Για τον Λάκη Γιαννιδάκη δεν χρειάζονται καλλωπισμένες φράσεις και πομπώδεις διατυπώσεις, βερμπαλισμοί ή λεκτικές περικοκλάδες. Δεν θα τις ήθελε ούτε ο ίδιος, δεν ήξερε να τις γράφει άλλωστε και δεν τις πολυκαταλάβαινε.
Υπήρξε ένας εκ των θεμελιωτών της Κορινθιακής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Υπήρξε επίσης από τους πρώτους δημοσιογράφους που μεταπήδησαν εξ ολοκλήρου στο διαδίκτυο διαβλέποντας έγκαιρα τη μεγάλη και καθοριστική δυναμική του. Εκτίμησε τις νέες τεχνολογίες αν και πάντα παραπονιόταν ότι δεν τα κατάφερνε με αυτές όσο καλά θα ήθελε. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του οι μεγάλες του αγάπες υπήρξαν το θέατρο και η δημοσιογραφία, με τη δεύτερη να τον κερδίζει κατά κράτος.
Πολιτικά η πορεία και η κατεύθυνσή του είναι γνωστές. Δεν υπηρέτησε όμως αυτή την πορεία τυφλά. Ήταν ένας πραγματικός προοδευτικός και δημοκράτης, χωρίς να περιορίζεται στην ταμπέλα, χωρίς να την περιφέρει άκριτα ως υποκριτικό μανδύα. Και όταν έβλεπε ότι η ταμπέλα ξεθώριαζε ή έρεπε σε συμπεριφορές ολοκληρωτισμών δεν δίσταζε να καυτηριάσει και να στηλιτεύσει. Πίστευε βαθειά στο πολιτικό όραμα που εμφανίστηκε λίγο πριν την αυγή της δεκαετίας του 1980, πικράθηκε ειλικρινώς όταν αυτό διαψεύστηκε μερικές δεκαετίες αργότερα.
Ως δημοσιογράφος - όπως όλοι - είχε καλές και άσχημες στιγμές με τις πρώτες νομίζω να υπερτερούν συντριπτικά. Καταγράφηκε άλλωστε στη συνείδηση του κόσμου της Κορινθίας ως μαχητής και αγωνιστής, για όλα εκείνα που πίστευε, για όλα εκείνα που έγραφε. Οι μύθοι που τον συνόδευαν στα δημόσια πράγματα ήταν πολλοί. Άλλοι καλοί, άλλοι άσχημοι, ορισμένοι υπερβολικοί. Το τελικό πρόσημο που μένει είναι σίγουρα θετικό. Όμως πρέπει να σημειωθεί και να τονιστεί το εξής : Ο Λάκης πάντα τα έβαζε με ισχυρούς και όταν αυτοί ήταν ισχυροί. Δεν αντιδίκησε με ανθρώπους που δεν διαχειρίζονταν κάποιο είδος εξουσίας, που δεν είχαν τρόπο να προστατευθούν και να υποστηρίξουν τις δικές τους θέσεις, ή που ήταν στο έδαφος. Γι’ αυτό και κέρδιζε την αγάπη και την υποστήριξη του κόσμου ακόμα και σε περιπτώσεις που μπορεί να υπήρξε υπερβολικός. Αυτή τη σχέση με τον κόσμο την επεδίωκε πάντα. Στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, πάντα οι γραμμές του ήταν ανοιχτές στον καθημερινό πολίτη. Αυτή είναι και η «σχολή» που αφήνει πίσω του στα δημοσιογραφικά πράγματα. Ήταν ο άνθρωπος στον οποίο προσέτρεχαν όσοι θεωρούσαν εαυτούς αδικημένους από κάθε μορφής εξουσία, γνωρίζοντας ότι εκείνος ήταν ίσως ο μόνος που θα τολμούσε να φέρει στο φως το πρόβλημά τους. Το τελευταίο σημείο καταφυγής. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερο παράσημο για έναν δημοσιογράφο από αυτό ; Μεγαλύτερη αναγνώριση, ή μεγαλύτερη ικανοποίηση απέναντι ακόμα και σε εκείνους που μετά από δεκαετίες στη δημοσιογραφία δεν του αναγνώριζαν αυτή του την ιδιότητα ;
Οι περιπέτειες και οι αντιπαλότητες που είχε με αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε "σύστημα" είναι λίγο πολύ γνωστές σε όλους μας. Οι ταλαιπωρίες του επίσης. Για όσα πίστευε και υποστήριζε δεν υπολόγισε ποτέ τη φθορά. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Το να γράφεις την άποψή σου έχει κόστος. Το να στέκεσαι απέναντι σε ισχυρούς έχει ακόμα μεγαλύτερο. Και παρά τους όποιους συμβιβασμούς μπορεί να έκανε ο Λάκης στην πολυετή πορεία του, φεύγει με ψηλά το κεφάλι έχοντας πάρει το κόστος αυτό στις πλάτες του. Ανυπότακτος, αεικίνητος, ακατάλυτος. Ένας «αιώνιος έφηβος».
Εκείνο που έχει σημασία όμως αυτή τη στιγμή, πέρα από τα δημόσια πράγματα, η ακροτελεύτια εικόνα, είναι η αγάπη, η αφοσίωση, η έννοια που είχε στη σύζυγο, στα παιδιά και στα εγγόνια του. Έχω την αίσθηση και τη βεβαιότητα ότι αυτά τα πρόσωπα, η οικογένειά του, υπήρξαν πάντα ο άξονάς του, η βασικότερη παράμετρος στις αποφάσεις και τις πράξεις του, και όχι ο εαυτός του. Ήταν το αποκούμπι και το πεδίο γαλήνης του. Οι εικόνες με τα παιδιά και τα εγγόνια του είναι εκείνες που είχε και εκείνος πάντα στην ψυχή του. Ήταν παραδειγματικός παππούς για όσες και όσους είχε τύχει να τον συναντήσουν στις βόλτες με τα εγγόνια που του χάρισαν οι κόρες του. Εκεί έβλεπε κανείς ξεκάθαρα στα μάτια του τη σπίθα που δεν έχασε ποτέ.
Σήμερα νομίζω ότι τον συγχωρούν όλοι όσοι θεωρούν ότι τους αδίκησε ή τους έκρινε αυστηρά, τον αποχαιρετούν με ζεστασιά φίλοι και αντίπαλοι, υπερβαίνουν οι θετικές σκέψεις τις πικρίες και τις βαριές κουβέντες. Και εκείνος σίγουρα φεύγοντας – θεωρώ πως – συγχωρεί όσους τον ταλαιπώρησαν, τον πίκραναν ή προσπάθησαν να τον φιμώσουν. Εκτιμώ ότι το κενό που αφήνει ο Λάκης Γιαννιδάκης στα δημόσια πράγματα όλο και θα μεγαλώνει. Η «Σφεντόνα» του θα λείψει. Γιατί ακόμα και οι ορκισμένοι επικριτές του πολύ θα ήθελαν να τον είχαν μαζί τους και αυτό το γνωρίζω καλά από πρώτο χέρι.
Για την οικογένειά του όμως αυτό το κενό που σήμερα φαντάζει με αβυσσαλέο χάσμα, εύχομαι να μετατραπεί σε διαρκή μνήμη που θα διατηρεί όμορφες αναμνήσεις, που θα κρατά πάντα ζωντανό το Λάκη. Θερμά συλλυπητήρια, δύναμη και κουράγιο.
Αντίο «αιώνιε έφηβε».
Βασίλης Μπαλάφας
