τη βασανίζουν. Διότι, ας μην το ξεχνάμε, έννοια παράπλευρης απώλειας εδώ δεν υπάρχει, όσο ακόμα λέμε ότι είμαστε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τουλάχιστον.

Το μεγάλο θέμα έχει να κάνει με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σε άρθρο μου, τον Ιούνιο του 2008, έγραφα ότι : «Στοιχεία όπως η οργάνωση των κρατικών παροχών, η πειθαρχία των φορέων ασφάλισης, συνταξιοδότησης, παιδείας και περίθαλψης, η επάρκεια των ανθρώπων που στελεχώνουν υπηρεσίες, η σωστή λειτουργία των δομών υγείας, στο εξωτερικό είναι αυτονόητα και λειτουργούν αποδοτικά υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Ο πολίτης στις άλλες χώρες της Ευρώπης εξυπηρετείται, δεν αντιμετωπίζει δαιδαλώδη γραφειοκρατία, δε χρειάζεται να στηθεί από τις 4 τα ξημερώματα στα ανάλογα «Ι.Κ.Α.» για να «πάρει νούμερο», ο γιατρός είναι στη θέση του την ώρα που πρέπει, γιατί αντιλαμβάνεται πρώτον ότι αυτή είναι η δουλειά του και δεύτερον ότι κάποιοι συνάνθρωποί του τον έχουν ανάγκη.».

Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και τα πράγματα πάνε χειρότερα, με τα δεδομένα να δείχνουν συνεχή επιδείνωση. Από την περίοδο που συζητάγαμε για το πώς τα ασφαλιστικά ταμεία θα παρέχουν καλύτερες υπηρεσίες, έχουμε φτάσει στην περίοδο που τα νοσοκομεία αποτελούν τη μόνη λύση για το μικρομεσαίο ελληνικό νοικοκυριό και όχι μόνο. Αποτελούν ίσως τη μοναδική δομή υγείας που λειτουργεί αδιαλείπτως αυτή την περίοδο, που δεν επηρεάζεται από τις επισχέσεις εργασίας, από τις απεργίες των φαρμακείων, από τις απαιτήσεις των φαρμακοβιομηχανιών, από τις απεργίες, από τον περιορισμένο αριθμό των ραντεβού των γιατρών του ΕΟΠΥΥ, από την έλλειψη ειδικοτήτων από τις λίστες του ΕΟΠΥΥ. Άλλωστε, τα όποια περιστατικά, δεν υπόκεινται σε αυτούς τους όρους και κανόνες. Δεν προγραμματίζονται, δεν περιμένουν και πρωτίστως, δυστυχώς, δεν απεργούν.

Στα ελληνικά νοσοκομεία δίνεται καθημερινά άνιση μάχη από την πλευρά του προσωπικού, που ως γνωστόν είναι τραγικά ελλιπές ως προς το πλήθος του, για την αντιμετώπιση των περιστατικών. Άνιση μάχη που δεν έχει να κάνει τόσο με την επιστημονική επάρκεια γιατρών ή άλλων κατηγοριών προσωπικού, αλλά με τη διαθεσιμότητα και την επάρκεια υλικών, με τη συντήρηση του εξοπλισμού, με τη συντήρηση των ίδιων των κτιριακών υποδομών. Σε πολλά νοσοκομεία δεν υπάρχουν βασικά ιατρικά υλικά, ενώ σχεδόν σε όλα δεν υπάρχουν σαπούνια, χαρτιά υγείας, καθαριστικά υλικά, αντισηπτικά, απλά αναλώσιμα. Στη διάθεση των ιατρών υπάρχουν πεπαλαιωμένες συσκευές άμεσης διάγνωσης, φθαρμένα εργαλεία και υπερσύγχρονα μηχανήματα που είτε δεν δουλεύουν γιατί δεν υπάρχει προσωπικό, είτε κάθονται κουκουλωμένα με τις μεμβράνες από την αγορά τους, είτε δεν έχουν συντηρηθεί, είτε είναι ακόμα στα κουτιά τους.

Δεν γίνεται στα νοσοκομεία να μη λειτουργούν οι τουαλέτες επειδή δεν υπάρχει κονδύλι να πληρωθεί ο υδραυλικός που χρειάζεται να τις φτιάξει, δεν γίνεται να μην αντικαθίστανται φθαρμένα υλικά, δεν γίνεται οι καθαρίστριες να σφουγγαρίζουν με νερό επειδή δεν υπάρχουν καθαριστικά.

Και δυστυχώς υπάρχουν και ακόμα χειρότερα. Είναι αδιανόητο, το 2012, το Νομαρχιακό Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου να μην έχει παιδίατρους και γενικότερα γιατρούς. Είναι αδιανόητο σε έναν ολόκληρο νομό να πρέπει να μεταφέρονται παιδιά στην Αθήνα για να κάνουν απλή θεραπεία με μάσκες, επειδή δεν λειτουργεί παιδιατρικό τμήμα στο Νοσοκομείο.

Αυτά είναι απλώς μερικά και λίγα από όσα εξοργιστικά συμβαίνουν στα νοσοκομεία της χώρας και δυστυχώς συμβαίνουν και στα νοσοκομεία παίδων, εκεί που ο κάθε γονιός βιώνει την αγωνία για τα παιδιά του και είναι ικανός να κάνει το οτιδήποτε προκειμένου να έχουν σωστή περίθαλψη. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες συνθήκες σε μια χώρα που θέλει να λέγεται «ευρωπαϊκή», σε μια χώρα όπου το βιοτικό επίπεδο από πλευράς εισοδημάτων πέφτει δραματικά και ο κόσμος αναγκάζεται να προσφεύγει στα νοσοκομεία ακόμα και για ένα απλό κρυολόγημα.

Γύρω μας ακούμε συνέχεια για δισεκατομμύρια, για τρελά νούμερα που χοροπηδάνε στις οθόνες των τηλεοράσεων, συνηθίσαμε να συζητάμε μεταξύ μας για δισ. ευρώ, λες και αναφερόμαστε σε στραγάλια. Μοιραία λοιπόν θυμάται κανείς ότι τα ελληνικά νοσοκομεία έχουν ένα συσσωρευμένο χρέος 5-6 δισ. ευρώ, μπορεί και παραπάνω. Και εύλογα αναρωτιέται «μα, που πήγαν όλα αυτά τα λεφτά» ; Πως είναι δυνατόν με τέτοια χρέη τα κουφώματα, οι τουαλέτες, μεγάλο μέρος του εξοπλισμού να έχουν ηλικία 40 και πλέον ετών ; Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι σημαντικό μέρος από αυτά τα λεφτά ρίχτηκαν σε υποδομές και εξοπλισμούς, θα έπρεπε να είχαμε τουλάχιστον υπερσύγχρονες υποδομές που θα μπορούσαν να κρατήσουν σήμερα τα προσχήματα και να λειτουργήσουν υπέρ των πολιτών που βασανίζονται από την οικονομική κρίση.

Κάτι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα με τα νοσοκομεία στην Ελλάδα. Κάτι πρέπει να γίνει με το Νοσοκομείο της Κορίνθου και αντί διάφοροι να διαρρέουν σενάρια περί κλεισίματος, ή να πανηγυρίζουν για «επίκουρους ιατρούς», θα πρέπει να στελεχώσουν το νοσοκομείο και να λειτουργήσουν όλες οι διαθέσιμες μονάδες του. Σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας θα πρέπει να πιστοποιηθεί η αρτιότητα των υποδομών, να αποκατασταθεί όπου υπάρχουν προβλήματα και να γίνουν πλήρως λειτουργικά.

Δεν συζητάμε ούτε για πολυτέλειες, ούτε για εκκεντρικότητες. Συζητάμε για τους απλούς και θεμελιώδεις όρους που χρειάζονται για να δώσουμε και εμείς σαν πολίτες τη δική μας μάχη. Να μη φοβόμαστε όμως μην πεθάνουμε αν πάθουμε και τίποτα. Έτσι μάχες δεν κερδίζονται, είναι χαμένες πριν τη σέντρα.











Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ. 












Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr





0

20/10/12 - Νοσοκομεία ... Ο αιώνιος ασθενής

Το μέλος της Π.Ε της ΝΔ, Β.Μπαλάφας, σχολιάζει την κατάσταση στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Κορίνθου καταγγέλλει τις ελλείψεις και ζητά από όλους τους φορείς άμεσα να ασχοληθούν με το μεγάλο αυτό πρόβλημα.










Δείτε το βίντεο :





Από το ekorinthos.gr








0

15/10/12 - Απογοήτευσε η επίσκεψη Μέρκελ

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 13 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7 :

Απογοήτευσε η επίσκεψη Μέρκελ

Αναμφισβήτητα το κορυφαίο γεγονός της εβδομάδας που πέρασε ήταν η επίσκεψη στη χώρα μας της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ. Ζωντανές μεταδόσεις, μαραθώνιες εκπομπές, συνεχής ροή ειδήσεων και ανταποκρίσεων, επίσημες και ανεπίσημες διαρροές, συνέθεσαν την καθημερινότητά μας καθώς οι προσδοκίες ήταν πολλές από κάθε πλευρά.

Στο ίδιο μοτίβο και οι όποιες διαμαρτυρίες, πορείες, αντιδράσεις που έχω την εντύπωση ότι έως και εσκεμμένα κινήθηκαν στη σφαίρα του «γραφικού». Η πολυδιάσπαση των διαμαρτυρομένων για ακόμη μια φορά στέρησε τη μαζικότητα από τις συγκεντρώσεις και κατέδειξε ότι ακόμη και στα πιο μεγάλα μας προβλήματα είμαστε περιχαρακωμένοι, χώρια. Το έχουμε ξαναπάθει, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η κάθε, κομματική ουσιαστικά, υποομάδα έδωσε πραγματικό αγώνα για το ποια θα κάνει την πιο ακραία δήλωση, θα προσφέρει το πιο «γραφικό» ενσταντανέ, θα δώσει το πιο αλλόκοτο στιγμιότυπο και τελικά όλοι μαζί έχασαν. Όλοι οι δικοί μας, οι εγχώριοι έχασαν.

Έχασαν από ένα «αμερικανάκι» (συμφορά !), τον 56χρονο Ντάγκλας Αλαν Χάτιερ, που σκέφτηκε να κάνει αυτό που δεν θα μπορούσαν όλοι οι άλλοι. Να ξεβρακωθεί και να αρχίσει να τρέχει αλλόφρων στο Σύνταγμα, δηλώνοντας αργότερα ότι είναι και λάτρης του ούζου. Και αυτό το παιχνίδι το χάσαμε λοιπόν με διαφορά εκκεντρικότητας. Η διαμαρτυρία των Ελλήνων για τις συνεχείς περικοπές και την επιβολή φόρων μετατράπηκε σε ένα από αυτά τα βίντεο που βλέπουμε, με κάτι τύπους τρελαμένους, που μπουκάρουν γυμνοί σε ποδοσφαιρικούς αγώνες για να κερδίσουν τα δικά τους δευτερόλεπτα παγκόσμιας δημοσιότητας. Ε, αυτό πάθαμε.

Η επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα απογοήτευσε πολύ κόσμο για διαφορετικούς λόγους και αυτό φάνηκε από τα όσα ακολούθησαν, από τις λίγες δηλώσεις «αντίπραξης» που έγιναν και κυρίως από τους ήπιους κραδασμούς που υπήρξαν από την πρώτη στιγμή που προσγειώθηκε στο «Ελ. Βενιζέλος». Ήδη από τη θέα των σημαιών των δύο χωρών στα παράθυρα του πιλοτηρίου, εκείνοι που είχαν επιφορτιστεί με την αποστολή της σχετικής σπέκουλας, έχασαν τα πληκτρολόγια κάτω από τα δάχτυλά τους.

Πρώτη απογοήτευση λοιπόν το γεγονός ότι η Μέρκελ δεν ήρθε τελικά στην Ελλάδα ως «Καίσαρας», ούτε ως αγοραστής που ήρθε να επιθεωρήσει το «ακίνητο». Δεν κατέφθασε ως κατακτητής, δεν έδειξε ούτε για μια στιγμή κάποια χροιά αίσθησης «uber alles». Ακολούθησε με ευλάβεια το πρωτόκολλο, συμπεριφέρθηκε σε όλους όπως ακριβώς όφειλε ο επικεφαλής μιας ξένης χώρας, έδειξε σεβασμό σε όλους τους θεσμούς της Πολιτείας μας, κάτι που ακόμα και εμείς δεν το κάνουμε. Έβαλε στη σειρά τους δικούς της, μετά από τους Έλληνες, τους σύστησε έναν έναν, δεν βάδισε πιο μπροστά από τον Σαμαρά, όπως πολλοί περίμεναν, δεν κρατούσε ψηλά το πηγούνι και δεν μου φάνηκε και καθόλου ακατάδεκτη. Ακόμα και στην ανάκρουση των Εθνικών ύμνων ήταν απόλυτα τυπική, ενώ ακόμα και κατά την άφιξή της στο Μαξίμου, έδειξε την «ανθρώπινη» υπόστασή της αφού, όπως θα έκανε κάθε Γερμανός που επισκέπτεται την Αθήνα, ρωτούσε για τα αξιοθέατα. Προς απογοήτευση πολλών, δεν ήταν «στημένη», δεν ήταν «μαγκωμένη», ούτε περπάταγε με το βάδισμα της πάπιας όπως περίμεναν οι διάφοροι σπεκουλαδόροι.

Από αυτά και μόνο που περιέγραψα η απογοήτευση ήταν τεράστια. Πως ήταν δυνατόν να μη συμβεί τίποτα από όλα εκείνα που περίμεναν με αδημονία να μεταδώσουν σε όλα τα «κανάλια πληροφόρησης» οι συνήθεις σπεκουλαδόροι που βγάζουν κανονικό, παχυλό μεροκάματο από αυτές τις ιστορίες ! Πως τόλμησε η Μέρκελ να τους κόψει το «ψωμί» !

Η δεύτερη απογοήτευση ήρθε για εκείνους που περίμεναν να δουν τον Σαμαρά να παριστάνει είτε τον νταή, είτε τον δουλοπρεπή. Άλλοι ήθελαν έναν Σαμαρά να υψώνει ένα ακαθόριστο «ΟΧΙ» προς τον «κατακτητή», να συμπεριφέρεται με απέχθεια, να μην διασταυρώνει το βλέμμα του με της Καγκελαρίου και ορισμένοι πιο ακραίοι, ίσως και να περίμεναν να τη δείρει σε κάποια γωνία στο Μαξίμου. Άλλοι, περίμεναν έναν Έλληνα Πρωθυπουργό δουλοπρεπή, που θα έκανε υποκλίσεις, που θα συμπεριφερόταν ως χαζοχαρούμενος τοπάρχης που υποδέχεται τον «επιβλέποντα». Ο Σαμαράς ήταν αυτό που έπρεπε, ο Έλληνας Πρωθυπουργός που υποδέχτηκε την ηγέτιδα μιας ευρωπαϊκής χώρας – εταίρου, με τον πρέποντα σεβασμό και τις μετρημένες κινήσεις ενός επικεφαλής που είναι επιφορτισμένος με το πολύ δύσκολο έργο συγκράτησης της χώρας σε περιβάλλον αξιοπρέπειας, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, όσο και αν αυτό αποτελεί ακόμα ζητούμενο. Μεγάλη απογοήτευση λοιπόν και σε αυτόν τον τομέα, με όλους αυτούς να μην μπορούν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τους και να μεταδώσουν τη «δικαίωσή» τους. Και αυτοί λοιπόν έμειναν με τα πληκτρολόγια στο χέρι.

Όμως δεν έφταναν όλα αυτά. Υπήρξε και τρίτη απογοήτευση. Αυτή έγκειται σε όλους εκείνους που παριστάνοντας τους κλασσικούς «κουτοπόνηρους» Έλληνες, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η Μέρκελ θα ερχόταν ως άλλος Santa Claus, με σακούλια γεμάτα λεφτά στους ώμους, έτοιμη να τα μοιράσει σε εκείνους που θα την «έγλειφαν» περισσότερο. Οι προσδοκίες τους διαψεύστηκαν μαζί με την αίσθηση του ότι η Ελλάδα τελεί υπό κηδεμονία. Η Μέρκελ συμπεριφέρθηκε στις ελληνικές αντιπροσωπείες με τρόπο που έδειχνε ότι η ίδια η Ελλάδα πρέπει να διορθώσει τις παθογένειές της για να βγει από την κρίση. Ότι είναι ένα αυτόνομο κράτος που διαθέτει το δυναμικό που θα την κρατήσει στην Ευρωζώνη. Όσοι λοιπόν περίμεναν να «προσληφθούν» από την «προσωπάρχη» Μέρκελ, έμειναν με την προσδοκία.

Τέταρτη και ίσως μεγαλύτερη από όλες, απογοήτευση. Όσοι λιγουρεύονταν δραχμή και όσοι πόνταραν στην καταρράκωση της χώρας προκειμένου να σωθούν μέσα από μια ολική κατάρρευση, θα μείνουν με την όρεξη. Η Μέρκελ έκλεισε την κουβέντα αυτή με όλους τους δυνατούς τρόπους. Η πρόθεση διατυπώθηκε και ήταν συγκεκριμένη. Η Ελλάδα θα μείνει στο ευρώ και όλοι εκείνοι που περιμένουν με τα λεφτά τους στο εξωτερικό να έρθουν στην Ελλάδα και να αγοράσουν με ένα κομμάτι ψωμί ακίνητα και περιουσίες, θα συνεχίσουν να παραμένουν στον προθάλαμο και θα αναγκαστούν με άλλον τρόπο να αξιοποιήσουν τα λεφτά που έκαναν φτερά. Στην ίδια μοίρα θα βρεθούν και εκείνοι που περιμένουν να καταστήσουν τη δική τους κατάσταση, κοινή μοίρα, προσπαθώντας να αποφύγουν την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους.

Από την άλλη πλευρά, όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία, υφίστανται και ελπίζω να αμβλυνθούν γιατί διαφορετικά θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα σε κοινωνική έκρηξη. Οι μπαταχτσήδες παντός τύπου πάντως, το πήραν το μήνυμα. Και αυτό είναι μείζονος σημασίας για μια χώρα όπου 80 % των φόρων το πληρώνουν μισθωτοί και συνταξιούχοι. Η Κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί με περισσότερη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Και ο δρόμος αυτός είναι εντός ΕΕ και εντός ευρώ.










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd,
εδώ.
 










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr






0

12/10/12 - "Η Πελοπόννησος Σήμερα" - 11/10/2012

Στην εκπομπή "Η Πελοπόννησος Σήμερα" του Σ. Μασούρη, στο TV Super, φιλοξενήθηκε την Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012, ο Β.Μπαλάφας, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ και μέλος της ΝΟ.Δ.Ε. ΝΔ Κορινθίας.

Κύρια θέματα η τρέχουσα επικαιρότητα και η πολιτική - κοινωνική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές.

Οι προκλήσεις για τη χώρα και τους νέους ανθρώπους, το μεταβατικό στάδιο που διανύουμε, τα δομικά προβλήματα της πολιτικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Η πραγματικότητα σχετικά με την κατάσταση που βρισκόμαστε, ο σταθερός προσανατολισμός που πρέπει να διατηρήσουμε και τα ψέματα που λέγονται για λόγους εντυπώσεων.


Δείτε το σχετικό video :





Βασίλειος Μπαλάφας




0

8/10/12 - Τα «μαγικά χαλιά» της πολιτικής

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 6 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7 :

Τα «μαγικά χαλιά» της πολιτικής

Αν μπορούσαμε να πατήσουμε, για λίγο, το κουμπί της «παύσης» σε αυτό που ζούμε όλοι μας την τελευταία πενταετία, θα διαπιστώναμε ότι οι απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, αλλά και οι λύσεις σε διάφορα προβλήματα, μπορούν να έρθουν μέσα από τον επαναπροσδιορισμό, την αναψηλάφηση της ίδιας της έννοιας της πολιτικής.

Σχεδόν όλοι όσοι εκφέρουν δημόσιο λόγο, προφορικό ή γραπτό, συμφωνούν πια ότι η χώρα έχει σοβαρό, δομικό, πολιτικό πρόβλημα κυρίως, και όλα τα άλλα έπονται. Συμφωνούν ότι η ουσία βρίσκεται σε αυτά που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «πολιτική ευθύνη» και «πολιτική βούληση». Δεν μιλώ φυσικά για την «ευθύνη» που πολλές φορές εξευτελίζεται ως έννοια, όταν την επικαλούνται διάφοροι για να δικαιολογήσουν τραγικές παραλήψεις ή τεράστια λάθη και δεν αναφέρομαι στη «βούληση» που λειτουργεί ετσιθελικά, βουλιμικά ή που καλύπτει εμμονές σε ενέργειες αποδεδειγμένα άστοχες, που γίνονται χωρίς την ελάχιστη επεξεργασία, διαβούλευση ή έστω συζήτηση, ακόμα και αν είναι ειλημμένες.

Πολλοί πολίτες σήμερα – αν όχι η συντριπτική πλειοψηφία – αποστρέφονται την πολιτική. Έχουν υιοθετήσει έναν ακραίο λόγο και μια συμπεριφορά που τους οδηγεί στο περιθώριο των όποιων πολιτικών δρώμενων και τους καθιστά οργισμένους θεατές σε μια ταινία που είναι η ίδια τους η ζωή. Μιλούν για μια «επανάσταση», χωρίς να μπορούν να διακρίνουν ξεκάθαρα εναντίον ποίου θα επαναστατήσουμε, αναφέρονται με μίσος για τη Βουλή, τους βουλευτές, τον Κοινοβουλευτισμό, χωρίς να μπορούν να περιγράψουν το τι θα συνέβαινε αν ένα πρωινό αποφασίζαμε όλοι μαζί να το κλείσουμε το «κτήριο». Αναθεματίζουν γενικά και αόριστα την πολιτική, αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική είναι οι πολίτες, ότι η Βουλή είναι το μέρος όπου συνδιαλέγεται η δική μας αντιπροσωπεία, εκείνοι που εμείς οι ίδιοι στείλαμε εκεί να μας εκπροσωπούν.

Έχει μπει πλέον μια επικίνδυνη ταφόπλακα πάνω από ό,τι σχετίζεται με την πολιτική, η βαριά σκιά του «όλοι ίδιοι είναι», του «όλοι λαμόγια είναι» κτλ κτλ.. Το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο αν αναλογιστούμε ότι, πρώτον δεν διαφαίνεται κάποια εναλλακτική λύση – πρόταση στα πλαίσια της δημοκρατίας, και δεύτερον ότι υπάρχουν πολιτικά κόμματα που δεν διστάζουν να αντιπροτάξουν σε όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα, με κάθε επισημότητα, εκδοχές εφαρμοσμένων ολοκληρωτισμών, είτε τύπου παλαιού ανατολικού μπλοκ, είτε με τη μορφή εθνικοσοσιαλιστικών παραλογισμών.

Η τρέχουσα πολιτική εμπροσθοφυλακή, δυστυχώς, δεν έχει απαντήσεις απέναντι σε όλα αυτά. Πανικόβλητη, αποϊδεολογικοποιημένη, αφυδατωμένη, βρίσκεται σε συνεχή στάση άμυνας και διαρκώς οπισθοχωρεί. Η πολιτική σκέψη έχει απονευρωθεί από τα πολιτικά πυροτεχνήματα και ο πολιτικός λόγος από τους επικοινωνιακούς «κανόνες» που θέτουν διάφορες «ειδησεογραφικές» ιστοσελίδες, μεγάλες εφημερίδες, κανάλια, εταιρείες πλαστικών χειρουργών πολιτικών προφίλ, συγκροτήματα που αναλαμβάνουν ομάδες πολιτικών, υποσχόμενα σίγουρη επιτυχία και πρόοδο, μοιράζοντας μάλιστα φυλλάδια τύπου επιχειρήσεων αδυνατίσματος, «πριν και μετά». Όλα γίνονται για το «φτιασίδωμα». Αν είσαι «καλό παιδί» προχωράς, αλλιώς τοίχος.

Σταδιακά συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε το όλον πλαίσιο της πολιτικής ως «παιχνίδι», μια ατελείωτη παρτίδα πόκερ, για γερά νεύρα, για ατσάλινες αντοχές και το πιο σημαντικό, ως ένα τεντωμένο σκοινί στο οποίο πρέπει υποχρεωτικά κάποιος να περπατήσει αν θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική. Όλα αυτά όριζαν και ορίζουν τη διαδρομή μέχρι να καταφέρει κανείς κάτι, αν τα καταφέρει, μετά ξεκινούν άλλα. Και κάπως έτσι όλα γυρνάνε με φρενήρεις ρυθμούς, περιφερειακά όμως από την ίδια την ουσία, τον πυρήνα της πολιτικής δραστηριότητας και δράσης.

Έχουν λοιπόν άδικο οι πολίτες που αποστρέφονται την πολιτική, που διστάζουν να ασχοληθούν σε κάθε επίπεδο, σε οποιονδήποτε σχηματισμό ; Έχουν άδικο που νιώθουν απογοητευμένοι και πιστεύουν ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ;

Φαίνεται ότι υπάρχει ένας τελείως άλλος κόσμος, πίσω από όλα όσα βλέπουμε, που ο μέσος πολίτης που ασχολείται με τα κοινά μπορεί και να μην τον αντιληφθεί ποτέ. Να παλεύει, να παλεύει, να τραβάει κουπιά και η θάλασσα να φαίνεται ατελείωτη την ώρα που άλλοι κάνουν ένα «τσουπ» και φτάνουν στη στεριά. Αυτό το «τσουπ» έχει μέσα του απίστευτα πράγματα, καραμπόλες, συσχετισμούς και ένα σύστημα που είναι πολύ δύσκολα ορατό. Κάποια στιγμή στέκεσαι, νομίζεις ότι γνωρίζεις αρκετά, αλλά γελιέσαι. Υπάρχει ένας κόσμος που πιθανώς να μην τον αγγίξεις ποτέ. Και θα κάθεσαι να χαλιέσαι και να τρελαίνεσαι για το τί δεν έκανες σωστά ή τι δεν έκανες καλύτερα. Θα προσπαθείς να ψάχνεις που έκανες το λάθος, που δεν κατάφερες να ανταποκριθείς και γιατί δεν μπόρεσες να προβλέψεις αυτό που ερχόταν.

Την ίδια ώρα, νιώθεις ότι υπάρχουν γύρω σου άλλοι που καβαλάνε ένα «μαγικό χαλί», υπερπηδούν ολόκληρα «κεφάλαια» του «βιβλίου» και κινούνται σχεδόν απευθείας προς το «happy end». Ή μπορεί να περιβάλλονται από μια εμφανή, αλλά δαιδαλώδη ατμόσφαιρα εύνοιας και προστασίας που λειτουργεί ως απυρόβλητο από τη μια και ως προωθητήριος δύναμη από την άλλη, με το αζημίωτο βέβαια …

Υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση. Αν κάποιος πολίτης, οποιοσδήποτε, ξεκινά με όρεξη, όραμα και αποφασιστικότητα την ενασχόλησή του με τα κοινά και τύχει κάποια στιγμή να φτάσει στο σημείο που θα μπορεί πλέον να ασκήσει την όποια εκτελεστική εξουσία, περνώντας μέσα από όλα όσα περιέγραψα παραπάνω, τότε πια κουβαλάει πάνω του τόσες αμυχές, τόσες «δεσμεύσεις» και τόσα «βαρίδια» που πλέον είναι αποκαμωμένος και αδύναμος να τα βάλει με την οποιαδήποτε παθογένεια.

Η λογική σειρά όμως θα έπρεπε να είναι αντίστροφη. Δηλαδή η εκτελεστική εξουσία θα έπρεπε να ασκείται από ανθρώπους «φρέσκους», ξεκούραστους, ορεξάτους να προσφέρουν και όχι να αντιμετωπίζεται ως ο τελικός προορισμός μιας ακανθώδους διαδρομής, κάτι σαν τρόπαιο. Και σκεφτείτε ότι αυτό είναι το καλό σενάριο, το σενάριο δηλαδή που κάποιος πολίτης τα καταφέρνει να φτάσει σε τέτοια επίπεδα.

Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν. Οι πολίτες πρέπει να ασχοληθούν με την πολιτική. Αυτό είναι το δομικό μας πρόβλημα. Να συμμετέχουν στις δομές, να διαμορφώνουν πολιτικές, να ασκούν έλεγχο, να συμμετέχουν ακόμα και στην υλοποίηση. Δεν γίνεται η πολιτική να είναι συνεχώς μια ταινία στην οποία θα περιμένουμε το τι θα γίνει στο τέλος. Γιατί όπως είδαμε, στο τέλος συμμετέχουμε όλοι, είτε έχουμε ασχοληθεί, είτε όχι. Ο «λογαριασμός» έρχεται σε όλους μας και κυρίως πλήττει τους αδύνατους και τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα.

Δεν γίνεται κάποιοι «εκλεκτοί» να παίζουν συνέχεια το ρόλο της εκτελεστικής εξουσίας και οι υπόλοιποι να «παίζουν» τους διαμαρτυρόμενους. Η δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, οι πυλώνες του πολιτεύματος πρέπει να προστατευτούν. Και αυτό μπορούν να το καταφέρουν μόνο οι πολίτες που δημιουργικά θα ασχοληθούν με την πολιτική σε κάθε επίπεδο.












Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd,
εδώ.
 








Βασίλειος Μπαλάφας


vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr






0

1/10/12 - Μια χόρτα και δυό μακαρονάδες !

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 29 Σεπτεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Μια χόρτα και δυό μακαρονάδες !

Θα παραμείνω σταθερός στη θέση που έχω διατυπώσει εδώ και πολύ καιρό και δεν πρόκειται να την αλλάξω. Θα γράψω για τα νέα μέτρα όταν αυτά θα ανακοινωθούν επίσημα και όταν θα είμαστε σε θέση να τα αξιολογήσουμε συνολικά, να τα επεξεργαστούμε και να μελετήσουμε τις λεπτομέρειες και τις κατανομές τους. Αλλιώς, συμμετέχουμε, είτε ηθελημένα, είτε όχι, σε έναν άνευ προηγουμένου ορυμαγδό παραπληροφόρησης και φρικαλεοτήτων που διαδραματίζεται παραπάνω από ένα μήνα και έχει στόχο του την κατατρομαγμένη ελληνική κοινωνία που παλεύει να βρει μια σανίδα σωτηρίας και μια κατάσταση ηρεμίας, μήπως και καταφέρει να ανασυνταχθεί.

Έχω διαβάσει τερατώδη πράγματα και έχω ακούσει σε χώρους συνάθροισης ακόμα χειρότερα. Διάφοροι τύποι λειτουργούν μέσα στην κοινωνία σαν σερβιτόροι απόγνωσης και παπαγαλίζουν κάθε είδους ανοησία. Και όσο μεγαλύτερη ανοησία είναι αυτή, τόσο πιο εξόφθαλμη είναι η θεατρινίστικη αγανάκτηση που προβάλουν. Το έχω ξαναγράψει. Τέτοιοι τύποι γυρνάνε γύρω μας, και στις μικρές μας κοινωνίες τους ξέρουμε καλά. Είτε είναι άνθρωποι που ουδέποτε έδωσαν αυτό που τους αναλογούσε φορολογικά στην πατρίδα, είτε δεν έχουν κάνει ποτέ τους φορολογική δήλωση, είτε περιφέρονται ως δήθεν «κοινωνιστές» και οργανώνουν μαϊμού «κοινωνικούς χώρους» όπου διδάσκουν παλαιολιθική συντηρητική προπαγάνδα ή παριστάνουν τους θεωρητικούς του χάους και τις αυθεντίες μιας κάστας που πάντα ήταν πολύ καλή στα λόγια, αλλά από «τηγανίτα» … τζίφος ! Τρομπάρουν μυαλά νέων ανθρώπων, τους πιπιλίζουν με θεωρίες μίσους, προβάλλοντας μια δήθεν ταξική διαπάλη που ουσιαστικά διαπερνά την ίδια την κοινωνία οριζόντια.

Στην Ελλάδα έχουν αναπτυχθεί πλέον ετερόκλητες και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους πολιτικές δυνάμεις που αυτή την πρακτική την έχουν καταστήσει πυρήνα της καθημερινής δράσης τους. Διδάσκουν μίσος, «μαγκιά» και μια πλασματική ανωτερότητα, στοιχεία που τις καθιστούν ελκυστικές στις μάζες, αλλά ταυτόχρονα και πολύ επικίνδυνες για την κοινωνική ισορροπία. Άλλοι παριστάνουν τους «αμόλυντους» και τους μαυροφορεμένους εκδικητές, άλλοι πλασάρουν μια καρικατούρα αριστερίστικων ιδεοληψιών που στον πυρήνα τους φέρουν καθαρά φασιστικές απόψεις και πρακτικές, όπως για παράδειγμα είναι το να θεωρείς όποιον δεν συμφωνεί μαζί σου, φασίστα ή ρατσιστή. Και με αυτόν τον τρόπο χύνεται συνεχώς δηλητήριο μέσα στα σωθικά της κοινωνίας μας, από τα χωριά, μέχρι τη μεγαλύτερη πόλη.

Τα πρώτα μέτρα που έχουν επισήμως «διαρρεύσει» είναι οπωσδήποτε αποθαρρυντικά και δείχνουν ότι για ακόμη μια φορά δεν έχει γίνει μελέτη επιπτώσεων. Εφαρμόζονται περικοπές άκριτες και οριζόντιες, χωρίς παράλληλα να επιδεικνύεται πρόνοια για το αν εκείνοι στους οποίους εφαρμόζονται οι περικοπές, μπορούν να ανταπεξέλθουν στους φόρους που επιβάλλονται. Η Κυβέρνηση δείχνει να βρίσκεται σε πανικό την ώρα που η Τρόικα αδυνατεί να κατανοήσει ότι ετούτη η χώρα έχει πρωτίστως δομικό πρόβλημα που δεν γίνεται να λυθεί σε έναν και δύο μήνες.

Το μεγάλο ζήτημα όμως δεν είναι η άγνοια της Τρόικας. Είναι το ότι αυτή η άγνοια γίνεται εύκολα εκμεταλλεύσιμη από εκείνους που έχουν θέσει ως στόχο τους την αποσταθεροποίηση της χώρας, την αποκόλληση της κοινωνίας από οποιονδήποτε δημοκρατικό θεσμό και εν πολλοίς την εξαθλίωση των κατοίκων της, με ενδεχόμενη επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα εσωτερικής καταναλώσεως. Ελπίζω να πρόκειται περί άγνοιας και όχι περί συνεργασίας, αν και πλέον οφείλουμε να είμαστε έως και καχύποπτοι.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται, θεωρώ, όλη αυτή η συνεχής καταιγίδα «σκανδάλων» που δηλητηριάζουν κάθε έκφανση δραστηριότητας μέσα στη χώρα. Την ώρα που έχουμε ανάγκη να συγκεντρωθούμε και να ενωθούμε σε ένα εθνικό πλαίσιο συμφωνίας για τη διάσωση της οικονομίας μας, μερικοί βρίσκουν την ευκαιρία να σπεκουλάρουν με τρόπο ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να διώκεται ποινικά υπό την κατηγορία της επιχείρησης αποσταθεροποίησης του πολιτεύματος.

Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει με τις περίφημες λίστες του ΣΔΟΕ. Μια διαρροή ξεκίνησε το χορό της ονοματολογίας και πλέον ο καθένας λέει ότι έχει μια άλλη λίστα που προσθέτει ή αφαιρεί ονόματα. Και μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει χρόνος για έρευνες. Οι πολίτες, ζαλισμένοι από τις υποχρεώσεις που τους έρχονται κάθε μέρα σε μπιλιέτα, δεν έχουν – και καλά κάνουν – καμία διάθεση να κάνουν υπομονή. Συνεπώς, στοχοποιούνται άνθρωποι και επιδιώκεται μια γενικευμένη κατάρρευση που σίγουρα δεν βολεύει τον λαό, βολεύει όμως όλους εκείνους που καραδοκούν να μπουν δυνατά στο παιχνίδι με φραγκοδίφραγκα.

Το ίδιο γίνεται και με την υπόθεση Μεϊμαράκη, εκεί που απ’ ότι φαίνεται η κόντρα δύο ανθρώπων κοντεύει να διαλύσει έναν ολόκληρο πολιτειακό θεσμό. Και είναι προφανές ότι αυτός είναι ο στόχος. Πως έχει ξεκινήσει όλο αυτό ; Κάποιες επιτολές και καταγγελίες τρίτων προσώπων που έχουν σε μεταξύ τους διαλόγους χρησιμοποιήσει υπονοούμενα για τις γνωριμίες τους, έχουν κατασταθεί πυρήνας μιας ολόκληρης υπόθεσης που έφτασε να παρουσιάζεται ως θέμα αξίας 10 δισ. στην αρχή, κάποιων εκατομμυρίων μετά, στο τέλος βλέπω να καταλήγει σε συζητήσεις περί «νόμιμου και ηθικού». Το έχουμε ξαναδεί το έργο.

Γιατί λοιπόν και με ποια λογική θα πρέπει να αποτελεί «αποκάλυψη» το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι ελέγχονται από το ΣΔΟΕ ; Πολύ καλά κάνουν και ελέγχονται. Να γίνουν όλοι οι έλεγχοι και μετά όποιον είναι, από όπου και αν προέρχεται, να τον διασύρουμε όλοι παρέα. Το λογικό είναι να ελέγχονται όλοι, ανά πάσα στιγμή και από κάθε αυτόματη ή μη διαδικασία. Τι νόημα έχει ο αχταρμάς με πρωτοσέλιδα του τύπου «μια χόρτα και δυο μακαρονάδες», αν πραγματικά δεν υφίσταται τελικώς υπόθεση ; Αυτό έχει τη σημασία του όμως στους περίεργους καιρούς που ζούμε.

Και δίνω ένα παράδειγμα. Γιατί δεν έγινε τέτοιος ντόρος πριν τελεσφορήσει η υπόθεση Τσοχατζόπουλου ; Ακριβώς γιατί φαινόταν ότι εκεί κάπου θα κατέληγε το πράγμα, όχι επειδή ο συγκεκριμένος ανήκει εκεί που ανήκει, αλλά γιατί από την πρώτη στιγμή είχε διαφανεί ότι τα στοιχεία ήταν αδιάσειστα και επισήμως διαχειριζόμενα.

Εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με μια επιδιωκόμενη ολική αποσταθεροποίηση σε μια περίοδο που μυρίζει μπαρούτι. Σε μια περίοδο που η χώρα είναι αδύναμη και στο εσωτερικό της. Δεν συζητώ για το εξωτερικό. Έχουμε τόσα προβλήματα στο εσωτερικό μας, που όλα αυτή την περίοδο είναι πάντα έτοιμα να εκραγούν. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι απελευθερώνοντας κάθε ένστικτο μέσα σε τούτη τη χώρα, είτε ντόπιο, είτε αλλοδαπό, θα γλιτώσουν οι ίδιοι, είναι πολύ γελασμένοι. Συνέβη και παλαιότερα στην Ελλάδα αυτό, δυστυχώς, και ακόμα ψάχνουμε να εξηγήσουμε τι συνέβη.










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd,
εδώ.
 










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr




0

24/9/12 - Καταργήστε το χρήμα !

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 22 Σεπτεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Καταργήστε το χρήμα !


Τα περίφημα μέτρα του νέου πακέτου προκειμένου να εξασφαλιστεί η μεγάλη δόση των 31,5 δισ. ευρώ, έτσι όπως πρόεβλεπε η συμφωνία που έγινε με την προηγούμενη κυβέρνηση της χώρας, βρίσκονται προ των πυλών. Όλο αυτό το διάστημα έχουμε βιώσει μια συνεχή καταιγίδα «αποκλειστικών» πληροφοριών περί των νέων μέτρων και με αγωνία πλέον όλοι αναμένουμε τις επίσημες ανακοινώσεις για να δούμε τελικά τι από όλα όσα ακούσαμε ήταν αλήθεια και τι όχι. Υπενθυμίζω ότι είχαν ακουστεί και γραφτεί μέχρι και «πληροφορίες» που ήθελαν να μπαίνει φόρος ακόμα και στα πτυχία.

Το έργο των διαρροών για μέτρα στην Ελλάδα είναι πια πολυπαιγμένο, βαρετό και ανιαρό. Εδώ και περίπου 3 χρόνια, κάθε φορά γίνεται η ίδια ιστορία και οι περισσότεροι πολίτες είναι υποψιασμένοι, συνεπώς περιμένουν τις επίσημες ανακοινώσεις. Πρόκειται για ένα έργο που σεναριογραφείται από όλες τις πλευρές. Είτε από εκείνους που πιστεύουν ότι θα τρομοκρατήσουν και θα τρελάνουν τον κόσμο, ελπίζοντας πως θα βγει στους δρόμους εκλιπαρώντας να χρεοκοπήσει η χώρα, αναζητώντας κάποιον «ηγέτη» που θα τον οδηγήσει στον ολικό όλεθρο και σε καταστάσεις Αργεντινής ή Βενεζουέλας, είτε από εκείνους που νομίζουν ότι αν ο κόσμος ακούσει απόκοσμα ενδεχόμενα και παράλογα μέτρα, θα αντιμετωπίσει πιο μαλακά και πιο στωικά μια νέα δραματική πτώση στο βιοτικό του επίπεδο.

Και οι δύο πλευρές κρύβουν πίσω τους ολόκληρες οικονομικές σχολές και θεωρίες, επαγγελματίες διαχειριστές κρίσεων, επικοινωνιακά επιτελεία, ακόμα και κάποιους «νομπελίστες» καθηγηταράδες που αδημονούν να διαπιστώσουν αν οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις τους είναι σωστές ή όχι. Και πίσω από όλα αυτά μαζί, καιροφυλακτεί συνεχώς μια τεράστια πράσινη τσόχα, ένας αδίστακτος κόσμος τζόγου που παίζει ασταμάτητα, εθισμένος, τα δικά του «μαύρα – κόκκινα» για να βλέπει τα νούμερα στον φωτεινό πίνακα να χοροπηδάνε πάνω κάτω και να ηδονίζεται.

Την όλη υπόθεση άλλωστε, τη χειρίζονται οι «καλύτεροι» από τότε που ξεκινήσαμε το εθνικό ταγκό μας με την τρόικα, οι «επικεφαλής» είναι παρόμοιοι, με το ίδιο μαρμάρινο χαμόγελο, με την ίδια ατσάλινη ψυχραιμία, μπορεί να ψωνίζουν και από τα ίδια μαγαζιά κοστούμια. Διαπιστώνουν πολλά, εντοπίζουν πολλά, ονειρεύονται διάφορα και στο τέλος η σούμα είναι παρόμοια και θυμίζει γκιλοτίνα. Μια γκιλοτίνα που χτυπά τους ίδιους και τους ίδιους, που αδυνατεί να συνεκτιμήσει τις προηγούμενες οικονομικές «κυρώσεις» που έχουν ήδη επιβληθεί, που δεν μπορεί να κρατήσει τελικά ούτε τα προσχήματα.

Έχω την αίσθηση ότι σε όλη αυτή την ιστορία λείπει η απλή παραγωγή αλγορίθμων. Λείπει ένα πρακτικό «προγραμματιστικό» μυαλό που θα λειτουργεί με τη λογική του «if–then–else». Παράδειγμα : Αν το καθαρό μέσο ετήσιο εισόδημα είναι μεγαλύτερο ή ίσο από 1000 ευρώ, τότε δεν πειράζω τίποτα, αλλιώς εφαρμόζω κλιμακωτές περικοπές ή και οριζόντιες ακόμα, από ένα ύψος και πάνω. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να ισχύσει τόσο απλά σε μισθωτούς και συνταξιούχους, ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, οι οποίοι εκ των πραγμάτων αποτελούν τα συνήθη υποζύγια και κατά κανόνα (όχι πάντα) δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκρύψουν κάτι, τουλάχιστον από τη μισθοδοσία τους. Υπήρχε παλαιότερα μια νοοτροπία που έλεγε ότι το κράτος δεν ξέρει τι ακριβώς πληρώνει σε μισθοδοσίες, όμως αλίμονο αν, μετά από 3 χρόνια «συνεργασίας» με την Τρόικα, δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε σε εκείνο το φύλλο του Excel από το Γενικό Λογιστήριο, τι ακριβώς πάει σε μισθοδοσίες και πως κατανέμεται !

Ο αλγόριθμος όμως θα μπορούσε και θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί και αλλιώς. Δεν είναι δυνατόν ως πολιτεία να επιβάλεις συνεχώς φόρους και να αυξάνεις συντελεστές, να εφαρμόζεις περικοπές και να παριστάνεις ότι δεν μπορείς να ελέγξεις, τουλάχιστον για τους μισθωτούς, το τι τους μένει κάθε μήνα προς κατανάλωση, έστω και ονομαστικά. Είναι απαράδεκτο να έχουμε φτάσει σε σημείο, οικογένειες μισθωτών – που καταντήσαμε σήμερα να τις θεωρούμε «προνομιούχες» – να καλούνται σήμερα να βγάλουν το μήνα με 200 ή 300 ευρώ και με δεδομένες τις τιμές των αγαθών που δεν πέφτουν με τίποτα (άλλη μεγάλη ιστορία αυτή). Αυτό σε κάποιο αναθεματισμένο κομπιούτερ πρέπει να φαίνεται ! Αναφέρομαι επίτηδες στους μισθωτούς και συνταξιούχους γιατί όλα τους τα στοιχεία είναι ήδη ηλεκτρονικά ελέγξιμα, με κάθε τρόπο. Να λοιπόν ακόμα ένας αλγόριθμος που θα μπορούσε να συνδυαστεί με έλεγχο καταθέσεων ή ακίνητης περιουσίας.

Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει καμία διαδικασία ελέγχου των επιπτώσεων επιβολής των όποιων μέτρων. Κάποια διαδικασία δηλαδή που θα υπολογίζει το υπόλοιπο μετά την αφαίρεση των επιβαρύνσεων. Υπάρχει μια κατάσταση πανικού που εκ των πραγμάτων οδηγεί σε απόγνωση ακόμα και εκείνους που έχουν αποφασίσει με πατριωτισμό να συμβάλουν στη σωτηρία της πατρίδας και πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους.

Για τη φοροδιαφυγή δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Το φαινόμενο δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, αλλά εδώ έχει καταντήσει «ταξικό προνόμιο». Υπάρχουν εκείνοι που συστηματικά φοροδιαφεύγουν και εκείνοι που παραδοσιακά πληρώνουν τη νύφη. Αυτό είναι μια πραγματικότητα και χρειάζεται δραστική λύση. Όσες κυβερνήσεις προσπάθησαν να καταπολεμήσουν τη φοροδιαφυγή απέτυχαν παταγωδώς και στη συνέχεια κατέφευγαν σε «κεφαλικούς» φόρους, γενικευμένους, επί δικαίων και αδίκων. Είμαι πεπεισμένος ότι χρειάζεται επαναστατική κίνηση όπως για παράδειγμα θα ήταν η πλήρης και καθολική κατάργηση του χρήματος. Να μη γίνεται καμία συναλλαγή με μετρητά, ακόμα και στο περίπτερο. Να υπάρχει κάποιο είδος «κάρτας», χρεωστικού τύπου, που να περιέχει χρήμα και να μπορεί να «φορτίζεται» είτε μέσω μισθοδοσίας, είτε μέσω άλλων εισοδημάτων. Θα χρειαστεί μια εποπτεύουσα αρχή, διασυνδεδεμένη με κάθε πηγή παραγωγής εισοδήματος στη χώρα, που θα ελέγχει τράπεζες, ιδιώτες, νομικά πρόσωπα ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να εκτελέσει συναλλαγή.

Η πατρίδα χρειάζεται να αποκαταστήσει κλίμα δικαίου στους πολίτες προκειμένου και εκείνοι να μην έχουν την εντύπωση ότι αποτελούν το εύκολο θύμα κάθε απόφασης. Με κάτι τέτοιο θα μπορούσαν να ελέγχονται τα πάντα. Τιμές, προμήθειες, αποθήκες. Και με αυτόν τον τρόπο έχω την αίσθηση ότι θα έπεφταν και οι τιμές των αγαθών.

Βρισκόμαστε σε σημείο που χρειάζονται γενναίες, ριζοσπαστικές, τολμηρές αποφάσεις και δράσεις. Βιώνουμε περίοδο που ακούμε απίστευτα πράγματα, μέχρι ιθύνοντες που αναφέρονται σε αξιοποιήσεις και επενδύσεις με τη φράση «έρχεται το κακό», όπως για παράδειγμα γίνεται με το λιμάνι της Κορίνθου. Δεν περιμένουμε να δούμε τίποτα και καταδικάζουμε εκ των προτέρων, φτιάχνουμε φαντάσματα και τέρατα, λες και αν γίνει επιτέλους μια επένδυση θα εμφανιστεί η «Νέσι» στον Κορινθιακό ή ο «Γκοντζίλα» και θα μας φάνε. Όποιοι καταφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές προτού καν ακούσουν μια πρόταση, ουσιαστικά καταδικάζουν όσους σήμερα παραμένουν συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους προς την πολιτεία. Ας συγκρατηθούν για λίγο. Χρόνος για μικροπολιτικό παιχνίδι θα υπάρξει άφθονος. 











Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ. 









Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr



0

17/9/12 - Η ελεύθερη πτώση έχει αρχίσει

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 15 Σεπτεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Η ελεύθερη πτώση έχει αρχίσει

Είχα γράψει πριν καιρό ότι ο Σεπτέμβριος θα ήταν ένας πολύ δύσκολος μήνας. Όχι γιατί θα αποτελούσε κάτι το ιδιαίτερο σε σχέση με τους υπόλοιπους, αλλά γιατί από την αρχή είχε τεθεί ως ο μήνας – ορόσημο από τις ίδιες τις εξελίξεις. Ήταν ο μήνας της έκθεσης της τρόικας, ο μήνας που θα αποφασίζονταν τα νέα μέτρα, ο μήνας των λογαριασμών, καθώς παραδοσιακά στην Ελλάδα από τα μέσα Ιουλίου και μέχρι τα τέλη του Αυγούστου, τα βλέπουμε όλα λίγο πιο αισιόδοξα.

Ο Σεπτέμβριος είθισται να συμβολίζει ενάρξεις, να λειτουργεί τροχιοδεικτικά στο πολιτικό σκηνικό, να είναι ο μήνας που τα νοικοκυριά, αλλά και ο καθένας μας χωριστά, θέτουν τους στόχους της νέας σεζόν. Μοιάζει με την ώρα που οι αθλητές βάζουν τα πόδια τους στο βατήρα και περιμένουν την πιστολιά της εκκίνησης. Είναι ο μήνας που αρχίζουν τα σχολεία, που βγαίνουν μπροστά οι «ξεχασμένοι» λογαριασμοί του καλοκαιριού.

Στην Ελλάδα αυτός ο Σεπτέμβριος έχει ακόμα περισσότερες ιδιαιτερότητες. Είναι ο μήνας που τα νοικοκυριά πρέπει να πληρώσουν τη δεύτερη δόση της εφορίας και που ήρθαν οι πρώτοι λογαριασμοί της ΔΕΗ με τον εκ νέου έκτακτο (;) φόρο στα ακίνητα για το 2012. Αν αυτά τα αθροίσουμε με τις δόσεις των δανείων, τα έξοδα για παιδικούς σταθμούς, σχολικά είδη, τα έξοδα της καθημερινότητας, αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται περί καταιγίδας.

Δεν πρόκειται για έναν Σεπτέμβριο σαν όλους τους άλλους. Είναι ένας Σεπτέμβριος που έρχεται μετά από τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου και βρίσκει την κοινωνία σε οριακή κατάσταση. Μια κοινωνία που αναλόγως το θέμα με το οποίο θα προσπαθούσε κάποιος να την ομαδοποιήσει, είναι πολλαπλώς διασπασμένη. Οι διάφοροι κοινωνικοί αυτοματισμοί που χρησιμοποιήθηκαν σαν πολιτικό τέχνασμα τη διετία 2010 – 2011, σήμερα πλέον παίρνουν την εκδίκησή τους οργισμένοι, σαν τη φύση που όταν αγριεύει δρα ανεξέλεγκτα.

Πρόκειται για έναν Σεπτέμβριο τραγικής ειρωνείας επίσης. Στην Ελλάδα συντελούνται πράγματα που τα ζητούσαν οι πολίτες εδώ και δεκαετίες.

Έχουν κορυφωθεί οι φορολογικοί έλεγχοι, έχουν εντοπιστεί χιλιάδες περιπτώσεις «μαϊμού» συντάξεων και επιδομάτων, χιλιάδες περιπτώσεις φοροδιαφυγής που βρίσκονται πια σε στάδιο τελικής απόδοσης δικαιοσύνης, το τεράστιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης δείχνει για πρώτη φορά να αντιμετωπίζεται με αποφασιστικότητα, άσχετα με τις όποιες αστοχίες όπως είναι η περίπτωση του Κέντρου Υποδοχής στην καρδιά του αστικού ιστού της πόλης της Κορίνθου.

Στα σχολεία τα βιβλία ήταν στη θέση τους στην ώρα τους, προχωράνε επιτέλους οι ιδιωτικοποιήσεις, ανοίγουν διάφορα «κλειστά» συντεχνιακά επαγγέλματα, οι διαδικασίες για το άνοιγμα επιχείρησης σε μια ημέρα και για κατάθεση επενδυτικών προτάσεων γίνονται διαδικτυακές και εξαφανίζεται η ενδιάμεση γραφειοκρατία, η Κομισιόν έχει αρχίσει να λέει τις πρώτες καλές κουβέντες για την Ελλάδα και μετά τις ανακοινώσεις Ντράγκι, οι αγορές δείχνουν διατεθειμένες να προσφέρουν μια περίοδο ανακωχής.

Υπάρχει και κάτι άλλο που θα ήθελα να ξεχωρίσω. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά τη Μεταπολίτευση, η αστυνομία επενέβη και παραδόθηκε και πάλι στην πολιτεία και στη διάθεση των φοιτητών, ακαδημαϊκός χώρος που τελούσε υπό κατάληψη. Πρόκειται για την πρώην φοιτητική εστία Δ' του ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης, η οποία παρέμενε κατειλημμένη, από το 2007, από ομάδα «αντιεξουσιαστών». Εδώ χρειάζεται να υπενθυμιστεί ότι υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι ακαδημαϊκοί – και όχι μόνο – χώροι που τελούν υπό καθεστώς κατάληψης, μερικοί εδώ και 40 σχεδόν χρόνια. Αξίζει να αναφερθεί ότι η εν λόγω κατάληψη, διατηρούσε και ιστοσελίδα στο διαδίκτυο αναφέροντας το κτίριο του Τεχνολογικού Ιδρύματος ως «Στεγαστική Κολεκτίβα» ! Η ζημιά στους χώρους της εστίας υπολογίζεται σε περίπου 3,5 εκατομμύρια ευρώ.

Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα θέματα που προχωρούν θετικά και με ταχύ βήμα στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό. Κι όμως, την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, αιτήματα δεκαετιών, η ελληνική κοινωνία βράζει. Και όχι άδικα.

Δείτε για παράδειγμα κάποια στατιστικά για το 2011. Από τους 779.319 ελεύθερους επαγγελματίες στη Ελλάδα, οι 457.386 δήλωσαν εισόδημα μικρότερο των 12.000 ευρώ. 12.514 συνεργεία οχημάτων δήλωσαν μέσο ατομικό εισόδημα 6.818 ευρώ, 4.756 καλλιτέχνες δήλωσαν μ.α.ε. 14.989 ευρώ, 13.848 εργολάβοι οικοδομών δήλωσαν μ.α.ε. 11.527 ευρώ, 17.889 κάτοχοι μικρών τουριστικών καταλυμάτων δήλωσαν μ.α.ε. 12.172 ευρώ. 33.631 ιδιοκτήτες εστιατορίων και καντινών δήλωσαν κατά μέσο όρο, ετήσιο ατομικό εισόδημα 6.105 ευρώ. Δηλώνουν όλοι αυτοί ψευδή στοιχεία ; Είναι όλοι αυτοί φοροδιαφεύγοντες ; Ένα μεγάλο μέρος μάλλον είναι και ένα επίσης μεγάλο μέρος δεν είναι, καθότι όλες σχεδόν οι επαγγελματικές δραστηριότητες εμφάνισαν δραματική κάμψη το 2011.

Αν συνδυάσουμε αυτά τα στοιχεία με τις χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων που παρουσιάζουν τεράστια ποσά φοροδιαφυγής ή άλλων που έχουν «φυγαδεύσει» χρήμα στο εξωτερικό, είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι για άλλη μια φορά τη νύφη την πληρώνουν οι συνήθεις ύποπτοι στους οποίους επιβάλλονται και συνεχώς περικοπές. Και σαν να μη φτάνει αυτό, έρχονται και τα προβλήματα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη να προσθέσουν ουσιαστικά και άλλη πυρίτιδα στη βραδυφλεγή κοινωνική βόμβα.

Μέσα σε όλα αυτά, πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν αποφασίσει να τραβήξουν το σχοινί μέχρι να σπάσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίδεται σε μια άνευ προηγουμένου λαϊκίστικη ρητορική και η Χρυσή Αυγή έχει αποφασίσει να επιβάλει το νόμο με δικά της μέσα και μάλιστα με τον τρόπο που η ίδια τον ερμηνεύει ! Στην αγωνία τους να αποτελέσουν το επόμενο εκλογικό δίπολο, δεν υπολογίζουν τίποτα και χρησιμοποιούν ό,τι μπορούν ως «σχολείο» εκπαίδευσης οργανωμένων ομάδων. Τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, τις εθνικές επετείους, αυτοδιοικητικές δομές, το ίδιο το θυμικό των πολιτών.

Στον υπόλοιπο κόσμο γύρω μας συμβαίνουν πολύ ανησυχητικά γεγονότα. Πίδακες ακραίων εντάσεων ξεπετάγονται συνεχώς, ιδιαίτερα στον λεγόμενο «αραβικό κόσμο». Έναν κόσμο από τον οποίο προέρχεται και ένα τεράστιο μέρος λαθρομεταναστών ή μεταναστών που βρίσκεται μέσα στην Ελλάδα. Αν τα βλέπουμε όλα αυτά και επιμένουμε στο να απομονωθούμε με διάφορους τρόπους, τότε βρισκόμαστε στα πρώτα μέτρα της ελεύθερης πτώσης. Δυστυχώς δείχνουν να μην τα βλέπουν και οι εταίροι μας, οι οποίοι επιμένουν σε μεθόδους συντριβής της κοινωνικής συνοχής. Ξεχνούν φαίνεται, ότι η Ελλάδα είναι πάρα πολύ περισσότερα από μια χώρα του νότου που έχει οικονομικά προβλήματα. Ξεχνούν ότι όταν αρχίζουν οι λογικές των όχλων, τα τεφτέρια με τα νούμερα γίνονται κομφετί …  










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ. 










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr


0

10/9/12 - Η πικρή ιστορία των υποδομών στην Κόρινθο – Β’ Μέρος

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 8 Σεπτεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Η πικρή ιστορία των υποδομών στην Κόρινθο – Β’ Μέρος

Το περασμένο Σάββατο αναφέρθηκα σε ένα σύντομο ιστορικό σχετικά με την «τρελή πορεία» που ακολούθησε το  6ο Σ.Π. της Κορίνθου από τη στιγμή που τέθηκε υπό αίρεση, το 2010, από την τότε πολιτική ηγεσία, μέχρι τη σημερινή κατάσταση που το βρίσκει να καθίσταται Κέντρο Υποδοχής Λαθρομεταναστών και μάλιστα όλα δείχνουν ότι εξοπλίζεται κιόλας, αποκτώντας μη προσωρινή (;) υπόσταση.

Ωστόσο, τόσες ημέρες μετά, από εκείνα τα χαράματα που έγινε η πρώτη «επιχείρηση εναπόθεσης» λαθρομεταναστών, τα κρίσιμα ερωτήματα που έθεσα στο προηγούμενο άρθρο παραμένουν. Τα θυμίζω, μήπως και μπορέσουμε να πάρουμε απαντήσεις αυτή την εβδομάδα.

Το στρατόπεδο επισήμως έκλεισε, επισήμως ξανάνοιξε ; Υπάρχουν έγγραφα γι’ αυτές τις δύο καταστάσεις, κλεισίματος και ανοίγματος ; Υπόκειται στους νόμους 3907 και 4033 του 2011 ; Για ποιο λόγο οι βουλευτές και ο Υπουργός του ΠΑΣΟΚ από την Κορινθία τορπίλισαν το δημοπρατημένο έργο του Διοικητηρίου στην Ποσειδωνία και το ακύρωσαν ; Τι πόροι είχαν εξασφαλιστεί από τους ίδιους ή την τοπική αυτοδιοίκηση για την κατασκευή υποδομών στην περίπτωση που γινόταν η παραχώρηση του 6ου Σ.Π. ; Για ποιο λόγο καθυστέρησε τόσο πολύ η παραχώρηση αφού ήταν θέμα μιας μόνο υπογραφής ; Για ποιο λόγο, καθαρά σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής, ο τότε υπ. Άμυνας κ. Μπεγλίτης, δεν περίμενε να ολοκληρωθεί η παραχώρηση, προτού προβεί σε πανηγυρικές ανακοινώσεις περί διάθεσης του 6ου Σ.Π. στον Δήμο ; Γιατί από όλους τους ιθύνοντες που εμπλέκονται σήμερα στην υπόθεση, με κάθε τρόπο, κανείς δεν τόλμησε να προτείνει εναλλακτική τοποθεσία όταν η Κόρινθος έχει στη διάθεσή της δύο άλλα στρατόπεδα, τελείως αναξιοποίητα, τα οποία της έχουν παραχωρηθεί ;

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ ακόμα μια σημαντική διάσταση του ζητήματος. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μου, είκοσι ολόκληρες ημέρες πριν την πρώτη ημέρα εγκατάστασης λαθρομεταναστών στο 6ο Σ.Π. Κορίνθου, υπήρξε σχετική συνεδρίαση στην Αθήνα για το συγκεκριμένο θέμα. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιοι συμμετείχαν σε αυτή, όμως, θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πρώτον, ποια ήταν ολόκληρη η σύνθεση της συνεδρίασης και δεύτερον, γιατί δεν παραβρίσκονταν όσοι θα έπρεπε με βάση τις θεσμικές ιδιότητές τους.

Η ουσία είναι ότι πέρα από τη δυστυχή κατάληξη που φαίνεται να έχει το 6ο Σ.Π., η Κόρινθος έχασε και μια δημοπρατημένη υποδομή που θα μπορούσε ήδη να χρησιμοποιεί σήμερα. Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο σημαντικό θέμα υποδομής που βασανίζει εδώ και πολλά χρόνια την πόλη της Κορίνθου και δεν είναι άλλο από το λιμάνι της.

Για το λιμάνι της Κορίνθου έχει χυθεί άφθονο μελάνι, έχουν γραφτεί πλείστα όσα σενάρια, έχουν καταστραφεί καριέρες και έχουν λοιδορηθεί άνθρωποι. Ταυτοχρόνως, διάφοροι άλλοι διεκδίκησαν να γίνουν, και για λίγο καιρό τα κατάφεραν, τιμητές των πάντων, γνώστες όλων των εξειδικευμένων ιδιαιτεροτήτων ενός λιμανιού, ορισμένοι βρήκαν ευκαιρία να ξανανιώσουν φουστανελάδες και να ορκιστούν επανάσταση, ενώ άλλοι οργάνωναν διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, λειτουργώντας καθαρά προεκλογικά (εκλογές 2009) και κομματικά. Μετά τις εθνικές εκλογές του 2009, το όλο θέμα περιορίστηκε σε ένα ψευδεπίγραφο, κατά τη γνώμη μου, δίλημμα, περί επιλογής για το αν θα είναι το λιμάνι τουριστικό ή εμπορικό, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι καμία από τις δύο ιδιότητες, με κανέναν νόμο, δεν εμποδίζει την άλλη. Και οι διαβουλεύσεις συνεχίζονταν, ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις που επιχειρείτο η έκδοση ψηφισμάτων για το λιμάνι, ψηφισμάτων που φιλοδοξούσαν να εκφράσουν όλους τους φορείς και τους πολίτες της Κορίνθου και που θα ψηφίζονταν από καμιά πενηνταριά άτομα.

Για το θέμα της διαχείρισης του λιμανιού της Κορίνθου, το ζήτημα που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια μεταξύ Λιμενικού Ταμείου και Δήμου, θα μπορούσε κανείς να συγγράψει διδακτορική διατριβή. Χαμένο μέσα στους νόμους, τα προεδρικά διατάγματα, τις διάφορες αποφάσεις και αντεγκλήσεις, το μπαλάκι αυτό πηγαινοέρχεται μέσα σε ένα νέφος αβεβαιοτήτων και αντιφάσεων.

Ύστερα από τόσο καιρό, βλέποντας ψύχραιμα τα πράγματα, εκείνο που ξέρουμε είναι ότι με το χωροταξικό του 2008, το λιμάνι της Κορίνθου είναι ενταγμένο στα λιμάνια εθνικής στρατηγικής σημασίας. Επίσης ξέρουμε ότι το 2008, η Κόρινθος βρέθηκε πολύ κοντά σε μια εξασφαλισμένη επένδυση δισεκατομμυρίων με έργα που θα μετέτρεπαν το λιμάνι της Κορίνθου από αμιγώς εμπορικό που είναι ακόμα και σήμερα, σε τουριστικό – εμπορικό ήπιας χρήσης ενώ προβλεπόταν και χρηματοδότηση για κατασκευή μαρίνας. Η Κόρινθος τότε ξεσηκώθηκε, σχεδόν καθολικά αντιτάχθηκε σε άλλη μια επένδυση, κυρίως παρασυρμένη από μικροκομματικά παιχνίδια και μικρότητες των παραγόντων της και εν τέλει έχασε και αυτή την υποδομή που ήταν έτοιμη να ξεκινήσει.

Σε αυτό το κλίμα, άκρως ατυχείς ήταν και οι χειρισμοί του Υπουργείου Ναυτιλίας, κυρίως σε επικοινωνιακό επίπεδο, αφού επέτρεψε και εν πολλοίς ενίσχυσε τη δημιουργία ενός «αστικού μύθου» γύρω από το έργο, με συναντήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, μυστικές ενημερώσεις και συνεδριάσεις, διαρροές και τα γνωστά «κατόπιν ενεργειών μου» που μας βασανίζουν εδώ και πολλά χρόνια. Απέτυχε να διαχειριστεί το μεγαλύτερο ίσως έργο όλων των εποχών που θα γίνονταν ποτέ στην πόλη, μη διευκρινίζοντας στους πολίτες τι ακριβώς θα περιελάμβανε το master plan που θα υλοποιούσε τις νόρμες ασφαλείας του ISPS κώδικα που εφαρμόζεται παγκοσμίως στα λιμάνια. 

Άσχετα όμως με την επικοινωνιακή διαχείριση και την καθολική αντίθεση της τότε αντιπολίτευσης, η Κόρινθος έχασε ακόμα ένα τεράστιο έργο υποδομής που θα προσέφερε εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Ακόμα και αν δεχτώ ότι όλα αυτά καλώς έγιναν, από τότε, από το 2008, τέσσερα χρόνια μετά, τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει σε ό,τι αφορά στην αξιοποίηση του λιμανιού και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Τίποτα δεν πήγε ένα βήμα μπροστά, τίποτα δεν ήρθε ως χειροπιαστό όραμα, και δεν αναφέρομαι σε μη χρηματοδοτημένες μακέτες και φωτογραφίες, να αντικαταστήσει όλα εκείνα τα «καταστροφικά» του 2008.

Όλα δείχνουν ότι το λιμάνι της Κορίνθου θα ενταχθεί το επόμενο χρονικό διάστημα σε μια ευρύτερη εθνική στρατηγική αξιοποίησης. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα βρεθούμε ξανά μπροστά σε μια χαμένη ευκαιρία.









Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.












Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr



0

3/9/12 - Η πικρή ιστορία των υποδομών στην Κόρινθο – Α’ Μέρος

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 1 Σεπτεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Η πικρή ιστορία των υποδομών στην Κόρινθο – Α’ Μέρος

Ήθελα σήμερα να θυμίσω μερικές δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, κατά το 2008, σχετικά με τα περίφημα ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα) που είχαν προκηρυχθεί και σχεδιάζονταν από την τότε κυβέρνηση, δυστυχώς όμως, δεν θα είναι εύκολο να τις αναζητήσετε εσείς στο διαδίκτυο διότι η επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος βρίσκεται σε επανασχεδιασμό και το αρχείο δεν είναι διαθέσιμο, ελπίζω να μπορέσουμε να έχουμε και πάλι πρόσβαση στο άμεσο μέλλον. Μπορείτε όμως να βρείτε αρκετές δηλώσεις από τα διάφορα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Περιορίζομαι λοιπόν να αναφέρω, και μπορείτε να το ελέγξετε, ότι το ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο, αντιτάχθηκε με όλες του δυνάμεις, σχεδόν σε όλα τα έργα που σχεδιάζονταν, προκηρύχτηκαν ή ακόμα και δημοπρατήθηκαν (!) να γίνουν μέσω ΣΔΙΤ. Υπήρχε μια γενική θέση που αποδεχόταν τη μέθοδο των ΣΔΙΤ, όμως επί του πρακτέου, σε οποιοδήποτε έργο προχώρησε με αυτόν τον τρόπο, η αντίδραση ήταν έντονη και καθολική.

Αυτό διαφαίνεται και από τη σχετική παράγραφο στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 2009, όπου στη σελίδα 15 αναφέρεται : «Για να εξασφαλιστεί το κοινωνικό όφελος και το χαμηλότερο κόστος, ο προσανατολισμός των ΣΔΙΤ θα αλλάξει, για να μην λειτουργούν ως άλλοθι της μείωσης των Δημοσίων Επενδύσεων και ως μηχανισμός παραγωγής αφανούς δανεισμού. Αυτό σημαίνει ουσιαστικό επιμερισμό του ρίσκου με τον ιδιωτικό τομέα και περιορισμένη επιλογή έργων, με τεκμηρίωση της ωφέλειας για το κοινωνικό σύνολο σε σχέση με τον συμβατικό τρόπο υλοποίησης των έργων.». Όπως βλέπετε, η παράγραφος παραπέμπει περισσότερο σε καταγγελία, παρά σε προγραμματικό σχεδιασμό.

Στην Κόρινθο βιώσαμε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο μια τέτοια περίπτωση. Πρόκειται για την περίπτωση ανέγερσης Διοικητηρίου στο παλαιό στρατόπεδο «Τζαναβάρα» στην Ποσειδωνία, που είναι το ένα εκ των δύο στρατοπέδων που είχαν παραχωρηθεί από το Υπουργείο Άμυνας. Το άλλο είναι το στρατόπεδο «Ανδριανόπουλου», γνωστό ως ΚΕΥΑ.

Εν τάχει το ιστορικό σχετικά με το Διοικητήριο. Το Νοέμβριο του 2009 εγκρίθηκε η σύμβαση κατασκευής του Διοικητηρίου από το Ελεγκτικό Συνέδριο, στην Ποσειδωνία, αποτέλεσμα μελετών και διαδικασιών που διήρκησαν περίπου 4 χρόνια. Τον Ιούλιο του 2010, μετά από πλήθος σχετικών ανακοινώσεων από πλευράς κυβέρνησης, των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στο νομό Κορινθίας και του τότε Κορίνθιου Υπουργού, που ήταν στην κυβέρνηση, έγινε συνέντευξη τύπου από τον ίδιο για να ανακοινωθεί – εν μέσω πανηγυρισμών – η μη υπογραφή της σύμβασης και η ακύρωση του έργου. Προσπάθησα να βρω άλλο τέτοιο περιστατικό σε Δήμο της Ελλάδας, να ανακοινώνεται δηλαδή με πανηγυρισμούς η ακύρωση ενός δημοπρατημένου έργου υποδομής, δεν τα κατάφερα.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξετάσω αν η Ποσειδωνία ήταν κατάλληλο σημείο ή όχι, υπήρξαν άλλωστε και τότε φορείς που διατύπωσαν ενστάσεις, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι είχαμε να κάνουμε με μια δημοπρατημένη υποδομή που την ακυρώσαμε αλαλάζοντας. Θα μπορούσαμε να τη φτιάξουμε και αν μετά θέλαμε να πάμε το Διοικητήριο κάπου αλλού, να παραχωρούσαμε σε άλλο φορέα μια έτοιμη υποδομή. Δεν θέλαμε. Πρέπει να είμαστε μοναδικός νομός στην Ελλάδα που υπουργός δεν θέλησε να γευτεί τη χαρά των εγκαινίων ενός τέτοιου έργου.

Η συζήτηση για το 6ο Σ.Π., στο κέντρο της Κορίνθου, είχε ξεκινήσει από πιο νωρίς και υπήρχαν 2 κυρίαρχες απόψεις. Η πρώτη ήθελε να παραμείνει το στρατόπεδο και μέρος του να παραχωρηθεί σε υπηρεσίες που μπορούσαν να εγκατασταθούν άμεσα, χωρίς πολλά έργα, όπως είναι η Αστυνομία και η Πυροσβεστική, καθώς και ένα κομμάτι να αποδοθεί στο Δήμο. Η άλλη κυρίαρχη άποψη, ήθελε το 6ο Σ.Π. να παραχωρείται εξ ολοκλήρου στο Δήμο για κατασκευή και ανέγερση υποδομών, ένα μεγάλο μέρος να αποδιδόταν σε δόμηση εντός σχεδίου πόλης και να γινόταν και το campus του Πανεπιστημίου. Φιλόδοξη η δεύτερη άποψη, με κόστος δισεκατομμυρίων ευρώ σε περίοδο κρίσης. Προφανώς και οι δύο προτάσεις ήταν επικερδείς για την πόλη με υπό αμφισβήτηση το θέμα της εύρεσης χρηματοδότησης. Με την κρίση να είναι πλέον σε πλήρη έξαρση, διατυπώθηκε το αίτημα να παραμείνει το στρατόπεδο ως έχει, τουλάχιστον μέχρι να βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι.

Μέσα σε όλα αυτά, η ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας, είχε αποφασίσει το κλείσιμο στρατοπέδων για λόγους οικονομίας, ενώ ήδη είχαν ψηφιστεί και οι βασικοί νόμοι για το τεράστιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, οι νόμοι 3907 και 4033 του 2011, που προέβλεπαν τη δημιουργία κέντρων υποδοχής και σε ανενεργά στρατόπεδα μεταξύ άλλων. Οι νόμοι αυτοί, από μόνοι τους, σηματοδοτούσαν ότι η Πολιτεία σύντομα θα έψαχνε για διαθέσιμους χώρους όπου θα μπορούσαν να δημιουργηθούν αυτά τα κέντρα.

Με γνωστούς τους νόμους αυτούς, ο τότε υπουργός Άμυνας κ. Μπεγλίτης, σε μια προσπάθεια να δείξει πανελλαδικά ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος, κλείνοντας ένα στρατόπεδο του δικού του νομού, προχώρησε στην εξαγγελία απενεργοποίησης του 6ου Σ.Π., ανακοινώνοντάς το μάλιστα επισήμως μέσα από το χώρο του στρατοπέδου, παρουσία των αξιωματικών. Από εκείνη τη στιγμή, το 6ο Σ.Π. τέθηκε αυτομάτως υπό αίρεση. Υπενθυμίζω ότι οι προαναφερθέντες νόμοι ήταν σε ισχύ. Άρα, χωρίς άμεσες ενέργειες παραχώρησης, χωρίς εξασφαλισμένο πλάνο, μελέτες και χρηματοδότηση, το 6ο Σ.Π. εκ του νόμου, από τη στιγμή της απενεργοποίησής του, γινόταν υποψήφιο Κέντρο Υποδοχής Λαθρομεταναστών ! Αυτή είναι η αλήθεια των ψηφισμένων από το 2011 νόμων του ελληνικού κράτους.  

Άσχετα με τους λόγους για τους οποίους το έκανε η κάθε πλευρά, ζητήθηκε τότε η εκ νέου ενεργοποίηση του 6ου Σ.Π.. Άλλοι την ήθελαν για λόγους ιστορικότητας, άλλοι για λόγους ροής εισοδημάτων προς την πόλη, υπήρχαν όμως και αρκετοί που από τότε είχαν προειδοποιήσει ότι ένα κλειστό 6ο Σ.Π., μοιραία θα ετίθετο υποψήφιο προς εφαρμογή των νόμων.

Στη συνέχεια, υπήρξε η παρουσία Αβραμόπουλου στο Υπουργείο Άμυνας, στη θέση του Υπουργού και στο 6ο Σ.Π. εισήχθησαν νέες σειρές νεοσυλλέκτων. Δεν έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω αν αυτό αυτεπάγγελτα συνιστά επίσημη, ρητή, επανενεργοποίηση του στρατοπέδου, όπως και να έχει, λειτούργησε και πάλι ως τέτοιο. Το γράφω αυτό, γιατί ο νόμος ορίζει ότι Κέντρα Υποδοχής μπορούν να γίνουν σε ανενεργά στρατόπεδα και ο επίσημος χαρακτηρισμός έχει τη σημασία του. Ξέρω ότι το στρατόπεδο επισήμως έκλεισε, δεν γνωρίζω αν και επισήμως ξανάνοιξε. Η συνέχεια το ερχόμενο Σάββατο.










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.












Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr