Η έννοια του «οριζόντιου»
Από την προηγούμενη εβδομάδα περνάμε πλέον στο «επί του πρακτέου». Σαστισμένη η μέση ελληνική οικογένεια άρχισε να λαμβάνει τα ταχυδρομικά γιαταγάνια της πατριωτικής οικονομικής πολιτικής της Κυβέρνησης Παπανδρέου – Βενιζέλου.
Αν υπάρχει ένα θετικό στοιχείο από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι μάθαμε πολύ καλά στην Ελλάδα, μας έγινε κτήμα και κοινή συνείδηση, το τί σημαίνει «οριζόντιο μέτρο». Ζήσαμε οριζόντιες περικοπές, μάθαμε για τα οριζόντια χαράτσια, καταστάσεις που εμπλούτισαν και στην οικονομική επιστήμη το εν λόγω φορολογικό πεδίο, το οποίο χαρακτηριζόταν ως κοινωνικά άδικο και συνήθως περιελάμβανε τους έμμεσους φόρους, όπως για παράδειγμα είναι το ΦΠΑ.
Παρεμπιπτόντως – για να μην ξεχνιόμαστε – και στο πεδίο του ΦΠΑ, ζήσαμε μοναδικές στιγμές. Εκεί που είχαμε μείνει στο ότι το 19 % της προηγούμενης κυβέρνησης της ΝΔ, θεωρείτο από την αντιπολίτευση ανάλγητο και σκληρό φορομπηχτικό μέτρο, βιώσαμε την εκτόξευσή του από την πλατφόρμα του Υπουργείου Οικονομικών, στο 23 % χρησιμοποιώντας πυραυλικούς προωθητήρες – τουρμπίνες. Το σκάφος «ΦΠΑ23» μπήκε τελικά σε τροχιά γύρω και από σουβλάκια, πίτες, μακαρονάδες, πίτσες κτλ, αποκτώντας … δορυφορική διάσταση ! Πρέπει να επισημανθεί ότι η εκτόξευση έγινε εν μέσω χειροκροτημάτων και πανηγυρισμών ακριβώς από εκείνους που πριν λίγο καιρό είχαν κατακεραυνώσει την αύξηση στο 19 % και μάλιστα όχι στα είδη εστίασης. Ας είναι όμως …
Επανέρχομαι στο μεγάλο κέρδος. Την κατανόηση του «οριζόντιου». Πριν από 4 χρόνια είχε αποφασιστεί και εφαρμοστεί από την ελληνική κυβέρνηση το λεγόμενο «πάγωμα μισθών». Ότι δηλαδή δεν θα δίνονταν αυξήσεις και για να μην προκληθεί σοβαρή κοινωνική αναταραχή, δόθηκαν 500 € ετήσια ενίσχυση σε όσους λάμβαναν μέχρι 1.500 € / μήνα και 700 € σε όσους λάμβαναν μέχρι 1.000 € / μήνα, ποσά που αν διαιρούνταν με τους μήνες του έτους, προέκυπτε ουσιαστικά αύξηση. Από τη στιγμή που προέκυψε η πληροφορία αυτή, ως δημοσιογραφικό θέμα, μέχρι να βγει η επίσημη ανακοίνωση, τα τύμπανα του πολέμου είχαν ηχήσει. Άδικο, ανάλγητο, εξοντωτικό ήταν μερικοί ήπιοι από τους χαρακτηρισμούς που ήδη διέδιδαν τα γνωστά – άγνωστα παπαγαλάκια και τους είχαν κάνει κοινό τόπο στα συμπεράσματα του μέσου Έλληνα.
Τώρα πια, όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν ευχές για τα μέτρα που θα θεωρούσαμε αποδεκτά ή επιθυμητά αν ήθελε κάποιος να μας τα επιβάλει. Σήμερα όλα αυτά, φαντάζουν χάδια μπροστά σε όλα όσα έγιναν και γίνονται. Κάπως έτσι η κυβέρνηση Παπανδρέου κατάφερε επιτέλους να αναδείξει την πραγματική έννοια του «οριζόντιου». Και αυτό είναι κέρδος. Έστω και τώρα. Γιατί μπορούμε πλέον να έχουμε μια ξεκάθαρη βάση συζητήσεως. Να μη διαφεύγουν δηλαδή, διάφοροι, στην πολιτική συζήτηση μέσω της ετυμολογίας των λέξεων.
Το μικρομεσαίο ελληνικό νοικοκυριό ξαφνικά, μέσα στο Σεπτέμβριο, αμέσως μετά την παραδοσιακά μαύρη έξοδο από τον Αύγουστο και την αντιμετώπιση του πίδακα των λογαριασμών, βρέθηκε αντιμέτωπο με μια άνευ προηγουμένου κυριολεκτική αφαίμαξη. Τα «τρακοσάρια» πέφτουν βροχή και οι κεραμίδες φτάνουν για να φτιάξει κανείς σκεπή σε βίλα στην Εκάλη. Κάνουν τις προσθέσεις και έρχονται ζαλάδες. Οι περισσότεροι πάντως διαπιστώνουν ότι απλά «δεν βγαίνουν».
Όταν λέω «μικρομεσαίο νοικοκυριό», να υπογραμμιστεί, δεν διαχωρίζω σε κοινωνικής ή επαγγελματικής προέλευσης. Στη νοοτροπία του διαχωρισμού του οικονομικά ενεργού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας δεν πρόκειται να συμμετάσχω διότι θεωρώ ότι όταν γίνεται, συμβαίνει εκ του πονηρού και το μόνο που προσφέρει είναι άλλοθι στους όψιμους κυβερνητικούς παρατηρητές τύπου Λοβέρδου που σήμερα διαπίστωσαν, ότι όσα έκαναν τα προηγούμενα χρόνια οι ίδιοι, κατέστρεψαν την Ελλάδα. Συνεπώς λοιπόν οι διάφοροι χαρακτηρισμοί τύπου «κοπρίτες», «ισόβιοι», «αντιπαραγωγικοί», κτλ επιστρέφονται αυτεπάγγελτα άνευ περαιτέρω εξηγήσεως.
Στον «πάγο» η κοινωνία
Ενώ λοιπόν, ο φετινός Σεπτέμβριος είναι ο θερμότερος των τελευταίων δεκαετιών, από πλευράς καιρικών συνθηκών, καταφέρνει ταυτόχρονα να βουλιάζει την κοινωνία στον παγετώνα των κυβερνητικών αποφάσεων που ανακοινώνονται πλέον ανά δύο ημέρες, αφού πρώτα έχει προηγηθεί το σχετικό επικοινωνιακό έργο του «παίρνω αμπάριζα και βγαίνω».
Πολυπαιγμένο πια το εβδομαδιαίο κυβερνητικό θρίλερ, διλλημάτων και εκβιασμών, βρήκε την περασμένη εβδομάδα νέο σκηνικό, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσε να αποτελέσει έκπληξη. Στα στούντιο της ΔΕΘ παίχτηκε το τελευταίο μελόδραμα, με φόντο τα τούβλα και τα ντουβάρια από τους εκθεσιακούς χώρους. Τα ερωτήματα που είχαν τεθεί για προπαρασκευή – πως λέμε «θερμαίνετε το φούρνο στους 200 °C» – ήταν πράγματι συγκλονιστικά.
Αναφέρω μερικά : «Ποιος θα εγκαινιάσει την Έκθεση ;», «Θα ανέβει ο Πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη ;», «Θα γίνει η ομιλία του Πρωθυπουργού ;», «Θα γίνει η συνέντευξη του Πρωθυπουργού ;», «Θα δεχθεί ερωτήσεις ο Πρωθυπουργός ;», «Από πού θα φύγει ο Πρωθυπουργός ;».
Μέχρι να προλάβουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ιστορικά ερωτήματα, είχε γίνει, με καθυστέρηση 4 ωρών, η πολυαναμενόμενη συνέντευξη με τον κ. Βενιζέλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εμβρόντητη η κοινωνία άκουσε για την επιβολή ενός ακόμα χαρατσιού μέσα στον Σεπτέμβριο. Το δε δόγμα, «ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια», έδωσε την προοπτική ελπίδας στον ελληνικό λαό. Αν σας φαίνεται υπερβολική η χρήση της λέξης «ελπίδα», μην ανησυχείτε, σε λίγες μέρες, ως τέτοια θα παρουσιαστεί η προαναφερθείσα ρήση του Πρωθυπουργού.
Η έλλειψη πλάνου
Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση πως σε ό,τι συμβαίνει, δεν υπάρχει κάποιος στοιχειώδης σχεδιασμός ή τουλάχιστον ένα σύστημα που θα μπορεί να αναδεικνύει το τί τρύπα βουλώνουμε με κάθε νέο μέτρο.
Περικοπές γίνονται, μειώνεται ραγδαία το μισθοδοτικό κόστος σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αλλά συνεχώς οι «μαύρες τρύπες» πολλαπλασιάζονται και διευρύνονται. Δεν μπορεί να διαπιστώσει ο Έλληνας πολίτης που αιμορραγεί συνεχώς, με ποιον τρόπο τελικά συμβάλει και σε τί πράγμα, σε τί μέγεθος. Την ώρα που η κυβέρνηση εξωθεί ουσιαστικά σε απόλυση τουλάχιστον 20 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, αποκαλύπτεται ότι έχει προσλάβει, τουλάχιστον, 25 χιλιάδες νέους δημοσίους υπαλλήλους, με συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου και συμβάσεις έργου. Θέατρο παραλόγου άνευ προηγουμένου. Διαρκώς ανακοινώνονται νέες επιτροπές, παχυλά αμειβόμενες, για να εκτελέσουν πράγματα που κάλλιστα θα μπορούσε να εκτελέσει ο υπάρχων κρατικός μηχανισμός.
Η πατρίδα, σε αυτή τη δύσκολη ώρα, πρέπει να στηριχτεί στους ίδιους τους πολίτες της, να εμπιστευτεί τις δομές της, αφού βέβαια αξιολογήσει αυστηρά τους πάντες και αφού πρώτα δεχθεί ότι μέσα στις δομές της υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι. Γιατί ακόμα και με τους νόμους των πιθανοτήτων να το πάμε, δε γίνεται όλοι στο ελληνικό δημόσιο να είναι κατά Πάγκαλον «κοπρίτες». Κάποιοι, όσοι θέλετε, 2.000, 1.000, 500, κάποιοι θα πρέπει να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε όσα χρειάζεται σήμερα η χώρα. Ευθύνη λοιπόν του καλού εργοδότη είναι να τους διακρίνει, να τους επιτρέψει πρωτοβουλίες και να τους δώσει το πεδίο να δράσουν.
Πέρα από όσα προαναφέρθηκαν, έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι έτσι όπως πάμε, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Δεν μπορεί η κοινωνία να βιώνει εβδομαδιαίως και έναν καινούριο εκβιασμό. Κάποιος πρέπει να εμφανίσει ένα συγκεκριμένο πλάνο πλεύσης, έστω και μέσα στη θαλασσοταραχή. Ευελπιστώ ότι κάτι τέτοιο θα ακούσουμε αυτό το Σαββατοκύριακο στη ΔΕΘ από τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κ. Σαμαρά. Αν δεν το ακούσουμε και από αυτόν , τότε …
Βασίλειος Μπαλάφας
Πτυχιούχος Τηλεπληροφορικής & Διοίκησης – ΤΕΙ Ηπείρου
MSc in Data Communications – U of Kingston/Τμήμα Αυτοματισμού ΤΕΙ Πειραιά
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής Νέας Δημοκρατίας
Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου