0

27/10/15 - Η λύση Μεϊμαράκη στην κρίση της ΝΔ

Πιάνω το νήμα από εκεί που το αφήσαμε στο άρθρο με τίτλο «Η διπλή κρίση της Νέας Δημοκρατίας» στα τέλη Μαΐου 2015. Η τελευταία παράγραφος ανέφερε : «Η διπλή κρίση [της ΝΔ] είναι ότι πολιτικά έχει συμπεριφερθεί σε αρκετές περιπτώσεις με όρους καιροσκοπισμού και από την άλλη πλευρά δεν μπορεί και δεν φαίνεται να θέλει να ακούσει την κοινωνία και το στελεχιακό της δυναμικό. Και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά έρχονται σε αντίθεση με ένα πλεονέκτημα που είχε για δεκαετίες. Τη συνέπεια θέσεων και αρχών. Οφείλει άμεσα να επιστρέψει από τον «αναγκαστικό καθολικισμό» στο ριζοσπαστικό κοινωνικό φιλελευθερισμό. Πρώτα για το συμφέρον του τόπου και μετά για το δικό της.».

Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν ένα διφορούμενο δημοψήφισμα τον Ιούλιο και Εθνικές Εκλογές το Σεπτέμβριο, οι δεύτερες εντός του 2015. Μεσολάβησαν η παραίτηση Σαμαρά από την ηγεσία της ΝΔ, η ανάληψή της από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και ένα 28,1 % απέναντι στον αγνώριστο πια σήμερα ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα που συγκέντρωσε 35,46 %. Αν αναλογιστεί κανείς τον άκρατο λαϊκισμό και τη μονοδιάστατη συνθηματολογία του Τσίπρα περί «παλιού και νέου» την ώρα που ο Μεϊμαράκης καλούσε σε Εθνική συνεννόηση και στη δημιουργία Εθνικού Σχεδίου για την έξοδο από την κρίση, το ποσοστό της ΝΔ φαντάζει αξιοπρεπές. Αν συνυπολογίσουμε ότι ακόμα δεν είχε εμφανιστεί στο TaxisNET ο ΕΝΦΙΑ, ότι δεν είχαν καν περιγραφεί τα μέτρα της νέας συμφωνίας περί συντάξεων και φορολόγησης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήγαινε με την κεκτημένη ταχύτητα των εκλογών του Ιανουαρίου και το θυμικό των δήθεν «λεονταρισμών» στην ΕΕ, τότε αυτό το 28,1 % μπορεί να αποτελεί μια ισχυρή βάση ανθρώπων που δεν παρασύρθηκαν από κούφιες κορώνες και ανεδαφικά προγράμματα όπως αυτό της Θεσσαλονίκης.

Είναι ένα ποσοστό που συνειδητά ψήφισε ΝΔ, όχι από θυμό, όχι με διάθεση αφορισμού, χωρίς λογική αναθέματος, ακόμα και αν το έκανε υπό το σκεπτικό της πιο «κοντινής» πολιτικής επιλογής. Κατά την άποψή μου, αυτοί είναι και οι άνθρωποι που δικαιωματικά στην παρούσα φάση θα έπρεπε να επιλέξουν τον επόμενο Πρόεδρο της ΝΔ αν αποδεχθούμε τις «μαζικές» διαδικασίες για τις οποίες έχω πολλές ενστάσεις αλλά αυτό θα το αναλύσουμε κάποια άλλη φορά. Εκ των πραγμάτων, αυτοί είναι και οι άνθρωποι που δυνητικά θα εργαστούν – αν εμπνευστούν – για να ξαναγίνει η ΝΔ πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, αυτοί αποτελούν πια τους πολλαπλασιαστές του νέου προτάγματος που θα πρέπει να διαμορφωθεί μετά το πέρας των βαθιών αλλαγών που χρειάζεται να γίνουν στη ΝΔ. 

Η επιτυχία του Μεϊμαράκη μέχρι τις εκλογές ήταν ότι κατόρθωσε η ΝΔ να μη χάσει την πυξίδα της, τον πολιτικό της προσανατολισμό και κυρίως, έστω και επιφανειακά, την επανέφερε στον πολιτικό χώρο που περιγράφει η ιδρυτική της διακήρυξη. Κατόρθωσε η ΝΔ να μη δείχνει σαν ένα ελικόπτερο που στροβιλίζεται όταν χάνει το στροφείο της ουράς και να μη μοιάζει με ανεμοδούρα που κινείται από τον αέρα της επιδίωξης της εξουσίας με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, με κάθε έκπτωση ή ποντάρισμα. Σήμερα, την οδηγεί σε μια διαδικασία ανάδειξης νέου Προέδρου, με αρκετά ανοιχτά ζητήματα, αλλά με τη νηνεμία ενός ποσοστού που δημιουργεί προσδοκίες και δεν φαντάζει με ένα μέγιστο δυνατό «ταβάνι». Μάζεψε ιδεολογικοπολιτικά το κόμμα, έβαλε προσχώματα στο δημόσιο λόγο που έρεπε είτε στα στενά όρια επιδιωκόμενων προσωπικών δικαιώσεων, είτε στα όρια των αντίρροπων λαϊκισμών.  Και το κατάφερε με όρους ενωτικούς, με όρους ανασύνθεσης και όχι αποκλεισμών ή ξεκαθαρίσματος, χωρίς αυλάρχες, αυλοκόλακες και λοιπά συμπαρομαρτούντα . Χωρίς παχιά λόγια για δήθεν «σφουγγάρια» και «επιστροφές στο σπίτι» με λογική μπούγιου.

Ο ίδιος αποφάσισε να είναι υποψήφιος για την Προεδρία. Δικαιωματικά το έπραξε και κανείς δεν μπορεί να εμφανίσει ενστάσεις. Σεβόμενος το καταστατικό, αποδέχθηκε τη διαδικασία – αν και διατηρεί τις ενστάσεις του – τραβώντας όμως τα χαλινάρια σε εκείνους που θα ήθελαν να την κάνουν ακόμα πιο «λάστιχο» από όσο έγινε το 2009. Αυτός είναι άλλωστε ο Μεϊμαράκης. Διαχρονική παρουσία στη ΝΔ, σταδιακή εξέλιξη εντός των δομών της, με μια πορεία που εμπνέει σεβασμό και με μια διάσταση προσωπικής πληρότητας καθώς ήδη είχε φτάσει σε μια από τις κορυφές, αυτή του Προέδρου της Βουλής. Ο πολιτικός του λόγος είναι ευθύς, υποδειγματικά ενταγμένος στο πραγματικό ιδεολογικό πλαίσιο της ΝΔ, χωρίς όμως δογματισμούς και ακαμψίες. Αντιπροσωπεύει την παραταξιακή συνέπεια, το σεβασμό στην ιεραρχία, την προσφορά από κάθε πόστο το οποίο κλήθηκε να υπηρετήσει.

Πιστεύω ότι είναι η ιδανική λύση αυτή την περίοδο για τη ΝΔ. Απαλλαγμένος ο ίδιος από την όποια φιλοδοξία να πριονίσει τους διπλανούς του, τους συνομήλικούς του για να ψηλώσει ο ίδιος, χωρίς καιροσκοπικές επιλογές και χαμαιλεοντισμούς ανάλογα με το σκοπό, μπορεί να αποτελέσει τον εγγυητή όσων έχει ανάγκη να κάνει η ΝΔ. Από την αυτοκριτική, μέχρι την ανάδειξη νέων στελεχών, την ανανέωση και τη χάραξη ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού, κεντροδεξιού προγραμματικού λόγου.

Από την άλλη πλευρά, είναι εκείνος που σε όσους πάνε να ψηφίσουν στις 22 Νοεμβρίου συμβολίζει τη βαρύτητα του τι σημαίνει μέλος ενός κόμματος. Μέλος που έχει δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Μέλος που χρειάζεται να συνδιαμορφώνει αλλά και να συντάσσεται με όσα συνδιαμορφώνονται. Μέλος ουσίας και όχι ευκαιρίας, μέλος κόμματος και όχι μιας Κυριακής.

Τιμώ και εκτιμώ όλους τους υποψηφίους. Όλοι έχουν ισχυρά πλεονεκτήματα και αδύναμα σημεία. Όμως η ΝΔ τώρα έχει την ανάγκη να μην είναι μονοδιάστατη, να μην ενθυλακώσει και νομιμοποιήσει το ψευδοδίλλημα του Τσίπρα περί «παλιού και νέου», να εκπροσωπείται ισχυρά με τον Πρόεδρό της μέσα στη Βουλή, να πάρει χρόνο εσωτερικά για να αναδιοργανωθεί και κυρίως να συζητήσει. Να συζητήσει για τον τόπο και τον εαυτό της, να ακούσει πριν πει. Και συζήτηση με τηλεοπτικούς χρόνους, με όρια διαθέσιμων χαρακτήρων στο Twitter, με συνθήματα που απλώς γράφονται σε έναν τοίχο, με τεχνάσματα προθηκών καταστημάτων ρούχων με ωραίες κούκλες, δεν γίνεται. Ειδικά αυτή η συζήτηση.




*****
Ο Βασίλης Μπαλάφας είναι Τεχνολόγος Πληροφορικής και Δικτύων, με μεταπτυχιακά στις Επικοινωνίες Δεδομένων και τις Διεθνείς Σχέσεις και Πολιτικές

0

19/10/15 - Μέλος της Ε.Κ.Σ. με Α.Μ. 93

Με μεγάλη χαρά και συγκίνηση ενημερώθηκα στις 18/10/2015, με επιστολή από τον Πρόεδρο Γιάννη Μπάρτζη και το Γενικό Γραμματέα Γιώργο Κωστούρο της "Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων", ότι "το Δ.Σ. της «Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων» έκανε ομόφωνα δεκτή την αίτησή σας και σας συμπεριέλαβε στα μέλη της Ε.Κ.Σ. με Αριθμό Μητρώου: 93".

Πρόκειται το σωματείο που ίδρυσε το 2010, μαζί με 51 άλλους Κορίνθιους και Κορίνθιες συγγραφείς, ο μεγάλος πνευματικός άνθρωπος της Κορινθίας μας, συγγραφέας και νομικός, φίλος, δάσκαλος και φωτεινός φάρος για μένα, Ματθαίος Ανδρεάδης, που δυστυχώς πια δεν βρίσκεται κοντά μας (η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο σπίτι του τον Ιανουάριο του 2008).

Υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος του Σωματείου και προς τιμήν του έχει θεσμοθετηθεί το Βραβείο «Ματθαίος Ανδρεάδης». Ελπίζω από κάπου εκεί ψηλά να χαμογελά με την εξέλιξη αυτή. Ευχαριστώ θερμά το Δ.Σ. και τα μέλη της «Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων».

Περισσότερες λεπτομέρειες για την «Εταιρεία Κορινθίων Συγγραφέων» μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της, εδώ.


Απόσπασμα της επιστολής : 



www.korinthianwriters.gr
Άσσος , ΤΚ 200 06

19 Οκτωβρίου 2015


Aγαπητέ κύριε Βασίλειε Μπαλάφα,


Με την επιστολή μας αυτή σας κάνουμε γνωστό ότι το Δ.Σ. της «Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων» έκανε ομόφωνα δεκτή την αίτησή σας και σας συμπεριέλαβε στα μέλη της Ε.Κ.Σ. με Αριθμό Μητρώου: 93. Με χαρά σας υποδεχόμαστε στο Σύλλογό μας, με την ευχή και την ελπίδα, να συμβάλλουμε όλοι μαζί στην ανάδειξη και την προβολή της Πνευματικής Κορινθίας.

[...]


Ο Πρόεδρος                                      Ο Γενικός Γραμματέας

Γιάννης Δ. Μπάρτζης                         Γιώργος Κωστούρος




0

3/10/15 - Is the EU Ready for Greek Politics?

The following article is part of the Greek Politics Specialist Group Pamphlet No 5, published on 30 September 2015

GPSG Pamphlet Series provide ‘rapid response’ analysis after each Greek election.

The GPSG Pamphlet Series is edited by Dr Roman Gerodimos, founder and convenor of the Greek Politics Specialist Group, Principal Lecturer in Global Current Affairs at Bournemouth University, and a faculty member at the Salzburg Academy on Media and Global Change.


Vasileios Balafas

Is the EU Ready for Greek Politics?

“United in diversity” is the motto of the European Union which first came into use in 2000. The financial crisis added another dimension to the term “diversity” by emphasising the fiscal differences between EU and especially Eurozone countries. The multilevel gap between North and South put the monetary union at risk, and the cyclone of the crisis is still rocking countries such as Italy, France, Portugal, Greece and Spain. New fierce words were added to the EU vocabulary: extreme austerity, fiscal discipline, crucial Eurogroup meetings, Troika, Greek statistics, solid monetary policies. Public perceptions of the EU changed. Notions such as prosperity, unification, integration and solidarity were tested, some of them suffering under political pressure and contrasting national interpretations.

Nowadays, as economics return to the background, politics seems to strike back at those who were thinking that everything is about norms, rules, regulations, rationalism, or just about some good financiers, bankers and accountants who, after serving in big firms, believed they could stabilise the European ideal and to make economically weak countries accept fiscal austerity and extreme measures as a new European dogma. But even this is about politics, isn’t it? This was clear when many northern countries only reluctantly accepted Jean Claude Juncker’s presidency. And now the EU and the Eurozone are facing the ‘Greek Politics’ factor, a deeply political issue that is changing the strict rules of the game of a fiscal one-dimensional utopia. Nothing seems rational in Greek politics anymore. A country in deep crisis, dangerously close to Grexit, delivered two national elections and one national referendum in seven months. As the European parliamentary proceedings showed, it is very difficult for the EU to understand what is really happening in Greece. This is not the first time and has happened before, in European parties too. Remember the period between 2011 and early 2012, when the EPP (European People’s Party) couldn’t relate to its own member, New Democracy (the Greek member party) and its leader?

The years after 2012 radicalised Greek voters. They didn’t become left-wing, but rather totally unpredictable, and the process of politicization – especially of young people – was unconventional. Alexis Tsipras, the leader of Syriza, a leftist Greek party without many official allies among European parliamentary parties, won both national elections (25th of January and 20th of September). He won before and after signing a Memorandum with Troika. He won twice presenting an anti-Memorandum rhetoric, even after signing! He persuaded people that, under his government, things can be softer, more mild-mannered, in some cases reversible to the good old days. Is anyone surprised? This is completely normal. Who would vote for more measures? In light of this, Syriza’s share of the vote, 35.46%, seems weak.

Tsipras and Syriza are not a “phenomenon”. They are the epitome of politics, of Greek politics. The case is now returning to the EU/EMU’s field. Are they ready for a political management of the Greek situation and the economic crisis as a whole? Can they ‘afford’ Greece with its cons and its many pros without continual dilemmas that are making its political life venomous and maybe incomprehensive? Is Europe ready for a return to politics which takes into account so many other issues that have to be dealt with, such as the migration crisis, global instability and the arrival of a new form of American isolationism?
In other words, is Europe capable of achieving things without being rhetorically ‘cynical’? In my view, this is exactly the potential case of Tsipras.

* * *
Vasileios Balafas is a Postgraduate Researcher at the Department of Political Science and International Relations, University of the Peloponnese