Δεν είναι όλα «Τρόικα»
Υπήρξε μια πολύ μακρά περίοδος στην καθημερινότητά μας που «συνηθίσαμε» περιστατικά τα οποία σήμερα φαντάζουν σχεδόν ως «εγκλήματα». Καθημερινές συμπεριφορές που τις περνάγαμε στο «ντούκου», που τις αντιμετωπίζαμε αδιάφορα, ορισμένες φορές μπορεί να θυμώναμε για λίγο, αλλά η ζωή συνεχιζόταν και φτάσαμε στις μέρες μας να ταλαιπωρούμαστε από όσα μέχρι θες θεωρούσαμε «φυσιολογικά» ή ακόμα και κοινωνικά, οριακά ανεκτά.
Πόσες φορές δεν έτυχε παλαιότερα να βρεθείτε σε κουβέντες και να ακούτε ανθρώπους να παραπονιούνται συνεχώς, να λένε ότι δεν τα βγάζουν πέρα, ότι αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, που «κλαίγονταν» όπως λέγαμε για τέτοιες περιπτώσεις που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Και βλέπαμε ανθρώπους αυτής της νοοτροπίας να γυρνούν γύρω μας με πανάκριβα αυτοκίνητα, να πηγαίνουν διακοπές σε μέρη που τα κοιτάγαμε σαν όνειρο σε τουριστικούς οδηγούς, να ακούμε για Μπαλί, για Πορτογαλίες την εποχή του επικού ελληνικού EURO, για Ντουμπάι. Να ακούμε για «μαστόρους» και σπίτια, να τους βλέπουμε με τα τελευταία gadgets ανά χείρας, να βλέπουμε σε κάθε εκπτώσεις «αποβάσεις» στην πρωτεύουσα σε απλησίαστα μαγαζιά για μια μεσοαστική οικογένεια.
Πόσες φορές δεν έτυχε στην εφορία ή στον προθάλαμο του λογιστή σας, να βρεθείτε με ανθρώπους που μονίμως, κάθε χρόνο, έκαναν φορολογικές δηλώσεις ακριβώς στο αφορολόγητο και εσείς περιμένατε να δείτε πως θα τα βγάλετε πέρα με το δικό σας εκκαθαριστικό. Και την επόμενη χρονιά το ίδιο, και την επόμενη πάλι και αναρωτιόσασταν πως είναι δυνατόν να βλέπετε δίπλα σας ένα επίπεδο διαβίωσης που δεν είχε καμία σχέση με τα δηλωθέντα εισοδήματα.
Πόσες φορές δεν έτυχε να βρεθείτε σε παρέες ή να ακούσετε παραδίπλα σας, ανθρώπους σχετικά μεγάλης ηλικίας να «περηφανεύονται» ότι ποτέ τους δεν έκαναν φορολογική δήλωση και δεν χρειάστηκαν ποτέ τους ΑΦΜ. Πόσες φορές δεν έτυχε να ακούσετε εκείνες τις ιστορίες που με έμοιαζαν με «αστικούς μύθους» για τις περίφημες κυρίες του Κολωνακίου που πάλευαν να παρκάρουν κάτω από την πολυκατοικία κάτι ογκώδη τζιπ που τα είχαν αγοράσει ως «αγροτικά». Ή κάποιους άλλους «μύθους» για οδηγούς φορτηγών ή ταξί που έπαιρναν αναπηρικές συντάξεις ή επιδόματα τυφλότητας. Πόσες ιστορίες δεν ακούσατε για περίεργες επιδοτήσεις, για τεράστιες «επενδύσεις» που δεν είδατε ποτέ, για αστρονομικά ποσά που λέγονταν σε διάφορες κουβέντες την αλησμόνητη περίοδο του Χρηματιστηρίου.
Ακόμα και οι κινηματογραφικές ταινίες μιας ολόκληρης εποχής ήταν βασισμένες σε όλα όσα βιώναμε γύρω μας, σε όσα γνωρίζαμε ότι συνέβαιναν, αλλά συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε σαν «κωμωδία», να γελάμε και πολλοί να τα θεωρούν και «μαγκιά», μέσα σε μια κοινωνία που εθιζόταν όλο και πιο πολύ στην ασυδοσία και στην, επιλεκτική πάντα, μη εφαρμογή των νόμων.
Τώρα πια όλα αυτά δεν μοιάζουν με «αστικούς μύθους». Μέχρι στιγμής, λίγα από αυτά αποκαλύπτονται καθημερινά και μας γεμίζουν με οργή γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι, πέρα από το πολιτικό επίπεδο που συνήθως μας αποξενώνει από όσα συμβαίνουν δίπλα μας, είναι ακριβώς αυτά που σε σημαντικό βαθμό – όχι αποκλειστικά – μας οδήγησαν στις σημερινές τραγικές καταστάσεις.
Αυτές τις ημέρες έρχονται στα νοικοκυριά της χώρας τα εκκαθαριστικά της εφορίας. Κάθε σπιτικό που ήταν τα προηγούμενα χρόνια συνεπές με τις φορολογικές του υποχρεώσεις διαπιστώνει ότι επωμίζεται ακόμα μεγαλύτερα βάρη. Γνωρίζει ότι στο άμεσο μέλλον θα έρθει αντιμέτωπο και με άλλες φορολογικές υποχρεώσεις που έρχονται από το παρελθόν και εύκολα πλέον αντιλαμβάνεται ότι επίκειται ένας δύσκολος χειμώνας σε κάθε επίπεδο. Για άγνωστο λόγο, πολλές πρόσφατες υποχρεώσεις προκύπτουν από την καθυστέρηση πολλών μηνών και ετών, από πλευράς των αποστολέων, μερικές μάλιστα προέρχονται ακόμα και από μέτρα που το 2009 μας έλεγαν ότι θα καταργηθούν. Αλλά εμφανίζονται σήμερα σαν χρωστούμενα, σαν εκκρεμότητες.
Η καθημερινότητα δείχνει ότι για ακόμα μια φορά, όσοι διαχρονικά υπήρξαν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους είτε από επιλογή τους, είτε επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, θα «τιμωρηθούν» με σκοπό τη σωτηρία της πατρίδας. Αυτό που αποκαλούσαμε παλαιότερα «γνωστά υποζύγια», με όλες τις γνωστές δόσεις υπερβολής και τις εκάστοτε αντιπολιτευτικές κορώνες, σήμερα αποκτά νόημα ουσιώδες και εμφατικό. Αποτελεί μια απτή πραγματικότητα που δεν αφήνει περιθώρια για πολιτικές ερμηνείες. Και την ίδια ώρα, η οικονομία στενάζει από την κατακόρυφη πτώση της κατανάλωσης, την αλματώδη αύξηση της ανεργίας, τις κατακόκκινες δανειακές υποχρεώσεις που μοιάζουν με παλιές αμαρτίες που επιζητούν «εκδίκηση».
Το πρόβλημα πια δεν είναι μια ολόκληρη τάξη που καταρρακώνεται, είναι ότι όσοι υπήρξαν διαχρονικά συνεπείς προς την Πολιτεία καλούνται σήμερα να αποφασίσουν, επί του πρακτέου, αν θα παραμείνουν συνεπείς και θα στερηθούν, για να συμβάλουν στη σωτηρία της πατρίδας. Ουσιαστικά, μιλάμε για αμιγή πατριωτισμό, ο οποίος αυτή τη φορά κοστίζει και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα προστεθούν άλλοι «πατριώτες» πέρα από τους ίδιους που καταμετρούνταν επί σειρά ετών. Αυτή τη φορά η χώρα έχει μια κυβέρνηση που δεν έχει άλλη επιλογή από το να προσπαθήσει να περισώσει ό,τι μπορεί με όσο το δυνατό πιο δίκαιο και αναλογικό τρόπο. Αυτό το τελευταίο όμως δεν επαφίεται μόνο σε εκείνη. Γι’ αυτό λέω ότι ο πατριωτισμός πλέον θα κοστίζει και δεν θα περιορίζεται σε κορώνες, δεκάρικους και τηλεοπτικούς αλαλαγμούς.
Πέρα από όλα αυτά όμως, η πατρίδα έχει ανάγκη από μια βελούδινη επανάσταση, από εμπνευσμένους ανθρώπους του πεδίου μέσα στην πολιτική, από πολιτικό προσωπικό του πρακτέου και όχι της θερμοκοιτίδας. Έχει ανάγκη από μια νέα κοινωνική συμφωνία που θα είναι καθαρή και από την πλευρά των κυβερνώντων και από την πλευρά των πολιτών. Εύκολο δεν είναι τίποτα. Εκείνο όμως που οφείλουμε να κάνουμε είναι να μην παρασυρθούμε. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει ούτε Βενεζουέλα, ούτε Φινλανδία. Μπορεί να είναι όμως η Ελλάδα που όλοι μας κουβαλάμε μέσα στην ψυχή μας, που είναι γραμμένη στο DNA μας. Και αυτό επίσης κοστίζει.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι όλα «Τρόικα» …
Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.
Βασίλειος Μπαλάφας
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου