26/3/12 - Ο Βενιζέλος απαντά στον Βενιζέλο

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 24 Μαρτίου 2012, σελίδα 7 :

Ο Βενιζέλος απαντά στον Βενιζέλο

Μετά τις εσωκομματικές διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ, η περίοδος Παπανδρέου κλείνει για το κόμμα. Για την Ελλάδα, η περίοδος αυτή θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να κλείσει, καθώς ο Παπανδρέου μόλις ξεκινά να μπαίνει στη βάσανο της ιστορίας για να αποτιμηθεί οριστικά τόσο η Προεδρία του στο ΠΑΣΟΚ, όσο και η παρουσία του στο τιμόνι της χώρας.

Νέος Πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ ανέλαβε ήδη ο μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομικών, κ. Βενιζέλος, δεινός ρήτορας και άνθρωπος με πείσμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι επέμεινε στο στόχο του και εν τέλει τον ικανοποίησε, παρά τα όσα συνέβησαν την προηγούμενη φορά που διεκδίκησε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Τώρα καλείται να οδηγήσει την παράταξή του στις επερχόμενες εκλογές και εκ των πραγμάτων θα κινηθεί σε πιο «κομματικά» νερά απ’ ότι μας είχε συνηθίσει τον τελευταίο καιρό.

Η πρώτη του ομιλία στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος ήταν σαφώς προεκλογική και επιχείρησε να δώσει το προσωπικό του στίγμα ως επικεφαλής. Με το κλείσιμο της ομιλίας του καθόρισε τη «γραμμή» με την οποία θα διεκδικήσει την ψήφο των Ελλήνων. «Κάποιοι ζητούν μια αυτοδύναμη Κυβέρνηση, εμείς ζητούμε μια αυτοδύναμη Ελλάδα» είπε στο τέλος ο Βενιζέλος, θεμελιώνοντας την προεκλογική του τακτική και καθορίζοντας το επικοινωνιακό μότο που θα χρησιμοποιηθεί. Προφανώς αναφέρεται στη ΝΔ και τη δεδηλωμένη επιδίωξή της για αυτοδυναμία στις εκλογές που έρχονται. Ψέγει την επιδίωξη αυτή και κατά κάποιο τρόπο την υποβαθμίζει, την υποτιμά ακόμα και ως επιθυμία, ως στρατηγική επιλογή.

Ο Βενιζέλος με αυτή του τη φράση δείχνει συνεπής στην παραδοσιακή πολιτική επικοινωνία του ΠΑΣΟΚ, εκείνη που θεωρεί μόνο τους ψηφοφόρους της παράταξης αυτής «δημοκράτες», μόνο αυτούς «προοδευτικούς», μόνο αυτούς «μεταρρυθμιστές», μόνο αυτούς «εκσυγχρονιστές», μόνο αυτούς οραματιστές μιας «αυτοδύναμης Ελλάδας».

Είναι όμως συνεπής στον εαυτό του και στον ίδιο του τον πολιτικό λόγο ; Έχει ο ίδιος τόσο μεγάλη αποστροφή στην αυτοδυναμία, όσο εμφανίζεται με τη φράση του αυτή ; Ας απαντήσει ο ίδιος :

Στις 27/5/2007, στην «Ελευθεροτυπία» έλεγε ότι «Οι «μεγάλοι συνασπισμοί» είναι μεταβατικές καταστάσεις ανάγκης, που αλλοιώνουν θεμελιώδεις παραδοχές της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην οποία η διάκριση μεταξύ κυβερνητικής πλειοψηφίας και αντιπολιτευόμενης μειοψηφίας είναι εγγύηση θεσμικής ισορροπίας, αλλά και διαφάνειας. Εγγύηση υπέρ των ίδιων των πολιτών.».

Στις 2/7/2007, στο «Έθνος» έλεγε ότι «Είμαι υπέρ των καθαρών λύσεων που μπορεί να τις παρακολουθεί και να τις ελέγχει ο πολίτης, χωρίς παρασκηνιακές και αδιαφανείς συνεννοήσεις. Είμαι συνεπώς υπέρ των αυτοδύναμων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, που έχουν στη συνέχεια την ικανότητα και τη φρόνηση να διαμορφώσουν πολύ ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συναινέσεις.».

Στις 6/10/2008, στα «Νέα» έλεγε ότι «Η στόχευση της αυτοδυναμίας είναι ούτως ή άλλως βασική προϋπόθεση για την κατάκτηση της πρώτης θέσης που επιτρέπει σ’ ένα κόμμα εξουσίας να αποκτήσει την πρωτοβουλία των πολιτικών και θεσμικών κινήσεων στο μετεκλογικό σκηνικό.».

Στις 6/12/2008, στην «Ελευθεροτυπία» έλεγε ότι «Θεωρώ συνεπώς ότι είναι όχι μόνο θεμιτός, αλλά και αναγκαίος στόχος για το ΠΑΣΟΚ η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία ως εγγύηση πολιτικής σταθερότητας και προγραμματικής σαφήνειας, αλλά και ως βάση για τη διαμόρφωση των ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών συνεργασιών που είναι αναγκαίες για να κυβερνηθεί με άλλο δημόσιο ήθος και με πολιτική αποτελεσματικότητα ο τόπος.».

Στις 5/9/2009 στο «Ράδιο Θεσσαλονίκη» έλεγε ότι «Άρα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πρώτη προτίμηση του ΠΑΣΟΚ, ο στόχος, είναι η αυτοδύναμη πλειοψηφία. Ο πολίτης την επομένη ημέρα θέλει να έχει μια κυβέρνηση που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και ευθύνες και όχι μια αόριστη κατάσταση διαπραγματεύσεων, διαβουλεύσεων και ανταλλαγών κομματικών θέσεων και πυρών.»

Στις 6/9/2009 στο «Έθνος» έλεγε ότι «Η αυτοδυναμία είναι αριθμητικά και πολιτικά απολύτως εφικτή. Την επομένη των εκλογών οι πολίτες δεν θέλουν αβεβαιότητα και διαβουλεύσεις, αλλά μια σταθερή κυβέρνηση ικανή να αναλάβει μεγάλες πρωτοβουλίες και να δώσει ρυθμό στη χώρα.».

Στις 26/9/2009 στην «Ημερησία» έλεγε ότι «Θεωρώ ότι το ένστικτο και η ωριμότητα του λαού θα τον οδηγήσει σε μία επιλογή πολιτικής σταθερότητας και προγραμματικής καθαρότητας. Αλλά μιλάμε για μία νέου τύπου αυτοδυναμία, όχι αυτάρεσκη αλλά έτοιμη να οργανώσει τις αναγκαίες εθνικές συναινέσεις και τις αναγκαίες κοινωνικές συμφωνίες για να γίνουν οι αλλαγές που απαιτούνται.».

Στις 27/9/2009 στον «Αγγελιοφόρο» έλεγε ότι «Όπως έχω πει κατ’ επανάληψη, το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει και θα κατακτήσει την αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά η αυτοδυναμία αυτή θα είναι «νέου τύπου».».

Στις 30/9/2009 στη «Νίκη» έλεγε ότι «Μία συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων αλλοιώνει τα δεδομένα ενός σύγχρονου, δημοκρατικού κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβέρνησης. Καταργεί τη διάκριση μεταξύ κυβερνητικής πλειοψηφίας και αντιπολιτευόμενης μειοψηφίας, ακυρώνει τη λειτουργία των θεσμικών αντιβάρων που είναι αναγκαία για τη διασφάλιση της διαφάνειας, ενισχύει τον κομματισμό στο κράτος και ενθαρρύνει μία μαξιμαλιστική και ανέξοδη αντιπολίτευση εκ μέρους των μικρών κομμάτων που έχουν, ούτως ή άλλως, μέτωπο με τον «δικομματισμό».».

Την 1η/10/2009 στα «Νέα» έλεγε ότι «Τώρα η αυτοδυναμία είναι η εγγύηση της σταθερότητας και της προγραμματικής σαφήνειας, αλλά επιπλέον η βάση για την οικοδόμηση μεγάλων εθνικών συναινέσεων και μεγάλων κοινωνικών συμφωνιών, προκειμένου να επιτυγχάνεται η ευρύτερη δυνατή στήριξη των πρωτοβουλιών που οφείλει να πάρει μια νέα κυβέρνηση.».

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να γράψει κανείς τίποτα παραπάνω. Τις απαντήσεις τις έχει δώσει ο ίδιος ο Βενιζέλος στον εαυτό του και μάλιστα αποστομωτικά. Ας ξαναπροσπαθήσουν να μιλήσουν λίγο περισσότερο οι δυό τους και ίσως καταφέρουν να συναντηθούν … Όλα τα αποσπάσματα που μνημονεύτηκαν σε αυτό το άρθρο είναι διαθέσιμα στην προσωπική ιστοσελίδα του κ. Βενιζέλου.  


Άλλα νοιάζουν την κοινωνία

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βενιζέλος παρουσιάζει εντυπωσιακή ανακολουθία λόγων και πολλές φορές πράξεων «κατά τας ανάγκας και κατά τας συνθήκας». Ενίοτε, επειδή είναι πολύ καλός χειριστής του προφορικού λόγου, καταφέρνει να λέει κάτι, χωρίς στην ουσία να λέει τίποτα. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι η φράση του στις 15 Μαρτίου 2012 κατά τη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε. «Οι εξελίξεις στην πολιτική είναι γεωμετρικές, δεν είναι γραμμικές» απάντησε σε ερώτηση δημοσιογράφου και τον οδήγησε σε εγκεφαλικό αδιέξοδο προσπαθώντας να καταλάβει τι του είπε. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα δεν έχει καταφέρει να συνέλθει και για πολύ καιρό ακόμα θα προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το κρυμμένο μήνυμα του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Ο Βενιζέλος λοιπόν, έχοντας πάντα ως άποψη το ότι μόνο οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι «πατριώτες» και νοιάζονται για την «αυτοδύναμη Ελλάδα», δεν ορίζει απλά το πασοκικόν ως εθνικό, αλλά μεταφέρει και τα προβλήματα του ΠΑΣΟΚ στην όλη διαδικασία ανάκαμψης της πατρίδας. Θεωρεί δηλαδή ότι η ίαση του ΠΑΣΟΚ είναι συνώνυμη με την ίαση της χώρας. Ευθυγραμμίζει το κόμμα με τη χώρα, ορίζοντας μάλιστα μια σχέση αλληλεξάρτησης, συμπληρωματική και εξόχως αλληλένδετη. Αν το ΠΑΣΟΚ δεν ανακάμψει, δεν μπορεί να ανακάμψει και η Ελλάδα. Αυτά μας είπε εν ολίγοις.

Για να καταλήξει στη διατύπωση αυτή ο Βενιζέλος δεν κοίταξε καν γύρω του, δίπλα του. Δεν το συνηθίζει κιόλας, μιας και η ματιά του είναι πάντα ευθεία, ποτέ το κεφάλι δεν γυρνά ξεχωριστά από τον κορμό του. Ακόμα και όταν χειροκροτεί, τα χέρια του είναι χαμηλά, σχεδόν στο ύψος της μέσης και οι παλάμες χτυπούν μαλακά η μια την άλλη, χωρίς σχεδόν καν να αποκολλώνται μεταξύ τους. Όλα αυτά είναι σαφή δείγματα και της αντίληψής του γενικότερα, της στάσης και της κοσμοθεωρίας του.

Θα έπρεπε να κοιτάξει όμως λίγο γύρω του καλύτερα. Να δει ότι η κοινωνία είναι βάναυσα πληγωμένη από τους διπλανούς του. Απαξιώθηκε ολοκληρωτικά και οριζόντια. Όλοι είναι «κοπρίτες», άλλοι είναι «κλέφτες», άλλοι είναι «τεμπέληδες», άλλοι είναι «μαϊμού λήπτες προνοιακών επιδομάτων». Η αδυναμία των διπλανών του και του ιδίου να ξεχωρίσουν και να αναδείξουν πραγματικά τους παρασιτικούς ενός συστήματος που δημιούργησε κατά κύριο λόγο η δική του παράταξη, οδήγησε στη συνολική αποδόμηση και απαξίωση και καταρράκωσε το ηθικό όλων.

Λοιπόν η κοινωνία ζητάει το πράγμα να πάει ανάποδα. Επειδή ακριβώς δεν είναι «όλοι ίδιοι», δεν θα πρέπει να κρύβονται οι επίορκοι και οι νταβέληδες πίσω από τη γενίκευση. Ας τους αναδείξουν, ας τους τιμωρήσουν, συμπεριλαμβάνοντας και το σινάφι του ο Βενιζέλος, εκείνο που με δικό του νόμο απαλλάσσει σχεδόν από οτιδήποτε θα διωκόταν ένας απλός πολίτης. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ ας το λύσει μόνος του, εσωτερικά ο νέος πρόεδρός του και ας αφήσει την Ελλάδα να προχωρήσει αδέσμευτη προς την ανάκαμψή της.

Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.







Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com

22/3/12 - Στην "Ελεύθερη Ζώνη" ο "κυρ - Μέντιος"

Στην ημερήσια ηλεκτρονική εφημερίδα "Ελεύθερη Ζώνη" που διαχειρίζεται η έγκριτη δημοσιογράφος κα Σοφία Βούλτεψη, δημοσιεύεται σήμερα 22 Μαρτίου το άρθρο με τίτλο "Ο κυρ – Μέντιος, ο «κορλεόνης» του χωριού".

Το άρθρο αναφέρεται στις αποκαλύψεις για τα χιλιάδες "μαϊμού" επιδόματα που δίνονται, την κατάσταση που διαμόρφωσε αυτή την πραγματικότητα και πως αυτή επηρέασε την κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου.

Μπορείτε να το δείτε εδώ.

19/3/12 - Ο κυρ–Μέντιος, ο «κορλεόνης» του χωριού

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 17 Μαρτίου 2012, σελίδα 7 :

Ο κυρ – Μέντιος, ο «κορλεόνης» του χωριού

Όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στη χώρα δεν έχουν προηγούμενο στη μεταπολιτευτική περίοδο της Δημοκρατίας μας σε επίπεδο διοίκησης. Καθημερινά τα δελτία ειδήσεων είναι γεμάτα από αποκαλύψεις για πολυδαίδαλα και πολυσχιδή κυκλώματα που μετέτρεψαν τον κρατικό κορβανά σε αλάνα ανελέητου πλιάτσικου και συνεχών ληστρικών επιδρομών με λεία εκατομμυρίων ευρώ.

Τα φαινόμενα που αποκαλύπτονται είναι επαναληπτικής και συνεχούς μορφής, δεν αποτελούσαν δηλαδή ένα στιγμιαίο χτύπημα διασπάθισης δημοσίου χρήματος που θα μπορούσε να συμβεί οποτεδήποτε, σε οποιαδήποτε χώρα. Είναι φαινόμενα που συντήρησαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και τους εξασφάλισαν με σταθερό ρυθμό εισοδήματα, ακριβά αυτοκίνητα, χλιδή, βίλες, κοινωνική προβολή. Τους εξασφάλισαν, σε βάθος χρόνου και με συνεχή εισροή, ένα υψηλότατο βιοτικό επίπεδο το οποίο σε αρκετές περιπτώσεις μετεξελίχθηκε σε οφίκια, σε πολιτική – κομματική παρέμβαση, ενίοτε ακόμα και σε υψηλόβαθμες διοικητικές θέσεις μέσα στον κρατικό μηχανισμό διοίκησης.

Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που σιτίζονταν πλουσιοπάροχα από αυτές τις «φάμπρικες» καταλήστευσης του δημόσιου κορβανά, που πήγαιναν στα χωριά τους με τα υπερπολυτελή τους αυτοκίνητα και παρίσταναν τους μεγαλοπαράγοντες που είχαν τα «κονέ» και κατάφερναν να τα παίρνουν από παντού και να βγαίνουν λάδι. Αυτοί οι άνθρωποι έμπαιναν «με τον παρά τους» μέσα στα σπίτια του χωριού, ήλεγχαν οικογένειες ολόκληρες και κατηύθυναν ακόμα και την ψήφο τους, την οποία βέβαια οι ίδιοι παζάρευαν για δικό τους όφελος. Το χωριό τους θαύμαζε και τους κολάκευε στα φανερά, όλοι όμως ήξεραν και ξέρουν σιωπηλά τι συνέβαινε, ποιοι ενδεχομένως τους κάλυπταν και έβαζαν πλάτες, με ποιους συνομιλούσαν σε τακτική βάση. Δεν μίλαγε όμως κανείς ανοιχτά για όσα είχε μέσα στο μυαλό του γιατί «ποτέ δεν ξέρεις πότε θα μας χρειαστεί ο κυρ – Μέντιος, ο παράγοντας, ο κολλητός του έτσι και ο γνωστός του εκείνου».

Διάφοροι από αυτούς που αποκαλύπτονται τον τελευταίο καιρό, έκαναν ακόμα και μοιρασιές στους τόπους τους. Μοίραζαν επιδόματα, συνταξούλες, πέρναγαν στα κουφά και καμιά επιδοτησούλα από την οποία έπαιρναν βέβαια το ποσοστό τους, κανονικοί νταραβεριτζήδες και νταβατζήδες ενός «συστήματος» που για πολλά χρόνια έβγαζε και βγάζει «βουλευτές, δημάρχους, διευθυντές» και ό,τι άλλο βάζει ο νους. Μερικοί άλλοι την είχαν πάει ακόμα πιο πέρα τη μπίζνα και είχαν μετατραπεί σε κανονική «Μαφία», βλαχοκορλεόνηδες που εκβίαζαν, μιζάριζαν και οδηγούσαν ανθρώπους στην απόγνωση ή ακόμα και σε αυτοκτονίες.

Άλλοι χρησιμοποίησαν την οικονομική «ευρωστία» που τους παρείχε όλο αυτό το πολυεπίπεδο και πολύμορφο σύστημα, που μάλλον είχε εξελιχθεί σε μέθοδο, για να αναρριχηθούν σε συνδικαλιστικά ή κομματικά πόστα και από εκεί να μεταπηδήσουν σε κομβικά, νευραλγικά σημεία της κρατικής μηχανής, αποκτώντας κάλυψη, εξουσία, δύναμη και να μπορούν να διαμορφώνουν με αυτό τον τρόπο εξελίξεις, απόψεις, νοοτροπίες, να κατευθύνουν επαγγελματίες και επιχειρηματίες, να επιβάλουν τις επιδιώξεις και τις απαιτήσεις τους, να κατεδαφίζουν και να συκοφαντούν κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι «επικίνδυνος» για τους ίδιους, για όσα πρεσβεύουν, για όσα εκπροσωπούν, για  όσους στους οποίους πουλούσαν εκδούλευση και κυρίως για τη νοοτροπία που εμφύσησαν στην ελληνική κοινωνία.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα βάδισε για πολλά πολλά χρόνια στη λογική της ήσσονος προσπάθειας, κατακρεούργησε την αξιοκρατία και ανέδειξε σε σημαντικές θέσεις ευθύνης λαμόγια. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα πολύς κόσμος δεν μπορεί καν να ξεχωρίσει τους δημοσίους λειτουργούς και υπαλλήλους ακόμα και με εξόφθαλμα, προφανή αξιολογικά κριτήρια. «Όλοι είναι ίδιοι», λένε οι περισσότεροι γιατί αυτό βολεύει όλους αυτούς που προανέφερα. Όταν «όλοι είναι ίδιοι», όχι μόνο δεν μπορούν να ξεχωρίσουν οι καλοί, αλλά και δεν μπορούν να εντοπιστούν οι επίορκοι, οι λωποδύτες και οι τακτικοί λήσταρχοι του κρατικού κορβανά. Προσπαθήστε να αναλογιστείτε πόσο πολύ τους βολεύει αυτό το «όλοι ίδιοι είναι» … 

Όλοι αυτοί που σήμερα αποκαλύπτονται σταδιακά, με βαρύγδουπους τίτλους στα δελτία ειδήσεων, για τον πολύ λαό, για την «πλέμπα», επεφύλασσαν – βέβαια – ψίχουλα και μικροεξυπηρετησούλες. Τα «χοντρά πακέτα» έπεφταν σε αδέλφια, ξαδέλφια, θειάδες, μπατζανάκηδες, σε «βασανιάρες» γκόμενες και ερωμένες που ήταν ένα είδος … κοινωνικής καταξίωσης, ένδειξη του υψηλού οικονομικού status και γαλόνι συνεπούς «λαμογισμού». Που και που γινόταν και μια πιο «διευρυμένη» μοιρασιά για να γεμίσουν τα σακούλια με τα ψηφαλάκια …

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με μερικά άλλα, μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Όλα αυτά τα λεφτά που διασπαθίστηκαν με τον τρόπο αυτό – και ήταν καθαρά λεφτά του δημόσιου κορβανά – είτε φαγώθηκαν σε χλιδές, κότερα και βίλες, είτε έφυγαν στο εξωτερικό με διάφορους τρόπους. Μεγάλο μέρος από αυτά δεν γύρισε ποτέ μέσα στην οικονομία είτε ως δαπάνη, είτε ως φόρος και χάθηκε για πάντα. Έστω και τώρα, στα στερνά, αυτή η Ελλάδα πρέπει να αφανιστεί για να έχει μια μικρή ελπίδα η υπόλοιπη.


Τι συνέβη και τα βρίσκουν ;

Υπάρχουν μεγάλα ερωτήματα που προκύπτουν με όλες αυτές τις αποκαλύψεις που γίνονται για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, για την καταλήστευση στα προνοιακά επιδόματα, για τις «μαϊμούδες» συντάξεις και τις περιοχές στις οποίες εντοπίζονται μεγάλα ποσοστά πληθυσμού να είναι ανάπηροι, τυφλοί, μουσαντένιοι άνεργοι, γιαλαντζί αγρότες, αναξιοπαθούντες που χρειάζονταν την διαρκή αρωγή του κράτους.

Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να εξηγηθεί στον λαό, το τι συνέβη και τώρα τους βρίσκουν ενώ πριν δεν μπορούσαν. Γιατί αυτές οι ιστορίες δεν συμβαίνουν τα τελευταία 5-6 χρόνια. Συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες, έχουν συγκεκριμένη ιστορική αφετηρία, εξελίχθηκαν σε μέθοδο και «επαγγελματική» πρακτική.

Όλα όσα αποκαλύπτονται δείχνουν καλά οργανωμένες διαδικασίες, δείχνουν όμως και κάτι που δεν έχει τύχει να το ακούσω ή να το διαβάσω αλλού. Δείχνουν έλλειψη φόβου, πολλά είναι απροκάλυπτα, είναι εκνευριστικά εξόφθαλμα. Δεν μπορεί, ας πούμε, να έχει ακόμα και τον ελάχιστο φόβο κάποιος που «κόβει» 75 φορές επίδομα τοκετού στο ίδιο πρόσωπο.

Σημαίνει ότι δεν φοβόντουσαν, ότι ήταν ήσυχοι και ήρεμοι, ότι δεν τους ενδιέφερε να καλύψουν ίχνη ή να κάνουν τη «δουλειά» στα μουλωχτά. Ποιοι τους κάλυπταν και ποιοι τους εξασφάλιζαν τέτοιου είδους υψηλή ασυλία ; Ποιοι είναι εκείνοι που δεν τα έβρισκαν πριν και τα βρήκαν τώρα όλα μαζεμένα ; Τι εκλογικά αποτελέσματα έδιναν σταθερά οι περιοχές στις οποίες παρουσιάζονται τα φαινόμενα ;

Ποιοι μηχανισμοί λειτούργησαν τώρα που δεν λειτουργούσαν πριν και γιατί ; Και εδώ δεν μου αρκεί η απάντηση «γιατί εδώ που φτάσαμε, δεν πήγαινε άλλο». Δεν έπρεπε να φτάσουμε εδώ, δεν επιτρέπεται που φτάσαμε εδώ. Όσοι λοιπόν λειτούργησαν τώρα και δεν λειτουργούσαν πριν, πρέπει να αναδειχθούν και να «κουρευτούν» με την ψιλή όπως οι οικονομίες του κοσμάκη, οι μισθοί των εργαζομένων, οι συντάξεις και τα ομόλογα.

Αυτά πρέπει να εξηγηθούν. Διαφορετικά, ας πάνε όλοι μαζί στον αγύριστο.


Εξεπλάγην κανείς ;

Υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση όλων των παραπάνω γεγονότων, η οποία δείχνει τον ωχαδερφισμό μας, τη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε για δεκαετίες στη χώρα και τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αντιμετωπίζει κάποια φαινόμενα διαχρονικά. Γιατί μπορεί τώρα να βλέπουμε ιπτάμενα γιαούρτια και οπωροκηπευτικά, αλλά θα μου επιτρέψετε να γράψω ότι «είναι αργά για δάκρυα …».

Η λύση δεν είναι ούτε οι πέτρες, ούτε οι τραμπουκισμοί, ούτε οι εκφοβισμοί που μοιραία, αν συνεχιστούν, θα οδηγήσουν σε ολοκληρωτισμούς διάφορων τύπων. Θα οδηγήσουν σε αδιέξοδα, σε κατάρρευση της έστω και προβληματικής δημοκρατίας μας και μετά θα καθόμαστε όλοι μαζί μπροστά στην τηλεόραση και θα αναρωτιόμαστε τι συνέβη.

Κοιτάξτε γύρω σας, ακούστε τις συζητήσεις σε διάφορα σημεία, από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Θα διαπιστώσετε ότι κανείς δεν εξεπλάγη από την αποκάλυψη όλης αυτής της βρωμιάς που γεμίζει δυσωδία την καθημερινότητά μας. Κανείς δεν αιφνιδιάστηκε και δεν έπεσε από τα σύννεφα. Όλοι σχεδόν ήξεραν. Όλοι σχεδόν υποπτεύονταν.

Υπήρχαν – βέβαια – και κάποιες χιλιάδες ανθρώπων, ακόμα και πολιτικοί ή ολόκληροι πολιτικοί χώροι που εδώ και πολλά χρόνια τα έλεγαν, τα τόνιζαν και τα φώναζαν, αλλά τους έλεγαν «γραφικούς», «παλαιοκομματικούς», «κολλημένους». Τους εξαφάνιζαν, τους λοιδορούσαν και τους διέβαλαν με κάθε τρόπο και μέσο.

Εδώ λοιπόν τώρα είναι η μεγάλη ευθύνη του κάθε πολίτη. Να θυμηθεί, να αξιολογήσει, να αναθεωρήσει, να σκεφτεί. Να μην τα θεωρήσει ξανά «όλα ίδια», για να μην ξαναβρεθεί μετά από χρόνια σε αφόρητη πλήξη και αδιέξοδο, λόγω έλλειψης έκπληξης …

Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.








Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com

14/3/12 - Στην "Ελεύθερη Ζώνη"

Στην ημερήσια ηλεκτρονική εφημερίδα "Ελεύθερη Ζώνη" που διαχειρίζεται η έγκριτη δημοσιογράφος κα Σοφία Βούλτεψη, δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 12 Μαρτίου το άρθρο με τίτλο "Ήρθε η ώρα της νέας γενιάς".

Μπορείτε να το δείτε εδώ.

12/3/12 - Για να μην υπάρχουν αυταπάτες

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 10 Μαρτίου 2012, σελίδα 7 :

Για να μην υπάρχουν αυταπάτες

Όλα δείχνουν ότι τις επόμενες ημέρες θα ησυχάσουμε οριστικά από όλη τη βαβούρα που ζούμε τον τελευταίο, τουλάχιστον, μήνα σχετικά με το PSI, τους εφαρμοστικούς νόμους, τις προϋποθέσεις υλοποίησης των αποφάσεων του Eurogroup, τη σύναψη της νέας δανειακής σύμβασης. Η ανταλλαγή των ομολόγων φαίνεται ότι ολοκληρώνεται ομαλά, η Ελλάδα, δια του Κοινοβουλίου της υπέγραψε, ψήφισε, ενέκρινε όσα, ορθολογικά και μη, της ζήτησαν οι εταίροι της και πλέον οδεύουμε προς μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα που θέλει πολλή και συνεπή δουλειά για να πάρει μια μορφή και να θεωρηθεί ότι μας πηγαίνει σε μια θετική κατεύθυνση.

Τη βραδιά της δραματικής ψηφοφορίας στη Βουλή, σχετικά με το πλαίσιο μέτρων που ζητήθηκε από την Ευρώπη προκειμένου να «διασωθεί» η Ελλάδα, είχα γράψει στο Facebook ότι «η χώρα εξασφάλισε ένα ελάχιστο έδαφος για να παλέψουμε και να δημιουργήσουμε όλα εκείνα τα μεγάλα που μας ενώνουν. Είναι η ώρα των νέων, της νέας γενιάς, του μονόδρομου της συμμετοχής για όσους θέλουν να αλλάξουν πράγματα. Κανείς δεν χαίρεται απόψε, αποκτούμε όμως επιτέλους έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό.».

Όσοι διαβάζουν συνεπώς την αρθρογραφία μου γνωρίζουν ότι από πολύ νωρίς έχω καυτηριάσει αδιέξοδες πολιτικές που επιβάλλονται, απαράδεκτες τακτικές που εφαρμόζονται, απίστευτες εκχωρήσεις που ζητούνται από την Ελλάδα, σε καιρό ειρήνης, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της με τη βοήθεια των εταίρων της στην Ε.Ε.. Και όλα αυτά, βέβαια, έχουν οδηγήσει σε ένα γενικότερο πλαίσιο εφαρμοζόμενης πολιτικής της οποίας τα αποτελέσματα είναι οικτρά, καταστροφικά και κυρίως τελείως διαφορετικά από εκείνα που υπόσχονταν ντόπιοι και ξένοι μεταπράτες μιας δήθεν δημοσιονομικής εξυγίανσης που στοχεύει στη βελτίωση των αριθμών και των δεικτών και ξεχνάει τους ανθρώπους και τις κοινωνίες.

Αυτές τις ημέρες θα ακούσετε και θα δείτε πολλούς, κυρίως από αυτούς που βρίσκονται σε κυβερνητικές θέσεις τα τελευταία 2 χρόνια, σχεδόν να πανηγυρίζουν για τις εξελίξεις και να προσπαθούν, βαρύγδουπα, να δικαιώσουν εαυτούς για την πολιτική που έχουν ακολουθήσει. Με ρητορικές υπερβάσεις και λεκτικούς ακροβατισμούς θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν μια κατάσταση που απλώς εξασφαλίζει πια ένα ελάχιστο στέρεο υπόβαθρο, ως την απαρχή μιας νέας εποχής προοπτικής. Ας μην τρέφουν αυταπάτες, ούτε οι ίδιοι και να μην τις μεταδίδουν και προς τον κόσμο.

Έγραψα λοιπόν εκείνο το βράδυ ότι «κανείς δεν χαίρεται απόψε, αποκτούμε όμως επιτέλους έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό» και έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι. Δεν υπάρχουν χαρές και χειροκροτήματα όταν η χώρα «σιγουρεύει» ότι δε θα μπορεί να βγει στις αγορές για τα επόμενα δέκα τουλάχιστον χρόνια. Ούτε μπορεί κανείς να θριαμβολογεί επειδή θα υποφέρουν ακόμα περισσότερο οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι ή επειδή νέοι πολίτες, από τους οποίους σαν κοινωνία περιμέναμε να χτίσουν σπιτικά και οικογένειες, θα δουλέψουν με 400 και 500 ευρώ το μήνα, ιδιαίτερα μέσα σε μια οικονομία που οι τιμές συνεχίζουν να ανεβαίνουν και το κόστος ζωής δεν διαμορφώνεται σύμφωνα με τη γενικότερη κατάσταση των περικοπών.

Ο προσανατολισμός και το ελάχιστο έδαφος αποτελούν τα μοναδικά θετικά στοιχεία από όλη αυτή την υπόθεση. Το πρώτο γιατί αποκτούμε ως χώρα – έστω και δια του καταναγκασμού – μια διαφορετική προσέγγιση οικονομικής διαχείρισης που θα έχει ως άξονα το να μη χρεώνεται και να μη ζει εις βάρος των επόμενων γενεών. Το δεύτερο γιατί την ώρα που μια ολόκληρη κοινωνία, παρασυρμένη από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν ή έχουν πάρα πολλά να κερδίσουν, έμοιαζε να επιζητά στην ελεύθερη πτώση μιας χρεοκοπίας τη λύτρωση και την εξιλέωση, εξασφαλίστηκε μια αφετηρία, ένα υπόβαθρο για να ξεκινήσουμε να χτίζουμε μια άλλη κοινωνία, μια άλλη οικονομία, μια άλλη νοοτροπία με πολύ κόπο, με πολλές θυσίες.

Όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα δεν είναι ούτε αποτέλεσμα πολιτικής σκέψης, ούτε πολιτικού σχεδιασμού και συγκροτημένου σχεδίου. Μια ομάδα ανθρώπων εκτός τόπου και χρόνου, διεκδίκησε και κέρδισε το 2009 τη διακυβέρνηση της χώρας υπό τα συνθήματα παροχών και λαϊκίστικων τσιτάτων. Διαπιστώνοντας στη συνέχεια ότι είχαν κάνει λάθος σε όλα όσα έλεγαν από το 2007 ως το 2009, άτακτα, αυτόβουλα και ηθελημένα προσέτρεξαν στους διεθνείς μηχανισμούς και στις συνταγές χρεοκοπίας για να μπορέσουν να κυβερνήσουν, μιας και είχαν όλοι έτοιμες τις πένες για να υπογράψουν και πάλι παροχές.

Η αλήθεια είναι αυτή και δεν χρειάζεται καμία εξεταστική για να την αναδείξει. Το θέμα είναι ότι στις επόμενες εκλογές θα αναμετρηθούν κυρίως εκείνοι που νομίζουν ότι όλα αυτά είναι «ευλογία» και ότι μαζί με τους ίδιους πρέπει να τιμωρηθεί και ο λαός για τον ασύδοτο λαϊκισμό τους και εκείνοι που επιζητούν μια επίπονη και ελπιδοφόρα διαδικασία ανασύνταξης και ανάταξης, με τη χώρα να ξεκινάει από αυτό το χαμηλό, αλλά υπαρκτό υπόβαθρο. Και ο λαός αυτή τη φορά θα πρέπει να κρίνει πιο σοφά.


Η υπόθεση Διαμαντοπούλου

Η περίπτωση της Άννας Διαμαντοπούλου αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τάσεων, νοοτροπιών, πρακτικών που πρέπει άμεσα να αλλάξουν αν θέλουμε να λέμε στο μέλλον ότι όλη αυτή η κατάσταση της αποδοχής ακραίων μέτρων και περικοπών έπιασε τελικά τόπο.

Μιλάμε για μια υπουργό που κατά τη θητεία της παρέλυσαν για δύο χρόνια όλες οι δομές κατάρτισης και δια βίου μάθησης παρόλο που αποτέλεσαν κεντρικά στοιχεία των προγραμματικών της δηλώσεων στο υπουργείο Παιδείας. Που κατά τη θητεία της, Φεβρουάριο μήνα, δεν είχαν ετοιμαστεί ακόμα τα σχολικά βιβλία και οι μαθητές έψαχναν φωτοτυπικά μηχανήματα, ενώ οι δήμοι έκαναν «ελεημοσύνες» βγάζοντας φωτοτυπίες, παραχωρώντας χαρτί και γραφίτη. Μιλάμε για μια υπουργό που κατά τη θητεία της απέκτησαν άρωμα κυβερνητικής «επιτυχίας» τα συντεταγμένα συσσίτια στα σχολεία για υποσιτισμένους μαθητές, τα οποία εξωραΐστηκαν με την ονομασία «μικρογεύματα». Όλα αυτά συνέβησαν χωρίς ντροπή, χωρίς το βλέμμα καρφωμένο στα δάχτυλα των ποδιών από τους ιθύνοντες.

Δυστυχώς για το κοινοβουλευτικό σώμα και με τη συνέργεια της ΝΔ, αυτή η υπουργός πέρασε στην ιστορία ως η πρώτη που κατάφερνε να περάσει ένα νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση με ευρύτατη πλειοψηφία 250 ψήφων, γεγονός που το περιφέρει στα κανάλια ως προσωπική της προίκα και παρακαταθήκη. Ένα νομοσχέδιο με τεράστια κενά, με φοβερές αδυναμίες και στρεβλώσεις, το οποίο ως μοναδικό θετικό του στοιχείο – για το οποίο ψηφίστηκε από τη ΝΔ – έχει τη διαχείριση του ασύλου, μια διαχείριση που δεν είναι και πολύ διαφορετική από εκείνη του προηγούμενου νόμου, χώρια που και πάλι δεν εφαρμόστηκε. Ήταν δηλαδή μια κατ’ επίφαση διαχείριση την οποία η ίδια γνώριζε ότι κυρίως ο δικός της πολιτικός χώρος ποτέ δεν θα αποδεχόταν ή δεν θα επέτρεπε να εφαρμοστεί.

Για όλα αυτά η Διαμαντοπούλου επιβραβεύτηκε με την ανάληψη του υπουργείου Ανάπτυξης στον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό. Αναβαθμίστηκε, αποχώρησε από το υπουργείο Παιδείας συγκινημένη για τα εκπληκτικά που είχε επιτύχει και τώρα θα κληθεί να διαχειριστεί τον πιο ευαίσθητο και κρίσιμο τομέα της χώρας από εδώ και στο εξής. Ελπίζω όχι για πολύ. Ευελπιστώ ότι σύντομα οι εκλογές θα δώσουν και εκεί τη λύση.


Συμβόλαια κυβερνητικών πόστων

Αυτή η εξέλιξη με την αναβάθμιση της Άννας Διαμαντοπούλου στο υπουργείο Ανάπτυξης με έπεισε οριστικά ότι υφίσταται στην πολιτική ζωή του τόπου ένα αόρατο «πέπλο» συμβολαίων έτσι ώστε να αναδεικνύονται σε κυβερνητικές θέσεις ή ακόμα και σε θέσεις βουλευτικών αξιωμάτων συγκεκριμένοι άνθρωποι.

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα πρέπει με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία να βρίσκονται σε θέσεις διακυβέρνησης ακόμα και αν έχουν αποτύχει παταγωδώς σε προηγούμενες περιόδους που κλήθηκαν να διαχειριστούν, από διάφορα πόστα, τις τύχες αυτής της χώρας.

Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί, ας πούμε, ο Θεόδωρος Πάγκαλος πρέπει σώνει και καλά να είναι υπουργός, αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως ακόμα και αν Πρωθυπουργός είναι ένας μη εκλεγμένος τεχνοκράτης. Και θα μπορούσα να αναφέρω και αρκετούς άλλους.

Κάτι δεν πηγαίνει καλά λοιπόν στο όλο σύστημα και κάπου μάλλον χάνεται η επαφή με την κοινωνία, τις ανησυχίες και τις αγωνίες της. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, ούτε μπορούμε να πάμε μπροστά και να χτίσουμε κάτι εκ του μηδενός ουσιαστικά. Τα «συμβόλαια» πρέπει να σπάσουν και σε αυτό έχουν ευθύνη και τα κόμματα και οι πολίτες. Κανείς δε μπορεί να θεωρείται ότι γεννήθηκε για να κυβερνά ή να είναι βουλευτής εις το διηνεκές ακόμα και όταν αποδεδειγμένα έχει στο ενεργητικό του μεγάλες αποτυχίες. Η αξιολόγηση πρέπει να είναι αυστηρή, να βασίζεται σε αντικειμενικά στοιχεία, να έχει ως γνώμονα τη συνέπεια σε υγιείς ρόλους που κατά καιρούς επιτελεί ο καθένας. Αλλιώς το πολίτευμα «διαστρεβλώνεται» και αποκτά «αιμοφιλικά» χαρακτηριστικά. 

Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.











Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com

6/3/12 - Η άτακτη αμνησία του Βενιζέλου

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 3 Μαρτίου 2012, σελίδα 7 :

Η άτακτη αμνησία του Βενιζέλου

Την Τρίτη το βράδυ συζητήθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών για την εφαρμογή μερικών από όσα επιφέρουν οι συμφωνίες για τη δανειακή σύμβαση της χώρας και το PSI, το «κούρεμα» των ομολόγων. Δεινός ρήτορας ο Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως, επιδόθηκε σε μια ακόμα ομιλία, κατά την οποία ούτε λίγο, ούτε πολύ, θεοποίησε σχεδόν τον εαυτό του και την παράταξη της οποίας επιζητά να ηγηθεί όταν γίνουν οι εσωκομματικές της διαδικασίες.

Στο πιο κραυγαλέο, ίσως, απόσπασμα της ομιλίας του εκδηλώθηκε, σε όλο της το μεγαλείο, η άτακτη αμνησία του. Μεταξύ πολλών άλλων ο Βενιζέλος είπε : «Η ύφεση έχει αρχίσει από το 2008. Το 2008 κυβερνούσε μια συγκεκριμένη κυβέρνηση μέλος της οποίας ήταν ο κ. Σαμαράς. Και το ίδιο συνεχίστηκε μέχρι τον Οκτώβριο του 2009. Εάν υπήρχε στοιχειώδης διορατικότητα, αν δεν υπήρχε μυωπική θεώρηση των πραγμάτων, εάν υπήρχε στοιχειώδης αίσθηση ευθύνης με λίγες κινήσεις το 2008, έστω το 2009, η χώρα θα μπορούσε να αποφύγει την διακεκαυμένη ζώνη στην οποία αναγκαστήκαμε να μπούμε από το 2010 και μετά.». Και συνέχισε λέγοντας : «Εάν είχαν ληφθεί τότε στοιχειώδη μέτρα, θα είχαμε θεραπεύσει, ή έστω θα είχαμε συγκρατήσει, τα πολλαπλά διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας.».

Δεν ξέρω τι θα πρέπει ακριβώς να νιώσει ένας πολίτης, ακόμα και διαχρονικός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, διαβάζοντας ξανά τις παραπάνω γραμμές. Όταν άκουσα την ομιλία του, σε πρώτη φάση, πίστεψα ότι δεν άκουσα καλά και προσέτρεξα στο γραπτό λόγο για να βεβαιωθώ. Τα αντέγραψα εδώ, γιατί ως γνωστόν τα γραπτά μένουν, και ακριβώς επειδή μένουν έψαξα να βρω μερικές δηλώσεις του από εκείνη την περίοδο στην οποία αναφέρεται, και λίγο πιο πριν.

Έλεγε λοιπόν ο κ. Βενιζέλος :

Τον Ιανουάριο του 2005 : «Είναι λοιπόν προφανές ότι δεν αρκεί να μιλά κανείς -όπως κάνει ο κ. Καραμανλής- για «κοινωνικό κέντρο» και «μεσαίο χώρο». Πρέπει να μπορεί να δώσει απάντηση και οικονομική προοπτική στα μεσαία στρώματα, εκεί δηλαδή που αυτοτοποθετείται η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Εκεί όπου χτυπά η καρδιά της ελληνικής οικονομίας και της αγοράς. Καμία πολιτική δήθεν «συναίνεσης» σε θέματα όπως η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και καμία πολιτική επίθεσης κατά της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να καλύψει το κενό που υπάρχει στις ιδεολογικές και πολιτικές προδιαγραφές της κυβέρνησης.»

Στις 30/10/2007 : «Άρα το αποτελεσματικό, αναπτυξιακό, κοινωνικό κράτος είναι μεγαλύτερο στον κοινωνικό τομέα, στις κοινωνικές υπηρεσίες και τα δημόσια αγαθά: στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την πρόνοια, το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, τις δημόσιες συγκοινωνίες και σε άλλα βεβαίως παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω. Χρειαζόμαστε μεγαλύτερο κράτος, χρειαζόμαστε μεγαλύτερη συνολική δημόσια δαπάνη για να αποτρέψουμε την πίεση που ασκεί στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, η αλόγιστη αύξηση της ιδιωτικής δαπάνης στους τομείς αυτούς.»

Στις 21/11/2008 : «Ο νέος προϋπολογισμός είναι σκανδαλωδώς αντιαναπτυξιακός. Ένας προϋπολογισμός, στον οποίο προβλέπεται -κι αυτό συνιστά ύβρη για την οικονομία και την ανάπτυξη- μείωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων κατά 9%, ενώ θα έπρεπε το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων να είναι ο μοχλός ενός σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης».

Στις 26/11/2008 : «Το πρόβλημα της αγοράς δυστυχώς τώρα, δεν είναι μόνο η ακρίβεια. Το πρόβλημα της αγοράς, τώρα, είναι και η έλλειψη ζήτησης, η μείωση της κατανάλωσης. Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που το αντιμετωπίζει η πραγματικότητα του λιανικού εμπορίου και το αντιμετωπίζουν πάρα πολλοί κλάδοι των υπηρεσιών. Το πρόβλημα αυτό συνδέεται άμεσα με την αδυναμία της Κυβέρνησης να πάρει μέτρα για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ρευστότητας κυρίως των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, αλλά και πολλών μεγάλων επιχειρήσεων»

Στις 5/4/2009 : «Η Ελλάδα εγκλωβίζεται έτσι μέσα στον πολύτιμο και ισχυρό θώρακα του ευρώ. Ο θώρακας λειτουργεί και ως κορσές. Αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην αδυναμία πολιτικής διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης και στην εικόνα που έχουν οι εταίροι μας και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. […] Η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα που κινδυνεύει από χρεοκοπία ή από παύση πληρωμών ή από αδυναμία εξυπηρέτησης και αναχρηματοδότησης του δημοσίου χρέους της. […] Να βρεθούν πόροι, να ασκηθεί κοινωνική πολιτική, να ξανασυντεθεί μια κοινωνία που δεν πιστεύει τίποτε, να ανορθωθεί τόσο το κράτος όσο και η αγορά.».

Στις 31/5/2009 : «Το ερώτημα, πολύ συνοπτικά, είναι αν μπορούμε να διασφαλίσουμε ταυτοχρόνως την κοινωνική συνοχή (δηλαδή τα εισοδήματα, την απασχόληση και την παροχή των αναγκαίων κοινωνικών υπηρεσιών), την εθνική ανταγωνιστικότητα (μέσα από ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα δώσει τη θέση του σε αδράνειες και υστερήσεις) και τη δημοσιονομική αξιοπιστία που είναι η θεμελιώδης προϋπόθεση για την ύπαρξη και λειτουργία ενός κράτους το οποίο μπορεί να επιτελεί τις βασικές αναπτυξιακές και αναδιανεμητικές λειτουργίες του. Αυτό το εγχείρημα δεν επιμερίζεται σε μέτρα και εξαγγελίες.».

Αυτά είναι ελάχιστα μόνο από όσα θα μπορούσα να παραθέσω. Εννοείται ότι το 2008 και μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, ο Βενιζέλος δεν ψήφισε ούτε ένα νομοσχέδιο μέτρων και μεταρρυθμίσεων της ΝΔ, δεν αναγνώρισε ούτε μια στιγμή τους παγκόσμιους τριγμούς που έρχονταν καταπάνω μας. Ξαναδιαβάστε όσα είπε την Τρίτη το βράδυ και όσα έλεγε τα προηγούμενα χρόνια. Η άτακτη αμνησία είναι προφανής. Η κριτική, δική σας.


Η παρουσία της Άννας Βαγενά

Μέσα στον κυκεώνα των συζητήσεων στη Βουλή των Ελλήνων, εμφανίστηκε αυτές τις ημέρες μια πραγματική όαση που ενσαρκώνει πολλά από όσα γράφω τα τελευταία χρόνια περί αναγκαίων ανατροπών στις πολιτικές νοοτροπίες, στάσεις και συμπεριφορές.

Η παρουσία της Άννας Βαγενά, άσχετα με το ποια θέση υποστήριξε, επιβεβαίωσε αυτό που λέω εδώ και πολλά χρόνια. Η Βουλή χρειάζεται άλλη σύνθεση πολιτικού προσωπικού σε κοινωνικό, οικονομικό και επαγγελματικό επίπεδο, άμεσα. Χρειάζεται ανθρώπους που να ζουν μέσα στην κοινωνία και όχι απλώς να τη «συναναστρέφονται» ή να πίνουν μαζί της καφεδάκι στον καφενέ για να βγάλουν φωτογραφία. Όποια θέση και αν υποστηρίζουν, σε όποιον πολιτικό χώρο και αν ανήκουν.

Η Βουλή χρειάζεται ανθρώπους που να τρέμουν τα χέρια τους πάνω στο βήμα, από σεβασμό στο θεσμό και όχι από αμηχανία ή από άγχος για το αν θα τα διαβάσουν καλά μέσα από το χαρτί, αν θα είναι καλό το τηλεοπτικό πλάνο, αν θα καθίσουν σε σημείο που μπορεί να τους πάρει η κάμερα, αν θα χειροκροτήσουν πιο δυνατά από τους άλλους, αν θα φορέσουν το καλύτερο ταγιέρ ή κοστούμι, αν θα τρέξουν πιο γρήγορα από τους άλλους στον αρχηγό για «να του πουν στ’ αυτί».

Δεν χρειαζόμαστε άλλους επισκέπτες πολιτικούς που χτυπάνε πλάτες και μοιράζουν συμπόνια και κατανόηση. Δεν χρειαζόμαστε άλλους «φωτογράφους», περιηγητές, περιπατητές. Χρειαζόμαστε ανθρώπους του πεδίου, βγαλμένους μέσα από την κοινωνία. Διπλανούς μας. Όχι για να μας «εξυπηρετήσουν», αλλά για να γνωρίζουν όσα βιώνουμε και να μπορούν αποτελεσματικά να τα αλλάξουν.  

Δεν συμφωνώ με την ψήφο της κυρίας Βαγενά. Τη συγχαίρω για την παρουσία και την ομιλία της, για το γνήσιο των λόγων της, για το χέρι της που έτρεμε από το δέος που ένιωθε επειδή μιλούσε στη Βουλή των Ελλήνων.


Άμεσα μέτρα για την ασφάλεια

Την ώρα που μερικοί διακονούν την πτώχευση της Ελλάδας και ζητούν επιτακτικά την έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε., η εγκληματικότητα στη χώρα ξεπερνά κάθε όριο ανοχής και λογικής. Την ώρα που μερικοί νομίζουν ότι το μωσαϊκό που αποτελεί αυτή τη στιγμή την κοινωνία, μπορεί συντεταγμένα να αντέξει και να ανταπεξέλθει σε μια ελεύθερη πτώση, ένας μεροκαματιάρης πυροβολείται εν ψυχρώ στο κεφάλι, μέσα στο περίπτερό του, για μερικά «ψιλά».

Στην Κορινθία το πλιάτσικο είναι καθημερινό φαινόμενο και πλέον οι δράστες είναι αδίστακτοι. Χτυπούν, πυροβολούν, μπουκάρουν στα σπίτια ακόμα και αν έχουν κόσμο μέσα, μέρα μεσημέρι.

Οι πολίτες δεν νιώθουν ασφαλείς μέσα στα σπίτια τους και δεν υπάρχει χειρότερη κοινωνική μάστιγα από αυτή, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης. Η ύπαιθρος έχει εγκαταλειφθεί, όμως πια η κατάσταση είναι ανάλογη και μέσα στον αστικό ιστό.

Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια «πολιτικής». Μέτρα άμεσα, εδώ και τώρα, με κάθε κόστος. Πιστεύουμε όλοι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε σαν χώρα, αλλά όχι έχοντας το νου μας στο πως θα προφυλαχθούμε σε καθεστώς ζούγκλας και τρόμου. Τελεία και παύλα. 










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com

5/3/12 - Για το site "giorgospapandreou"

Το άρθρο δημοσιεύτηκε το Σάββατο 3 Μαρτίου 2012, στο Press-gr.

Μείζον ζήτημα δημιουργήθηκε τις τελευταίες μέρες σχετικά με την ιστοσελίδα «giorgospapandreou.com», στην οποία υπήρχε αναρτημένο ξενόγλωσσο δημοσίευμα με τίτλο «Macedonia: PM Gruevski to meet Greek counterpart Papademos in Brussels», αναφέροντας τα Σκόπια ως «Μακεδονία».

Το screenshot της συγκεκριμένης ανάρτησης μεταδόθηκε από πολλά blogs και sites της Ελλάδας, καθώς είναι απαράδεκτο σε μια ιστοσελίδα με το όνομα του πρώην Πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ στο domain name της, σε μια ιστοσελίδα που αναφέρεται ακροθιγώς στον ίδιο, να είναι αναρτημένο κάτι τέτοιο.

Δεν πρόκειται για την «επίσημη» ιστοσελίδα του κ. Παπανδρέου και αυτό δεν είναι εύκολο να το γνωρίζει κάποιος, ειδικά με την πρώτη ματιά, όμως αξίζει να αναφερθούν ορισμένα στοιχεία που έχουν τη σημασία τους, ακόμα και για την προστασία ή την πρόνοια που χρειάζεται να υπάρχει σε ανάλογες περιπτώσεις.

Η ιστοσελίδα «giorgospapandreou.com» λειτουργεί από το Δεκέμβριο του 2009 σύμφωνα με τις πρώτες αναρτήσεις της. To site είναι της μορφής .com που σημαίνει ότι είναι καταχωρημένο, άρα αγορασμένο από συγκεκριμένο φυσικό ή νομικό πρόσωπο. Με απλή αναζήτηση σε πλατφόρμες παροχής πληροφοριών για ιστοσελίδες, βρίσκει κανείς ότι η ιστοσελίδα αγοράστηκε στις 13/11/2009 και ανανεώθηκε ως domain στις 28/10/2011 στην εταιρεία - πάροχο «Internet.bs Corp.».

Στα δεξιά της ιστοσελίδας υπάρχουν links στη «ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ», στο «ΙΣΤΑΜΕ», στο «ΚΙΝΗΜΑ ΝΕΩΝ», στην «επίσημη» ιστοσελίδα του ΓΑΠ «papandreou.gr», στο «ΠΑΣΟΚ», στον «ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», στη «ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ», γεγονός που σημαίνει ότι οι διαχειριστές όλων των προαναφερόμενων ιστοσελίδων μπορούσαν να γνωρίζουν την ύπαρξη της ιστοσελίδας αυτής από την ημέρα δημιουργίας της, καθώς στα panel των διαχειριστών εμφανίζονται οι ιστοσελίδες που κάνουν link σε εκείνη που διαχειρίζονται. Θα μπορούσαν βέβαια να γνωρίζουν την ύπαρξή της ακόμα και με ένα απλό «Google search».

Ένα domain τύπου .com κοστίζει περίπου 30 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ. Σε περιπτώσεις μάλιστα που το domain name μιας ιστοσελίδας φέρει το όνομα κάποιου – ειδικά δημόσιου προσώπου – και το περιεχόμενό της αναφέρεται στον ίδιο και τις δραστηριότητές του, τότε είναι νομικά άμεσα διεκδίκησιμη ως προς την κυριότητά της από τον ίδιο και συνήθως παραχωρείται, εκτός αν μιλάμε για περιπτώσεις συνωνυμίας και υπαρκτό άλλο συνώνυμο πρόσωπο που όμως εκμεταλλεύεται το domain name για τις δικές του αποκλειστικά δραστηριότητες.

Αυτό συμβαίνει συχνά με δημόσια πρόσωπα, πολιτικούς, τραγουδιστές, ηθοποιούς οι οποίοι διατηρούν τις επίσημες ιστοσελίδες και παράλληλα υπάρχουν άλλα παράλληλα «fan sites» που όμως είτε τους ανήκουν, είτε βρίσκονται υπό την εποπτεία των επιτελείων τους.

Θα ήταν δηλαδή ακόμα χειρότερο και απεχθές το να χρησιμοποιείτο μια ιστοσελίδα με το domain name «giorgospapandreou.com» για διακίνηση πορνογραφικού περιεχομένου για παράδειγμα.

Η έννοια αυτών των παραδειγμάτων είναι ότι τα επιτελεία υποστήριξης, προώθησης και προβολής θα έπρεπε να γνώριζαν εδώ και πολύ καιρό, συγκεκριμένα από το Δεκέμβριο του 2009, την ύπαρξη αυτής της ιστοσελίδας και πιθανώς τη γνώριζαν, αλλά ίσως δεν είχε προκύψει κάποιος λόγος για να κινηθούν ως προς την κυριότητά της, αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις το πότε θα γίνει η «στραβή».

Από την πλευρά του αναγνώστη, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει ειδική έρευνα κάθε φορά που επισκέπτεται μια ιστοσελίδα και διαβάζει το περιεχόμενό της. Συνεπώς δεν θα μπορούσε κάποιος να ξέρει εκ των προτέρων τι συμβαίνει με μια ιστοσελίδα που έχει το όνομα «giorgospapandreou.com» και μάλιστα φέρει και τα links που προαναφέρθηκαν. Η πρώτη ματιά δείχνει ότι είτε πρόκειται για προσωπική ιστοσελίδα του προσώπου που αναφέρεται στο domain και εμφανίζεται στις φωτογραφίες και τις αναρτήσεις, είτε πρόκειται για παράπλευρη «ανεπίσημη» εκδοχή μιας ξενόγλωσσης ιστοσελίδας που σαφώς όμως αναφέρεται στο πρόσωπο αυτό.

Η ευθύνη λοιπόν για την ύπαρξη της εν λόγω ιστοσελίδας και για το περιεχόμενό της βαραίνει εκ των πραγμάτων τα σχετικά επιτελεία διότι θα έπρεπε να την είχαν εντοπίσει και να προβούν στις ανάλογες ενέργειες. Είναι άλλωστε συνήθης πρακτική δημοσίων προσώπων να «αγοράζουν» τα παράπλευρα domain που είναι σχετικά με το «επίσημο» και να τα ανακατευθύνουν προς αυτό.

Το ερώτημα και ζήτημα που δημιουργείται στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το πότε τελικά «αποκηρύχτηκε» το συγκεκριμένο domain name από τον κ. Παπανδρέου. Μήπως αυτό έγινε τη στιγμή που προέκυψε το πρόβλημα ; Αν είναι έτσι, δεν θα έπρεπε να υπάρχει πρόνοια ακόμα και από κρατικές υπηρεσίες τη στιγμή που η ιστοσελίδα εμφανίζεται ως να έχει την κυριότητα του πρώην Πρωθυπουργού της χώρας ; Αν ας πούμε υπήρχε μια ιστοσελίδα με το όνομα ενός Πρωθυπουργού στο domain της και αυτή προωθούσε «παραισθησιογόνα», δεν θα έπρεπε να επιληφθεί κάποιος;

Η ουσία είναι ότι μια ιστοσελίδα με domain name «giorgospapandreou.com» και τα παραπάνω links ανέφερε τα Σκόπια, ως «Μακεδονία». Σήμερα η ιστοσελίδα, προφανώς επειδή λόγω του ντόρου αύξησε την επισκεψιμότητά της, έχει και διαγωνισμό για διάφορα προϊόντα.
Όσοι λοιπόν δημοσίευσαν ή μετέδωσαν το περίφημο πια, σχετικό, screenshot δεν είναι ούτε προβοκάτορες, ούτε κακοπροαίρετοι, ούτε κακεντρεχείς. Ένας Πρωθυπουργός, ένας αρχηγός κόμματος, δεν είναι μόνος του στο διαδίκτυο όπως όλοι οι πολίτες. Έχει σχετικές υπηρεσίες, σχετικά επιτελεία, σχετικούς ειδικούς που ασχολούνται με την προστασία του ονόματός του γιατί αυτό εκ των πραγμάτων αποτελεί ενός είδους «trademark». Τα υπόλοιπα είναι απλώς δικαιολογίες.

Ο κόσμος είδε μια ιστοσελίδα με domain name «giorgospapandreou.com», με φωτογραφίες του ΓΑΠ, με υλικό που αναφέρεται αποκλειστικά σε αυτόν, με σχετικά links, να αναφέρει τα Σκόπια ως «Μακεδονία».

Αν θέλετε ως επίλογο, το γεγονός ότι η επίμαχη ανάρτηση απεσύρθη μόλις έγινε γνωστό το θέμα, δείχνει ότι ο κάτοχος και κατασκευαστής δεν ήταν τόσο «κακοήθης» όσο λένε, τόσο «άσχετος» όσο θέλουν να τον παρουσιάζουν ή τόσο «troll» όσο βολεύει πολλούς να τον αποκαλούν. Κατέβασε μόνο τη συγκεκριμένη ανάρτηση, άρα ήξερε και γιατί το έκανε και τι ήταν αυτό που ενόχλησε. Αν ήταν κάποιος τόσο «προβοκάτορας», απλώς θα την κατέβαζε ολόκληρη.

Γράφω όλα αυτά γιατί μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η σπουδή πολλών να προστρέξουν να κατακεραυνώσουν το συγκεκριμένο screenshot ως "προβοκάτσια" γιατί δεν ήταν από το "επίσημο" site του κ. Παπανδρέου. Δεν είχαν δείξει ανάλογη σπουδή όταν διάφοροι επί 2 χρόνια έγραφαν ότι ο Καραμανλής έπαιζε Playstation. Μάλλον όλοι εκείνοι που το έγραφαν τότε, αλλά και εκείνοι που το αναδημοσίευαν, όλοι τους, θα είχαν παίξει τουλάχιστον μια παρτίδα FIFA μαζί του και ήταν βέβαιοι ...

Βασίλειος Μπαλάφας