Τον ευχαριστώ θερμά για το κείμενο της ομιλίας που μου απέστειλε, μπορείτε να το διαβάσετε ακολούθως και να δείτε και το σχετικό βίντεο.
Ομιλία κ. Νικήτα Κακλαμάνη στην παρουσίαση του βιβλίου "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ 2000-2015" :
H λέξη «Αλήθεια» κανονικά δεν θα έπρεπε να συνδέεται με τη λέξη «Αναζήτηση». Η «Αλήθεια» έχει μόνο μία όψη. Όμορφη ή άσχημη αυτή είναι και δεν μπορεί να κρυφτεί. Αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί.
O Γάλλος συγγραφέας, Άλμπερτ Καμί, είχε πει: «Η Αλήθεια είναι όπως και το φως, τυφλώνει».
Σήμερα, λοιπόν, εδώ αποδεικνύεται αυτό ακριβώς.
Μέσα από μία, Αληθινά, εκπληκτική συλλογική έκδοση, που έχει τη «σφραγίδα» των κ.κ. Παντελή Σκλιά και Σπυρίδωνα Ρουκανά, αποκαλύπτεται τι συνέβη από το 2000 ως το 2015 στην ελληνική οικονομία, με αποτέλεσμα να έχει «δεθεί χειροπόδαρα» η Χώρα μας με τα «δεσμά» των Μνημονίων τα τελευταία 7 χρόνια.
Σπεύδω να τονίσω εδώ, ότι πολλοί ενδεχομένως θα δυσαρεστηθούν από τις Αλήθειες, που καταγράφονται με τεκμηριωμένα στοιχεία και εξονυχιστικές λεπτομέρειες, αποδίδοντας τις ιστορικές ευθύνες για το μεγαλύτερο οικονομικό «έγκλημα», που διαπράχθηκε ποτέ στην Ελεύθερη Ελλάδα.
Το δυστύχημα για όσους ηθελημένα ή όχι δεν θέλουν να τους «τυφλώσει» το φως της Αλήθειας είναι, ότι όσα έχουν καταχωρηθεί στις 500 σελίδες του ντοκουμέντου, που παρουσιάζεται σήμερα, φέρει τις υπογραφές 26 διακεκριμένων επιστημόνων εκ των οποίων ουδείς φέρει κομματική ταμπέλα.
Πρόκειται για μία πραγματικά ολοκληρωμένη - επιστημονική προσέγγιση, βασισμένη σε ένα σύνολο κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων, με πηγές προέλευσης τόσο από το εσωτερικό περιβάλλον, όσο και από το διεθνές.
Aφορά στους παράγοντες, που οδήγησαν στο προμελετημένο «έγκλημα» κατά του Ελληνικού λαού, ο οποίος 200 χρόνια μετά από την Επανάσταση, γνωρίζει ξανά στις μέρες μας την «υποδούλωση», οικονομικά αυτή τη φορά, από ξένους δυνάστες.
Aπό τη καταγραφή των γεγονότων και των αναλύσεων στο συγκεκριμένο εκδοτικό εγχείρημα αναδεικνύονται τα ολέθρια λάθη, που έγιναν από το 1981 ως σήμερα, με την κορύφωση του δράματος να έρχεται στις 23 Απριλίου του 2010 στο Καστελόριζο. Εκεί, που ο Γιώργος Παπανδρέου έμελλε να υπογράψει τη καταδίκη της Πατρίδας μας στα επαχθή Μνημόνια.
Το Καστελόριζο όμως ήταν η κατάληξη. Πριν είχαν προηγηθεί γεγονότα, τα οποία οδήγησαν -δυστυχώς- εκ του ασφαλούς στη βάσανο των Μνημονίων.
Γεγονότα, που αποδεικνύουν ότι η κρίση βρήκε αδύναμη την Πατρίδα μας εξ’ αιτίας εσκεμμένων - όσο βαριά κι’ αν ακούγεται η λέξη - πολιτικών στρουθοκαμηλισμού, που ακολουθήθηκαν – κυρίως - από τις σοσιαλιστικές και εκσυγχρονιστικές κυβερνήσεις από το 1981.
Ας δούμε όμως την πραγματικότητα, με ορισμένες βασικές παραδοχές.
Παραδοχή 1η:
- Η συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία αποτέλεσε τη γέφυρα, για την είσοδο της χώρας μας στην Νομισματική Ένωση επί κυβέρνησης - Σημίτη και θα πρέπει άμεσα να τροποποιηθεί, ήταν – δυστυχώς - η αρχή των κακών.
Στηρίχθηκε εξ’ ολοκλήρου σε πλαστά στοιχεία, στην «δημιουργική λογιστική» και σε καμία περίπτωση στην υλοποίηση σημαντικών μεταρρυθμίσεων – τόσο σε ζητήματα δημοσιονομικής προσαρμογής όσο και σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας της οικονομίας - που είχε εξαγγείλει ο κ. Σημίτης στις εκλογές του 2000.
Παραδοχή 2η:
Η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ, με την χρήση στοιχείων που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα ήταν και ο βασικός λόγος που, η κυβέρνηση-Καραμανλή δεσμεύθηκε προεκλογικά το 2004 και υποχρεώθηκε τελικά να προβεί στην απογραφή-Αλογοσκούφη. Η χώρα ήταν εκτεθειμένη από τις λογιστικές «εκσυγχρονιστικές» αλχημείες…
Παραδοχή 3η:
- Η αύξηση του δημοσίου χρέους υπερέβη το 60% του ΑΕΠ στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 (διακυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου) χάρη των πλουσιοπάροχων παροχών, που καλύπτονταν με λεφτά που …δεν υπήρχαν και εξυπηρετούσαν αποκλειστικά την διαιώνιση του συντεχνιακού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας και την εγκαθίδρυση ενός πελατειακού κράτους με συγκεκριμένες αποχρώσεις. Καταπράσινες…
Για να μη τρέφουμε αυταπάτες, λοιπόν, η επιτροπεία της ελληνικής οικονομίας ουσιαστικά είχε ξεκινήσει από τότε, αφού για πρώτη φορά ζητήσαμε δανεισμό από την Κοινότητα μέσω του Μηχανισμού Χορήγησης κοινοτικών δανείων λαμβάνοντας δάνειο 1,75 δις δολάρια και αναλαμβάνοντας ρητές δεσμεύσεις για υλοποίηση «μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών»!
Να είμαστε ειλικρινείς, λοιπόν:
Τα Μνημόνια στην Ελλάδα ήρθαν επί Ανδρέα Παπανδρέου και «καθιερώθηκαν» επί Γεωργίου Παπανδρέου!
Κάπως, έτσι και το δημόσιο χρέος «εκτινάχθηκε» άνω του 100% από το 1993 και ύστερα.
Τι κι’ αν από το 1989 ως το 1993 υπήρχαν οι απεγνωσμένες προσπάθειες και οι δραματικές εκκλήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για πλήρη μεταστροφή του παραγωγικού μοντέλου της Χώρας; Τι κι αν μετά τις εκλογές του 1993, ο πρώην πρωθυπουργός προειδοποιούσε και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για το γεγονός ότι «δεν θα αργούσε η ώρα που η Ελλάδα θα κατέφευγε ικέτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», ο λαϊκισμός του «Τσοβόλα δώστα όλα» ήταν πιο δυνατός…
Κάνοντας μια μικρή παρένθεση και εξάγοντας ένα πρώτο συμπέρασμα, είναι κατανοητό ότι με όλα τα παραπάνω διαψεύδονται οι υπέρμαχοι τόσο του «παπανδρεισμού» όσο και του «σημιτισμού», οι οποίοι με κάθε τρόπο επεδίωξαν να χρεώσουν τον οικονομικό εκτροχιασμό της χώρας στην τριετία 2007-2009.
Πάμε λοιπόν σε μια ακόμα παραδοχή που εξάγεται μέσα από αυτό το βιβλίο:
Παραδοχή 4η:
Σύμφωνα με τα στοιχεία, που κατατίθενται σήμερα, μέχρι το τέλος του 2009, η κάλυψη των δημοσίων ελλειμμάτων και η αναχρηματοδότηση του χρέους αντιμετωπίζονταν με χαμηλού κόστους δημόσιο δανεισμό. Είναι ενδεικτικό, ότι ως τον Νοέμβριο του 2009 τα spread των ελληνικών ομολόγων ανέρχονταν στις 139 μονάδες βάσης.
Όμως από εκεί και πέρα ήρθαν οι μέλισσες... και το κόστος δανεισμού αυξήθηκε ταχύτατα από τις αρχές του 2010 εκτοξεύοντας τα spreads περίπου στις 3.000 μονάδες!!!
Και σε όλα αυτά, δεν μπορούμε να αγνοούμε ή να λησμονούμε τον ρόλο της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία έβαλε το πιο σημαντικό κομμάτι στο παζλ για τον ερχομό του πρώτου Μνημονίου, με πρωτεργάτες τους κ. Παπακωνσταντίνου ως υπουργό Οικονομικών και κ. Γεωργίου.
Η τεχνητή διόγκωση του οικονομικού ελλείμματος που το οδήγησε στο 15,6% από το 9,9% καθώς και του δημοσίου χρέους μετά από το 2010 ήταν οι βάσεις για την προσφυγή μας στο Διεθνή Μηχανισμό Στήριξης. Ο «Δούρειος Ίππος», για να «πατήσει πόδι» στην Ελλάδα, ο κ. Τόμσεν και η παρέα του...
Όλοι ενθυμούμεθα τι είχε πει, ο Γιώργος Παπανδρέου στο Καστελόριζο.
Ήταν απλώς η επιβεβαίωση του «εγκλήματος» του, αφού μιλώντας στις 11 Δεκεμβρίου του 2009 στο αμερικανικό κανάλι CNBC δεν είχε διστάσει να χαρακτηρίσει τη χώρα του ως «διεφθαρμένη».
Και το ερώτημα, που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι ένα: Αν ο άνθρωπος, που διεκδικεί, να αναλάβει τις τύχες ενός λαού, ουσιαστικά τον στιγματίζει, γιατί να τον εμπιστευτούν οι ξένοι, οι εταίροι, οι αγορές και τα «κοράκια»;
Το πλήγμα ήταν καίριο και ανυπολόγιστης αξίας, την οποία πληρώνουν και θα πληρώνουν στο μέλλον οι Ελληνίδες και οι Έλληνες.
Σε συνδυασμό μάλιστα με την αδιανόητη (για τον συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο) ανακοίνωση επιδόματος αλληλεγγύης, την ίδια χρονική στιγμή που επικαλείτο την ανάγκη περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής, ο κ. Παπανδρέου οδήγησε:
- αφενός στην άμεση υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Χώρας από 3 Οίκους αξιολόγησης ταυτόχρονα, και
- αφετέρου στην εκτίναξη των SPREADS, ξεπερνώντας τις 300 μονάδες τον Ιανουάριο του 2010,
Κυριολεκτικά, προκάλεσε στην Πατρίδα μας μία απίστευτη γενικευμένη κρίση αξιοπιστίας της σε διεθνές επίπεδο.
Θεωρείται τυχαίο, ότι από τις αρχές του 2010 η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας υποβαθμίζεται συνεχώς; Και εξαιτίας του υψηλού χρέους και των λανθασμένων πολιτικών χειρισμών, βρέθηκε στο επίκεντρο μια γενικευμένης κρίσης εμπιστοσύνης; Τούτο επισημαίνεται χαρακτηριστικά στη Σελίδα 97 από τον Κωνσταντίνο Τσαμαδιά.
Αν αναλογιστούμε μάλιστα και την ανικανότητα της τότε Κυβέρνησης για επαρκείς και ικανοποιητικούς χειρισμούς στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές, την χρονική στιγμή που οι τράπεζες της Γερμανίας και την Γαλλίας ήταν εκτεθειμένες, τον Μάρτιο του 2010 σε Ελληνικά χρεόγραφα για 51 και 116 δις δολάρια αντίστοιχα, τότε με ασφάλεια οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικές ευθύνες του κ. Γιώργου Παπανδρέου αγγίζουν τα όρια της «κεκαλυμμένης προδοσίας».
Μιας «προδοσίας» έναντι του Ελληνικού Λαού σήμερα, αλλά και των επερχόμενων γενεών του αύριο.
Αλλά, αγαπητές φίλες και φίλοι, επιτρέψτε μου να επιστρέψω στο ζήτημα της ΕΛΣΤΑΤ. Ζήτημα το οποίο και θεωρώ μείζονος σημασίας.
Στην σελίδα 100, επισημαίνεται από τον ίδιο τον συγγραφέα, .
και βέβαια στηλιτεύεται και σε άλλα σημεία των κειμένων, το σκάνδαλο με το «μαγείρεμα» των στατιστικών οικονομικών στοιχείων.
Μιλώ, για τις παρεμβάσεις της EUROSTAT και της ΕΛΣΤΑΤ για τα έτη 2010 έως και 2013, αναφορικά με τα μεγέθη του ΑΕΠ, του Δημοσιονομικού Αποτελέσματος και του Δημόσιου Χρέους.
Παρεμβάσεις που εξετάζονται ακόμα τόσο από την Ελληνική Δικαιοσύνη όσο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Όπως επίσης πρέπει να θυμίσουμε:
- Τις παρεμβάσεις που κατέγραψαν επιβάρυνση ύψους 5,33 δις (δηλαδή το 2,26% του ΑΕΠ) στο δημόσιο χρέος για το έτος 2009.
Και εδώ παρακαλώ θα ήθελα την προσοχή σας: Από που προήλθαν αυτές οι παρεμβάσεις;
Πρόκειται, λοιπόν, για το περίφημο SWAP του 2001, το οποίο είχε συναφθεί μεταξύ της κυβέρνησης Σημίτη με την Goldman Sachs, και είχε ως μοναδικό σκοπό τη μετακύλιση του δημόσιου χρέους στο μέλλον, φορτωμένο με επιπλέον τόκους και προσαυξήσεις.
Ας πάψουν, λοιπόν, οι «ιεροκήρυκες» του «εκσυγχρονισμού» να «κουνούν το δάχτυλο» προκλητικά κι’ ας απαντήσουν για τις ευθύνες και τα βάρη, που οι ίδιοι φόρτωσαν στις πλάτες του Λαού μας, με οικονομικά τεχνάσματα τύπου SWAPS και με «λογιστικές αλχημείες». Πρόσφατα δε, τους διέψευσε στο βιβλίο του ακόμη και ο αρμόδιος της Ευρωπαικής Ένωσης για τα οικονομικά, ο Γάλλος Πιέρ Μοσκοβισί…
-Να θυμηθούμε επίσης: Τις παρεμβάσεις που οδήγησαν στην αναταξινόμηση 17 ΔΕΚΟ στην Γενική Κυβέρνηση, με διόγκωση κατά 7,75% του Δημοσίου χρέους για το έτος 2009.
- Να αναφέρουμε τις παρεμβάσεις που μετακύλησαν στο 2009 από προηγούμενα έτη, προσαρμογές αποθεμάτων ύψους 16,8 και 13,5 δις για τα έτη 2006 και 2000 αντίστοιχα.
- Να αναφέρουμε τις παρεμβάσεις αναθεώρησης του ΑΕΠ των ετών 2006 – 2009, επιβαρύνοντας αντίστοιχα το έλλειμμα και το χρέος των ετών αυτών, με πλέον χαρακτηριστικό, ότι η κυβέρνηση-Καραμανλή υποχρεώθηκε να πληρώσει 54,7 δις ευρώ μόνο σε τόκους δανείων των προηγούμενων κυβερνήσεων-Σημίτη. Το 1/6 δηλαδή του δημόσιου χρέους μας σήμερα!
Αυτή είναι η Αλήθεια κι’ όσο οι θιασώτες εκείνης της περιόδου θα κρύβουν τις ευθύνες τους πίσω μόνο από το πραγματικό πρόβλημα της έλλειψης ανταγωνιστικότητας στην ελληνική οικονομία εμείς θα εξακολουθούμε να τους λέμε, ότι οι δικές τους «δημιουργικές λογιστικές» μας οδήγησαν στα Μνημόνια…
Και είναι, πραγματικά απορίας άξιο, γιατί δεν επιχειρήθηκε εκ των υστέρων εφαρμογή των ιδίων κριτηρίων για αντίστοιχες παρεμβάσεις των ετών πριν από το έτος 2006.
Με αυτό τον τρόπο θα μάθαινε ο πολίτης την οικονομική πραγματικότητα για τις πολιτικές υποπεριόδους της μεταπολίτευσης από το 1974 έως το 2010.
Τότε, που όπως προκύπτει από την επιστημονική μελέτη στο βιβλίο, το δημόσιο χρέος διογκώθηκε και διαμορφώθηκε την οκταετία «’81-‘89» στο 100%, αντί του 60%, που είχε παραλάβει η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου από τη κυβέρνηση Ράλλη.
Αναρωτιέται, μάλιστα, ο συγγραφέας στην σελίδα 102, γιατί επιλέχθηκε το έτος 2009, ως έτος βάσης των παραπάνω κρίσιμων παρεμβάσεων.
Η Οικονομική επιστήμη δεν έχει τίποτα περισσότερο να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα.
Η Πολιτική ανάλυση όμως έχει πολλά να πει.
Σας πληροφορώ, λοιπόν, αγαπητοί κ. Καθηγητές και αγαπητοί φίλοι, ότι αν είχαμε, ως Νέα Δημοκρατία, χάσει τις εκλογές του 2007 (και καταβλήθηκαν τεράστιες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση από ανομολόγητα κέντρα) τότε το έτος «Μηδέν» θα ήταν το έτος 2007.
Με άλλα λόγια, το χρονικό τέλος της διακυβέρνησης Κ. Καραμανλή θα καθόριζε εκ των προτέρων σε κάθε περίπτωση, την μεταβλητότητα επιλογής του έτους «Μηδέν».
Αυτό το επιστημονικό παράδοξο περί «πολιτικής φυσαρμόνικας» του έτους «Μηδέν», αποτελεί για όλους εμάς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μετείχαμε στην διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο 2004-2009, μια βαριά «πολιτική κληρονομιά».
Μία «πολιτική κληρονομιά», που αναδεικνύει την ανάγκη αφύπνισης και ανάληψης πολιτικών πρωτοβουλιών καθενός από εμάς, έναντι των μελλοντικών γενεών, συνολικά.
Μία «Πολιτική Κληρονομιά», την οποία – ακόμα και σε εσωτερικό επίπεδο, στα του οίκου μας - οι επόμενες ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας δεν ανέδειξαν στον βαθμό που της αναλογεί.
Επιστρέφοντας στο σύγγραμμα που παρουσιάζουμε όμως, στην σελίδα 101 του βιβλίου, επιχειρείται ένας τεκμηριωμένος διαχωρισμός του συνόλου της μεταπολιτευτικής περιόδου, σε πολιτικές υποπεριόδους, βάσει διακριτών οικονομικών στρατηγικών και οικονομικών αποτελεσμάτων.
- Η Πρώτη περίοδος της μεταπολίτευσης, από το 1974-1981 (κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή), χαρακτηρίζεται ως περίοδος πολιτικού μετασχηματισμού, εκδημοκρατισμού και ανάπτυξης της οικονομίας και των υποδομών.
- Η Δεύτερη περίοδος 1981-1989 (κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου), ως περίοδος πολιτικού πατερναλισμού και πρωτόγονου Λαϊκισμού.
- Η Τρίτη Περίοδος 1990-1993 (κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη), ως περίοδος πολιτικού ρεαλισμού και προσπάθειας επαναπροσδιορισμού της οικονομικής πραγματικότητας στην Ελλάδα.
- Η Τέταρτη περίοδος 1993-2004 (τέλος Κυβέρνησης Παπανδρέου και αρχή διακυβέρνησης Κώστα Σημίτη), ως «Χρυσούς Αιών» της διαπλοκής και του πλασματικού εκσυγχρονισμού.
- Η Πέμπτη περίοδος 2004-2009 (κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή), ως περίοδος ανασχεδιασμού και επαναοριοθέτησης μίας σύγχρονης Εθνικής ταυτότητας και στρατηγικής στο πλαίσιο ενός δυναμικού μεταβαλλόμενου διεθνούς συστήματος.
Σύστημα στο οποίο η Ελλάδα διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο ως περιφερειακή δύναμη απέναντι σε απίστευτες γεωπολιτικές προκλήσεις.
- Η Έκτη περίοδος 2009-2011 (κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου), ως περίοδος «παραχώρησης Εθνικής κυριαρχίας πέρα από τις συμβάσεις, που ορίζουν οι συμμετοχές μας σε διεθνείς και υπερεθνικούς οργανισμούς.
Περισσότερα λόγια, επτά χρόνια μετά, δεν νομίζω να χρειάζονται. Το αποδεικνύει η σημερινή κατάσταση της Πατρίδας μας.
Όμως, νωρίτερα αν και αναφερθήκαμε στην περίπτωση ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ με χαλκευμένα στοιχεία περιοριστήκαμε σε μια επιδερμική διατύπωση.
Επιστρέψτε μου να γίνω λίγο πιο σαφής, καθώς όπως τόνισα και νωρίτερα, θεωρώ πως είναι βασική καμπή στην Ελληνική Οδύσσεια.
Στα συμπεράσματα της σελίδας 451, περιγράφεται εκτενώς η αρχή του Ελληνικού δράματος.
Αναδεικνύονται -ολοφάνερα- οι αμφιλεγόμενες προϋποθέσεις ένταξης της Χώρας στην ΟΝΕ από τη κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη.
- Η πρόωρη ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, χωρίς να έχουν προηγηθεί οι απαραίτητες θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα εξασφάλιζαν την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας.
- Η υπερτιμημένη ισοτιμία της δραχμής έναντι του ευρώ, με συνέπεια η Ελλάδα να ενταχθεί στην ΟΝΕ με μόνιμο ανταγωνιστικό μειονέκτημα.
- Η μη τήρηση του ορίου του 60% του ΑΕΠ όσον αφορά το Δημόσιο χρέος για την ένταξη της Χώρας στην ΟΝΕ.
Το φερόμενο ως «εκσυγχρονιστικό» μπλοκ της εποχής εκείνης, αποφάσισε, δίχως μακροπρόθεσμο και βιώσιμο σχέδιο, να εντάξει την χώρα μας στην ΟΝΕ με κάθε κόστος, και να δεσμεύσει με μαθηματική ακρίβεια τις επόμενες γενεές σε παρατεταμένη λιτότητα ελπίδας, ονείρων και προοπτικής.
«Το ότι η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωζώνη με ένα χρέος πάνω από το 100% του ΑΕΠ, υποδηλώνει την ελαφρότητα με την οποία δομήθηκε η ΟΝΕ», αναφέρει ενδεικτικά, ο Λέκτορας κ. Γαλανός στην σελίδα 167.
Κι αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα και τον ρόλο των «ισχυρών» της Ευρώπης καθώς και τον σχεδιασμό τους.
Η οικονομική ανάλυση προφανώς, οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα, όπως τεκμηριωμένα αποδεικνύεται στο βιβλίο.
Και καλούμαι σήμερα εγώ, ως πολιτική και κοινωνική οντότητα, να δεχθώ ότι οι Γερμανοί - που το δυνατό τους σημείο είναι η οργάνωση και η τυποποίηση των διαδικασιών - έκαναν λάθος και επέτρεψαν σε χώρες του Νότου με αποκλίνοντες προϋπολογισμούς να «μαγειρέψουν» στοιχεία και να ενταχθούν στην ΟΝΕ!!!
Ιστορικά πρόκειται μάλλον για το ακριβώς αντίθετο.
Όπως υπογραμμίζεται στις πηγές του κ. Σκλιά και κ. Μαρή (σελ. 42), κατά τον Alesina & Grilli (1993):
«Η Γερμανία επείσθη να συμμετέχει στην ΟΝΕ, με αντάλλαγμα τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής της ευρωζώνης.
Έτσι επιτεύχθηκε ο έλεγχος των Οικονομιών των Κρατών της Ευρωζώνης μέσω της ενιαίας νομισματικής πολιτικής.
Με την συμμετοχή, δηλαδή, χωρών με αμφιλεγόμενα οικονομικά μεγέθη, που αργά η γρήγορα θα οδηγούντο σε εσωτερική υποτίμηση. Ενδεχομένως, ήταν τεχνικά, απαραίτητη προϋπόθεση.
Προφητικά θα ήθελα να προβλέψω σήμερα από αυτό το βήμα, ότι:
Αν οι πολιτικές ισορροπίες της Ευρωζώνης ανατραπούν κάποια στιγμή στο μέλλον και οι Λαϊκιστές και οι Ακραίοι κύκλοι αποκτήσουν καθοριστικές πλειοψηφίες στην Επιτροπή απειλώντας κατά κάποιο τρόπο να χαθεί ο έλεγχος της Νομισματικής Πολιτικής από την κρατούσα οικονομική νομενκλατούρα της Ευρώπης, θα συμβεί το εξής:
Το δόγμα της «ηγεμονικής ισορροπίας» θα επικρατήσει. «Οι ισχυροί» πρώτοι θα διαχωρίσουν τις τύχες τους από όλους τους άλλους. Με απρόβλεπτες συνέπειες για τους ανήκοντες στην δεύτερη και τρίτη ταχύτητα.
Κυρίες και κύριοι,
Φυσικά το πολιτικό ερώτημα που προκύπτει από την προσέγγιση αυτή, δεν είναι μόνο ο δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί, αλλά το πολιτικό μείγμα που θα αναλάβει να μετασχηματίσει την χώρα, απελευθερώνοντας τις δυνάμεις της παραγωγής και της ανάπτυξης, τις δυνάμεις της προόδου, τις δυνάμεις της ανατροπής, από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, η πολιτική τάξη πρέπει να αγκαλιάσει αποκλειστικά την «Αλήθεια», και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να στηρίζουν συνειδητά και συστηματικά κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού της κοινωνίας και κατ’ επέκταση της οικονομίας στη βάση των αρχών του κοινωνικού φιλελευθερισμού και της Ευρώπης των Λαών, στην οποία η ευημερία του Ανθρώπου προηγείται της ευημερίας των Αριθμών.
Η πολιτική τάξη, ανεξαρτήτως ιδεολογικής αφετηρίας, πρέπει να ευθυγραμμιστεί σε μείζονα ζητήματα πολιτικού ενδιαφέροντος και κυρίως Εθνικού συμφέροντος.
Θα πρέπει να υιοθετήσει στρατηγική σύγκρουσης με κάθε πρακτική συντήρησης και διαιώνισης των «κακώς κείμενων».
Ο κοινός παρονομαστής μίας τέτοιας Εθνικής προσπάθειας θα πρέπει να έχει ένα και αποκλειστικό σκοπό:
Την διατήρηση της Εθνικής αξιοπρέπειας και την ενίσχυση του Ελληνικού πνεύματος.
Η κακώς εννοούμενη πολιτική παρέμβαση, οι πολιτικές αντιμετώπισης των συμπτωμάτων και όχι των αιτίων, η δημιουργία απαίδευτων πολιτικών ελίτ που κυβερνούν την χώρα, έχουν τα τελευταία χρόνια καταστρέψει κάθε τι ζωντανό, δημιουργικό και ελπιδοφόρο στην Πατρίδα μας.
Έχουν στρέψει τους πολίτες συνολικά εναντίον της πολιτικής και των πολιτικών, έχουν ενισχύσει τα Άκρα, και έχουν ουσιαστικά καταστήσει ανενεργή κάθε ορθολογική προσπάθεια ανάτασης και ανόρθωσης των αξιών και αρχών του Ελληνικού πνεύματος και επαναπροσδιορισμού της Εθνικής μας ταυτότητας.
Προσωπικά πιστεύω, ότι η τρέχουσα κρίση που η Ελληνική κοινωνία βιώνει τα τελευταία χρόνια, είναι φυσικά κρίση οικονομική, τραπεζική, εργασίας, οργάνωσης και διοίκησης του Δημόσιου τομέα, αλλά κυρίως είναι κρίση Παιδείας και Πολιτισμού.
Το έτος «Μηδέν», το έτος 2009, σηματοδοτεί το τέλος του «πολιτικού ρομαντισμού», το τέλος της πολιτικής αυτάρκειας, το τέλος της πολιτικής αξιοπρέπειας.
-Σηματοδοτεί την αρχή του πολιτικού ετεροφωτισμού, την εποχή του πολιτικού σκοταδισμού και των ευτελών σκοπιμοτήτων.
Δική μας υποχρέωσή είναι, να εργαστούμε συστηματικά, μεθοδικά και κυρίως «Ελληνικά», με στόχο να αναδείξουμε και να υπηρετήσουμε την ιστορική «Αλήθεια», που με ασφάλεια θα μας οδηγήσει στην Νέα Εποχή.
Με αυτό τον τρόπο θα απομονώσουμε τους άναρθρους Λαϊκιστές, τους φερόμενους εκσυγχρονιστές, τους μονοφυσιτικούς τεχνοκράτες, τους ευνούχους του ιδεολογικού πατερναλισμού, και θα αναδείξουμε την αληθινή φύση του «Συνταγματικού Πατριωτισμού» και του «Κοινωνικού Φιλελευθερισμού».
Συντεταγμένες, που φυσικά, δεν μπορούν να χαραχθούν σε καμία περίπτωση από κυβερνήσεις, όπως οι σημερινές, αφού έχουν εντελώς διαφορετικές λογικές, όχι απλά για την οικονομία αλλά για έννοιες όπως η Πατρίδα μας.
Σας ευχαριστώ
Δείτε και το σχετικό βίντεο :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου